We reden met z’n drieën.
Mijn vriendin en haar prince.
Een onbekende amazone op een groot dressuurpaard.
En ik, op Jade.
Mijn Jade.
Het vurige veulen dat ik zag geboren worden.
De merrie die ik jarenlang niet durfde berijden.
De dochter van mijn hartspaard Diamond, die stierf voor ik echt afscheid kon nemen.
Het vurige veulen dat ik zag geboren worden.
De merrie die ik jarenlang niet durfde berijden.
De dochter van mijn hartspaard Diamond, die stierf voor ik echt afscheid kon nemen.
Ze had lang op afstand geleefd.
In mijn hart. In mijn schuldgevoel.
Tot ik haar enkele weken geleden, eindelijk weer echt in de ogen keek.
En ze niet wegkeek.
In mijn hart. In mijn schuldgevoel.
Tot ik haar enkele weken geleden, eindelijk weer echt in de ogen keek.
En ze niet wegkeek.
We reden rustig met 3 naast elkaar,
in stilte verbonden.
in stilte verbonden.
Tot Jade haar tempo opvoerde.
Geen schrik. Geen drift.
Gewoon een andere versnelling.
Een draf zo snel dat de twee anderen
moesten galopperen om ons bij te houden.
moesten galopperen om ons bij te houden.
Ik voelde het al komen.
Dat punt waarop angst en kracht elkaar raken.
Vroeger had ik haar teruggetrokken.
Nu niet.
Dat punt waarop angst en kracht elkaar raken.
Vroeger had ik haar teruggetrokken.
Nu niet.
We reden langs een veld vol vuurrode klaprozen en blauwe korenbloemen.
En precies daar,
draaide Jade haar hoofd een fractie.
Een minieme beweging.
Een vraag, een uitnodiging: “Verander je ritme met mij?”
Niet sneller. Niet luider. Gewoon… anders.
En precies daar,
draaide Jade haar hoofd een fractie.
Een minieme beweging.
Een vraag, een uitnodiging: “Verander je ritme met mij?”
Niet sneller. Niet luider. Gewoon… anders.
Ik ging zitten, ademde in,
spande mijn rechterkuit zacht aan en daar vlogen we.
spande mijn rechterkuit zacht aan en daar vlogen we.
Samen vlogen we in een cadans
die niet op snelheid draaide,
maar op vertrouwen.
die niet op snelheid draaide,
maar op vertrouwen.
Alsof we vleugels hadden.
Alsof de lucht ons droeg.
Alsof alles samenviel.
Alsof de lucht ons droeg.
Alsof alles samenviel.
Mijn angst zweeg. Mijn hoofd zweeg.
Alleen Jade sprak. En ik luisterde.
Alleen Jade sprak. En ik luisterde.
"In riding a horse, we borrow freedom."
— Helen Thomson
— Helen Thomson
Later in de week, in de piste, testten we iets anders.
Jade was nerveus, haar kudde stond op stal.
En ik, ik voelde het oude patroon opkomen.
De piste is mijn mijnenveld.
Te gesloten. Te vol herinneringen.
Jade was nerveus, haar kudde stond op stal.
En ik, ik voelde het oude patroon opkomen.
De piste is mijn mijnenveld.
Te gesloten. Te vol herinneringen.
Maar ik bleef.
Ik ademde.
Praatte zacht.
En wandelde haar dertig minuten rond,
met trillende benen en een open hart.
En opnieuw, ze bleef.
En ik ook.
Praatte zacht.
En wandelde haar dertig minuten rond,
met trillende benen en een open hart.
En opnieuw, ze bleef.
En ik ook.
Uit onderzoek van Ohio State University blijkt dat ruiters tijdens een galopmoment hersengolven produceren die lijken op diepe meditatie. Tegelijk daalt het cortisolniveau (stresshormoon) en stijgt het gevoel van vertrouwen en verbondenheid. Paardrijden is dus geen sport alleen, het is een helend samenspel tussen lichaam, emotie en verbinding.
Misschien is dat het wel.
Vertrouwen.
Niet het uitsluiten van angst.
Maar het kiezen om toch te blijven.
Samen.
Vertrouwen.
Niet het uitsluiten van angst.
Maar het kiezen om toch te blijven.
Samen.
En jij?
Wanneer voelde jij voor het laatst:
"ik ben nog bang, maar ik blijf", en veranderde er iets?
Wanneer voelde jij voor het laatst:
"ik ben nog bang, maar ik blijf", en veranderde er iets?
👉 Download Gratis:
0 Comments