Hoe ik leerde opstaan met belemmerende gedachten!
Wat als de stemmen in je hoofd niet de waarheid spreken, maar echo's zijn van oude patronen, doorgegeven uit liefde en angst? In deze diep persoonlijke blog neem ik je mee in mijn verhaal over innerlijke stemmen, parentificatie, de onzichtbare kracht van onze ouders en de weg naar heling. Over hoe ik, als dochter van een wolvin en een levensavonturier, leerde opstaan — met belemmerende gedachten in mijn rug, maar niet langer aan het stuur. Over hoe ik kintsugi werd: gebroken, gelijmd, en glanzend in mijn eigen verhaal.
Read more...
In deze blog worden de uitdagingen en emoties besproken die gepaard gaan met het ontdekken van persoonlijke zielsverlangens. Het beschrijft een intieme reis waarin je jezelf kwetsbaar opstelt om die diepgewortelde verlangens te vinden, zelfs als dat betekent dat je confronterende en ongemakkelijke gevoelens moet doorstaan. Berit vertelt hoe het proces van introspectie niet alleen leidt tot helderheid, maar ook tot een gevoel van vervulling en een nieuw begin.
De blog legt uit dat het vinden van zielsverlangens niet altijd logisch is en vaak overgave in plaats van controle vereist. Berit benadrukt dat het ontdekken van deze verlangens een transformerende ervaring is, die terugkomende thema's van authenticiteit en innerlijke vrede kan onthullen. Het onderstreept het belang van tijd, stilte, en de bereidheid om oude patronen los te laten zodat deze verlangens zich kunnen manifesteren.
Als onderdeel van een persoonlijk groeipad, worden zielsverlangens gepresenteerd als essentiële elementen voor veerkracht en mentale weerbaarheid. Ze worden vergeleken met een innerlijk vuur waar men omheen danst, versterkt door ondersteunende waarden. Met deze inzichten nodigt de blog lezers uit om verder na te denken over hun eigen innerlijke verlangens en authentieke zelf, met de vraag: "Wat zou je ziel fluisteren als je de ruis van buiten stillegde?"
Read more...
Dit blogverhaal is een persoonlijke en emotionele reis door mijn reflectie op het leven, verteld vanuit het symbolische moment van mijn 52ste verjaardag. Een dag die ik jarenlang liever vergat, omdat hij scherpe randen had — maar die ik dit jaar eindelijk durf te omarmen.
Ik deel open en kwetsbaar hoe ik ooit verstrikt raakte in een destructieve relatie met een narcistische partner, en hoe ik langzaam maar vastberaden mijn eigen stem en missie terugvond. De pijn, het isolement, het verlies van mezelf: het maakte ooit deel uit van mijn dagelijks bestaan.
Maar de echte last begon al veel vroeger. De scheiding van mijn ouders, het verlies van mijn eerste grote liefde, de prestatiedruk die ik mezelf oplegde… het vormde een rugzak die mijn leven jarenlang domineerde. Ik leefde niet — ik overleefde. Tot ik, stap voor stap, leerde om mezelf te accepteren. Om echt thuis te komen in wie ik ben.
Vandaag weet ik wat mijn missie is: anderen begeleiden naar hun eigen kracht — in hun leven, hun loopbaan, hun essentie. Mijn reis is er één van zelfzorg en persoonlijke groei, en ik vertel ze niet om terug te kijken, maar om vooruit te leven.
Voor mij is zelfzorg niet oppervlakkig, maar iets diepgaands: het durven leven van mijn waarheid, het stellen van grenzen, het omarmen van mijn eigen menselijkheid — ook als die kwetsbaar is. Vanuit mijn ervaring als coach wil ik anderen helpen hun eigen pad van heling en kracht te bewandelen.
Deze verjaardag is geen eindpunt, maar een begin. Een nieuw hoofdstuk waarin ik bewust, aanwezig en dankbaar wil leven.
En daarom stel ik jou de vraag die mij het diepst raakte:
Als jij terugkijkt naar wie je tien jaar geleden was — wat zou je haar willen zeggen dat ze nog niet wist?
Grenzen stellen is een uitputtende marathon, geen snelle sprint. Het is een proces van vallen en weer opstaan, waarbij je steeds tegen onzichtbare muren aanloopt. Het vraagt om zelfreflectie en de moed om te erkennen waar je te ver gaat en waar je grenzen uit angst of liefde voor jezelf trekt.
Dieren kunnen ons veel leren over grenzen. Een angstige hond kan duidelijk zijn grens aangeven zonder wraak of agressie, en een paard kan zonder twijfel zijn ruimte opeisen. Deze lessen hebben ons geholpen om zelfvertrouwen en respect voor onze eigen grenzen te ontwikkelen.
Grenzen zijn geen rigide muren, maar kunnen variëren van zachte linten tot stevige hekken. Het is een balanceeract om te voorkomen dat je jezelf opsluit of verliest. Door zelfliefde en mildheid te oefenen, kunnen we onze grenzen blijven herzien en groeien, wat leidt tot gezondere relaties en minder stress.
Read more...
