Er zijn momenten die voelen als een geboorte. Deze week was dat voor mij zo. Na maanden van schrijven, voelen, wankelen en weer opstaan is het eerste stuk van mijn missie er: Herstel & Herinneren.
Ze is digitaal geboren, geen papier, maar pixels en licht die bedding vormen. En toch voelt ze aards, warm, echt. Het proces ernaartoe was niet eenvoudig. In mijn journal schreef ik over twijfel en angst: “Wie ben ik om dit te brengen? Wat als niemand dit ooit wil lezen?” Maar telkens waren er mijn co-creatrices: Lisa, Nouk en Hilde, die bedding boden en woorden gaven die mij opnieuw deden vertrouwen. Samen brachten we dit eerste stuk de wereld in.
En nu mag ze groeien. Ik gun haar dat ze precies die mensen aantrekt die op een kruispunt staan. Die voelen:ik ben opgeblust en ik snak naar rust. Die merken: ik leef op automatische piloot en ik wil terug voelen. Die herkennen: ik overleef, maar ik wil weer leven. Die midden in een storm van verwachtingen of verlies staan en fluisteren: het mag anders, het mag zachter.
Volgens arts en onderzoeker Machteld Huber is gezondheid niet de afwezigheid van klachten, maar het vermogen om je aan te passen en trouw te blijven aan jezelf. Precies dát is de kern van Herstel & Herinneren.
📅 Save the Date: 7 oktober 2025, 19.30u GRATIS webinar.
🖋 Inschrijven kan vanaf 22 september 2025 via mijn website.
Read more...🖋 Inschrijven kan vanaf 22 september 2025 via mijn website.
Co-creatie leerde mij iets wat ik nooit had verwacht: dat ik mijn werk niet alleen hoef te dragen.
Mijn richting, bedding en bewustzijnsaanzetten ontstaan vanuit mijn eigen proces en kennis,
maar pas in co-creatie worden ze voelbaar en praktisch.
Vrouwen zoals Lisa (53), Noek (52) en Hilde (54) spiegelen mij wat wel en niet werkt.
Hun feedback maakt mijn trajecten haalbaar, lichter en tegelijk krachtiger.
Zo groeide Cyclus 1: Herstel & Herinneren uit tot een rijk geheel van een leefboek en een online leeromgeving.
Dit traject is groot van waarde, omdat het niet werkt vanuit druk of lineaire stappen,
maar vanuit cyclisch leven.
Je krijgt ruimte om te vertragen, te voelen, te herhalen en telkens opnieuw je eigen tempo te volgen.
Het co-creatieproces loopt stilaan naar zijn afronding.
Op 7 oktober volgt de lancering.
Daarover vertel ik binnenkort meer.
Wat ik nu al weet: dit traject wil je niet missen.
Read more...
Co-creatie is geen vrijblijvende brainstorm, maar de bedding waarin echtheid en wetenschap elkaar ontmoeten. In mijn trajecten werk ik met kleine groepen co-creators die niet enkel feedback geven, maar het volledige programma met mini-reisjes thuis doorlopen. Zij brengen hun rauwe waarheid en eigen ervaringen in, ik leg mijn ruwe teksten en oefeningen op tafel. Die wederkerigheid maakt dat het traject niet star of lineair wordt, maar cyclisch, vloeiend en afgestemd op het leven zelf.
Ik herinner me hoe een co-creatrice vertelde dat aarden bij haar eerst spanning gaf in plaats van rust. Dat inzicht maakte het programma rijker en herkenbaarder. Niet bedacht in mijn hoofd, maar geboren in de ontmoeting. En precies daarom resoneren deze programma’s. Ze zijn lichter, haalbaar voor mensen die midden in een druk leven staan, zonder extra druk, en toch transformerend omdat ze dat leven net verlichten. Alles gebeurt op ieders eigen tempo, zonder tijdsdruk.
Zo ontstaan mijn cycli: in dialoog, in bedding, in beweging. Niet als copy-paste van modellen, maar als levend kompas.
Read more...
Jarenlang was ik de vrouw met antwoorden. In mijn consultancytijd betaalden mensen mij om snel oplossingen te bedenken. Hoe slimmer mijn advies, hoe waardevoller ik mij voelde. Stiltes waren gevaarlijk, ze gaven het gevoel dat ik niet genoeg deed.
Tot mijn lichaam mij in 2018 stopte. Plots kon ik niet meer. Mijn stem brak, ik begon te huilen, en ik ben weken niet meer opgehouden. Geen enkel plan hielp. Het enige wat er nog was: tranen en stilte.
Als ik toen had geweten wat ik nu weet over hoe je lichaam zich kan herstellen door terug balans te brengen tot op celniveau, dan had ik sneller steviger gestaan. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel. Het blijft een van de grootste lessen: hoe diep alles met elkaar verbonden is.
Later, als coach, ontdekte ik dat luisteren helender is dan duizend adviezen. In de stilte vinden mensen vaak hun eigen woorden en waarheid. Soms vraag ik toestemming om een stukje van mezelf te delen, omdat erkenning ook helend kan zijn. Maar luisteren blijft de kern.
Luisteren is bedding. Ruimte waarin iemand zichzelf terughoort. En precies dat wil ik meegeven.
Read more...
