Deze blog is geen klassiek verhaal met een plot. Geen herinnering aan een moment waarop alles veranderde. En toch is dit misschien één van de meest wezenlijke bewegingen die ik ooit gemaakt heb.
Een shift van willen naar kunnen. Van zoeken naar zijn. Van verhalen in mijn hoofd naar een zachte bedding in mijn lijf.
Ik neem je mee in wat het voor mij betekende om te stoppen met mezelf te verliezen in het verlangen naar liefde, erkenning of veiligheid en om die veiligheid stap voor stap zélf te worden. Niet als project. Niet als doel. Maar als waarheid die zich stilaan in mij settelde.
Je leest over hoe ik ooit dacht dat nabijheid via een scherm niet kon bestaan en hoe online coaching intussen voelt als een veilige ruimte waarin alles aanwezig mag zijn. Over hoe ik werk als coach: vanuit mijn paradox, met zowel hoofd als hart, structuur én zachtheid, helderheid én diepgang. Over wat ik aanreik: geen traject, maar een tussenruimte. Een plek tussen moeten en mogen. Een bedding waarin je niet gefixt wordt, maar herinnerd aan wie je in wezen bent. En ook: waarom ik geloof in cyclisch groeien, in terugkeren, in lagen afpellen.
Misschien herken je iets.
Misschien roept het iets op.
Misschien opent het een kleine deur naar jezelf.
Misschien roept het iets op.
Misschien opent het een kleine deur naar jezelf.
Ik ben benieuwd naar wat jij voelt.
Reageer gerust of mail me via hallo@beritbel.be.
Reageer gerust of mail me via hallo@beritbel.be.
Laat dit verhaal niet alleen van mij zijn.
Laat het ook een bedding zijn waar jij even mag rusten.
Read more...Laat het ook een bedding zijn waar jij even mag rusten.
Zelfleiderschap is geen strak stappenplan, geen prestatie, geen project dat je ooit ‘af’ hebt. Het is rauw, menselijk en vaak ongemakkelijk. Maar ook bevrijdend.
In deze blog neem ik je mee in wat zelfleiderschap écht betekent, los van de maskers, de goeroetaal en de perfectie.
Ik vertel waarom thuiskomen in jezelf begint bij keuzes maken die niet altijd leuk zijn, maar wel waarachtig. Waarom je het niet alleen hoeft te doen, en hoe een goede coach je niet komt fixen, maar je spiegelt tot je jezelf herkent.
Zelfleiderschap vraagt moed én mildheid. Volhouden én loslaten. Het vraagt dat je blijft waar het schuurt, en toch zacht bent voor jezelf op de dagen dat alles even teveel is.
Ik geloof dat jij de bedding bent die je zoekt. En ik herinner je eraan.
Lees mee als je klaar bent om niet harder, maar echter te gaan leven. Als je voelt dat er iets mag kantelen. En dat dit niet morgen hoeft, maar nu mag beginnen, stap voor stap, in jouw ritme.
Read more...
Het besef kwam onverwacht, niet aan een tafel vol koffie en gesprekken, maar in de zachtheid van mijn zetel. Mijn inner-circle zit niet in afspraken of etiquette, maar in aanwezigheid. In mensen die blijven wanneer alles stilvalt. In wie mijn bedding is: de veilige ondergrond waarop mijn rivier mag stromen, ook als er rotsblokken zijn. Vrienden, familie, zielsverwanten. Niet iedereen die bloed deelt, deelt bedding. En soms hoort één ziel bij alledrie. Dit blog gaat over dat verschil: tussen wie blijft en wie verdwijnt. Over de onzichtbare maar onmisbare rol van je inner-circle. Over trauma’s, crisis, afscheid en hoe bedding je zacht doet landen. En ja, ook over hoe ik, als coach, die bedding wil zijn. Niet als redder, niet als fixer, maar als stevige aanwezigheid. Zodat jouw rivier ook weer kan stromen. Dit is mijn ode aan de vijf. Aan zij die mij dragen. Aan zij die ik draag.
Read more...
We reden met drie naast elkaar. In stilte.
Tot Jade haar tempo verhoogde.
Geen paniek, geen drift. Alleen een andere versnelling.
We passeerden een veld vol klaprozen en korenbloemen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
En ik volgde.
Niet uit durf, maar uit overgave.
Een paar dagen later in de piste, mijn persoonlijke mijnenveld, koos ik opnieuw: ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Deze blog is een ode aan die keuze.
Aan wat er gebeurt als je niet vlucht, niet forceert… maar blijft.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Soms is blijven het moedigste wat je kunt doen.
Read more...
Er was een tijd waarin ik mezelf enkel waarde gaf als ik iets kon afvinken: een prestatie, een bewijs dat ik het waard was. Zonder dat voelde ik me onzichtbaar. Tot ik mezelf op een ochtend betrapte op een stille overwinning — gewoon omdat ik níét aan het streven was. In deze blog neem ik je mee in mijn shift van perfectionisme naar zelfwaardering. Geen toeters en bellen, maar een zachte revolutie van binnenuit. Over koffie zonder reden. Over kaarten die precies op tijd komen. En over het vieren van wie je bent, zonder dat je iets hoeft te bereiken. Misschien herken jij je er ook in.
Read more...Mijn stem hapert waar mijn pen vloeit over coaching, trauma, bedding en de kracht van kleine klanken
Wat als je stem stokt waar je woorden vrij stromen?
Wat als je pen zonder schroom je diepste waarheid neerschrijft, maar je keel nog fluistert in plaats van spreekt?
In deze rauwe, eerlijke blog neem ik je mee in mijn persoonlijke zoektocht naar stemvrijheid. Ik vertel over hoe mijn stem al vroeg werd gesmoord, door overtuigingen, door patronen, door mensen die me leerden dat stilte veiliger was dan waarheid. Over hoe woede me deze keer niet liet zwijgen.
Maar ook over iets wonderlijks: dat mijn stem wel klinkt wanneer ik coach. En wanneer ik draag. Dat mijn coachees, en de vrouwen van mijn inner circle, mijn echte stem al kennen, zelfs als ik haar zelf nog niet volledig durf te beluisteren.
Het is een verhaal over stilte en geluid, over trauma en bedding, over Jade de vuur-merrie, en over vrouwen die je grond zijn. Over rouwen, rauwen en weer leren klinken.
Voor wie ooit zijn stem verloor.
Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
Read more...Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