De reis van twijfel naar vertrouwen kan lang en kronkelig zijn. Controle leek ooit de oplossing, maar het leven bracht onverwachte uitdagingen zoals een relatie met een narcist die het zelfvertrouwen ondermijnde. Coachen bracht nieuwe onzekerheden aan het licht, maar ook de mogelijkheid om deze te omarmen.
Opgegroeid tussen twee uitersten, een zorgzame moeder en een avontuurlijke vader, worstelde ik met mijn identiteit. De innerlijke verdeeldheid maakte me onzeker, terwijl ik dacht dat ik moest kiezen tussen verschillende aspecten van mezelf. Beide hebben echter bijgedragen aan wie ik ben geworden.
Belemmerende overtuigingen, zoals dat falen definitief is en zichtbaarheid gevaarlijk, kleurden mijn wereld. Onzekerheid en angst werkten samen om me klein te houden, tot een burn-out me dwong om te herstellen en mezelf opnieuw samen te stellen. Nu zie ik onzekerheid als een metgezel die me helpt te groeien, terwijl ik ondersteund word door mijn dierbaren en mijn eigen veerkracht.
Read more...
Er zijn verhalen die je niet schrijft, maar die je voelt lang voor de eerste zin zich aandient. Verhalen die zich opbouwen in je lijf, in je hartslag, in je adem. Verhalen die wachten, niet op inspiratie, maar op eerbied.
Dieren hebben geen woorden nodig om je leven te veranderen. Ze zijn vaak het enige dat je nog begrijpt als de wereld te veel is geworden. Ze zijn niet alleen lief gezelschap, maar dragers van je ziel wanneer je zelf niet meer weet hoe.
Wat geen meetbaar onderzoek je kan vertellen, is wat er gebeurt als een dier je aankijkt alsof je precies goed bent zoals je bent. Geen bewijs, geen presteren, geen ruis. Alleen jij. Daar begint heling.
Read more...
In deze blog deel ik mijn persoonlijke verhaal over grenzen stellen, zelfzorg en emotioneel herstel. Ik vertel hoe de drang om te pleasen jarenlang als een tweede natuur in mij zat. Het was niet iets wat ik bewust koos — het was wie ik geworden was. Altijd afgestemd op de ander. Altijd rekening houdend met hun behoeften, maar zelden met die van mezelf. Die neiging werd al vroeg geboren, vanuit een kinderlijke overtuiging dat liefde iets was dat je moest verdienen. Door te zorgen. Te geven. Te verzachten.
Ik neem je mee in hoe een toxische relatie mijn zelfbeeld uitwiste en me langzaam maar zeker afsloot van de mensen die écht van me hielden. Mijn herstel begon op het moment dat ik mijn stem terugvond. Dat ik voor het eerst ‘nee’ durfde te zeggen. En hoewel dat als verraad voelde, was het de enige weg naar vrijheid.
Ik leerde dat zelfzorg geen luxe is. Het is noodzaak. En dat grenzen stellen geen afwijzing is, maar een daad van respect — voor mezelf én voor de relaties die me dierbaar zijn. Het afleren van pleasen is geen rechte lijn. Het is een proces van vallen, twijfelen, herstellen en doorgaan. Maar het begint wel ergens. Met één bewuste keuze. Eén kleine stap. Een zachte, maar krachtige beweging richting jezelf.
Mijn verhaal is er niet om medelijden op te roepen. Maar om jou eraan te herinneren: kiezen voor jezelf is geen egoïsme.
Het is de sleutel naar vrijheid. Naar echte, betekenisvolle verbindingen. En die sleutel… ligt al in jouw hand.
Read more...Het is de sleutel naar vrijheid. Naar echte, betekenisvolle verbindingen. En die sleutel… ligt al in jouw hand.
In deze blogpost wordt het belang van rust en herstel belicht, vanuit persoonlijke ervaring met een burn-out in 2018. Het artikel beschrijft het intensieve proces van herstel en de reis naar innerlijke rust na het verlaten van een schadelijke relatie, gevolgd door jaren van leven in overdrive zonder pauze. De schrijver benadrukt hoe rust, aanvankelijk gevoeld als een zwakte, uiteindelijk resulteerde in een nieuwe levensstijl en missie gericht op zelfzorg en welzijn.
De terugkeer naar rust bleek niet alleen fysiek en mentaal bevrijdend, maar vormde ook de kern van een nieuwe roeping. Ondersteund door trouwe viervoeters en een begripvolle partner, vond er een herontdekking van persoonlijke kracht en gezondheid plaats. Dit proces inspireerde het omarmen van coaching en het delen van zelfzorgstrategieën om anderen te helpen hun persoonlijke balans te vinden.
Het verhaal roept op tot actie: om bewust momenten van rust te integreren als daad van zelfliefde en niet louter als pauze van werk. De blog biedt daarnaast een gids met "8 Sleutels – Van Uitgeput naar Opgeladen" om persoonlijke veerkracht en welzijn te bevorderen. Deze benadering van rust als levensritme, ondersteund door wetenschappelijk bewijs, benadrukt dat rust niet vermindert, maar juist heel maakt.
Read more...