Moe zijn leek ooit normaal. Iedereen liep toch leeg, iedereen had toch een hoofd in mist en een lijf dat te weinig deed wat je wilde. Tot mijn systeem me stillegde. Niet zacht, maar met een crash: adem die stokte, benen die trilden, een trap die ik niet meer op kon. Wat voelde als falen, werd mijn redding.
Mijn lichaam bleek nooit mijn vijand. Het hield mijn waarheid vast, tot ik niet meer kon ontsnappen. In de kou van mijn balkon, blote voeten op de stenen, tranen langs mijn wangen, fluisterde ik: ik besta, en ik hoef niets te dragen dat niet van mij is. Daar groeiden wortels, niet in de aarde, maar in mezelf.
Ik zie het ook bij de mensen die ik begeleid. Een man wiens maag protesteerde na jaren doorgaan. Een vrouw die begon te beven toen stilte haar eindelijk vond. Het lichaam spreekt waar woorden zwijgen. Zoals Bessel van der Kolk schrijft: the body keeps the score.
En precies daar ligt een sleutel. Volgens arts Machteld Huber betekent gezondheid niet de afwezigheid van klachten, maar het vermogen je aan te passen en trouw te blijven aan jezelf. Luister je naar de signalen van je lichaam, dan vergroot je je veerkracht. Psycholoog Martin Seligman voegt eraan toe dat veerkracht niet gaat om altijd winnen, maar om telkens terug te keren met behoud van waardigheid.
Aarden werd mijn dagelijkse ritueel. Niet zweverig, maar eerlijk. Waar zit spanning, waar leegte, waar rust? Het voelt rauw, soms pijnlijk, maar het is een thuiskomen. Want veerkracht groeit niet door harder te duwen, maar door zachter te landen. Niet door te doen alsof alles onder controle is, maar door toe te geven dat je lichaam al lang wist wat jij niet wilde horen.
Vandaag weet ik dat herstel ook op celniveau begint, vanbinnen uit. Bewust kiezen voor balans maakt verschil. Het geeft stevigheid en zachtheid. Het maakt dat je niet hoeft te wachten tot je breekt, maar mag luisteren naar de kleine signalen.
Misschien mag je jezelf de vraag stellen: waar in jouw lichaam ligt een waarheid die je hoofd nog niet durft te erkennen?
Als dit binnenkomt en je wil weten wat herstel op celniveau voor jou kan betekenen ook bij burn-out, maak dan een gratis afspraak in mijn agenda.
Read more...
De ochtend na de storm is vreemd stil. De lucht is uitgewrongen, de plassen spiegelen zacht terug wat boven hen hing.
Het is alsof alles fluistert: het ergste lawaai is voorbij, nu begint het werk.
Niet het harde werk van duwen en volhouden, maar het stille werk van blijven.
Blijven bij jezelf. Bij wat waar is. Bij wat pijn deed en nog nadreunt in je lichaam.
In een eerdere blog schreef ik dat geluk geen zonnestraal is.
Vandaag zie ik geluk eerder als de damp die opstijgt uit warme stenen na regen.
Subtiel, bijna onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel. Het is de bedding waarin je neerkomt.
Thuiskomt in jezelf.
Jarenlang leefde ik alsof ik de storm was. Veel doorgaan, veel perfectionisme, veel verantwoordelijkheid.
Het werkte, tot het niet meer werkte.
Ik begreep toen nog niet dat het niet de storm is die je breekt, maar hoe je jezelf vasthoudt terwijl hij over je heen trekt.
Wat ik leerde na de regen, is dat blijven een werkwoord is.
Je voeten voelen dragen. Je adem terug in je buik leggen.
Niet teruggrijpen naar oude verhalen, en ook niet hals over kop springen naar nieuwe.
Blijven vraagt moed, zachtheid en herhaling.
Positieve Gezondheid leerde me dat gezondheid niet betekent dat je zonder symptomen leeft, maar dat je kunt meebewegen met het leven en tegelijk je regie voelt. Het PERMA-model laat zien dat kleine, herhaalde keuzes niet enkel je emoties voeden, maar ook je verbinding, je betekenis, je balans. Consequentie is kracht, niet intensiteit.
Ik leerde het niet uit boeken, maar door eenvoud. Mijn voeten op koude tegels. Mijn rug tegen een muur.
Mijn dieren die geen drama maken, maar elke dag vertragen, rusten, bewegen, herbeginnen.
De paradox is geruststellend: je hebt geen heldendaad nodig, je hebt herhaling nodig.
Rust blijkt niet spectaculair. Grenzen stellen geen vuurwerk. Zelfzorg is vaak: vroeg naar bed, een wandeling zonder doel, vijf minuten niets.
Maar juist daarin begint je lichaam je opnieuw te geloven.
En misschien is dat de essentie: dat je niet hoeft te wachten tot de zon schijnt.
Dat je ook in natte straten thuis kunt komen.
Dat je trouw mag zijn aan je lichaam, je hart, je ritme.
Wanneer ik elke ochtend mijn voeten voel op mijn terras, adem tot in mijn buik en zacht zeg: ik ben hier, begint voor mij een leven dat klopt.
Niet in de zonnestraal, wel in de warme damp die langzaam optrekt.
En misschien mag jij jezelf vandaag ook die vraag stellen:
welke kleine, herhaalbare keuze wil ik maken, zodat mijn lichaam voelt dat ik blijf?
Read more...
