Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt. Het is een ritme, een cyclische beweging waarin je telkens opnieuw terugkeert, steeds een laag dieper.
Mijn ‘why’ is niet bedacht aan een bureau, maar geboren uit vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen. Maandenlang heb ik eraan gesleuteld: schrijven, schrappen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals mijn coachees dat ook doen.
De Creaybeckxtunnel. Ik reed, aan de lijn met een vriend, toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, mijn adem stokte, mijn borst werd strak. Alleen nog tranen en beven.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, zelfs als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Overtuigd zijn dat stilstaan falen is.
Pas toen mijn hoofd stilviel, hoorde ik wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in die stilte vond ik de tussenruimte: tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn strijd zichtbaar: de scherpe helderheid van de econoom en de zachte bedding van de empaat. Jarenlang vochten ze in mij. Tot ik ontdekte dat het mijn kracht werd toen ik beide toeliet. De econoom in mij kan de bedding verleggen of een route vinden om door obstakels heen te gaan. De empaat zorgt dat de rivier, jij, zich veilig voelt, ook als het water bijna opdroogt.
Jij bent het water. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of niet weten hoe. Mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen. Zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten, in je eigen tempo en ritme.
Ik denk aan een co-creatiegesprek dat begon met: “Ik weet het niet meer.” Geen plannen, geen doelen, alleen ruimte. De paar druppels stroom die er waren, groeiden langzaam. Co-creatie is voor mij samen in een bedding stappen waarin jouw waarheid mag ontstaan, soms versterkt door andere specialisten.
En aan die ochtend in het bos, voeten diep in het mos, geur van aarde om me heen. Thuiskomen bleek niet één groot besluit, maar telkens opnieuw kiezen voor aanwezigheid. Of dat moment waarop we de bedding iets anders legden en het water weer kabbelen kon.
In mijn werk leeft ook de wetenschap. Dr. Huber ziet gezondheid als veerkracht. Dr. Peseschkian spreekt over vier dimensies van balans. Dr. Seligman toont hoe positieve emoties, betrokkenheid, relaties, zingeving en prestaties samen een vervuld leven vormen.
Thuiskomen is geen eindpunt. De bedding blijft, bewegend, warm, verwachtend, zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Read more...
Wat als boosheid geen teken van breuk is, maar een poort naar verbinding?
In deze blog neem ik je mee in een ervaring die me tot in mijn lijf raakte, en hoe ik koos om te blijven staan in plaats van te verdwijnen.
Over woede die geen explosie werd, maar bedding.
Over grenzen die pas voelbaar worden als ze overschreden zijn.
Over het verschil tussen pleasen en voelen.
Dit is een verhaal over kracht in kwetsbaarheid, en over de moed om jezelf niet te verliezen.
Misschien herken jij je erin.
Read more...
Deze blog is geen klassiek verhaal met een plot. Geen herinnering aan een moment waarop alles veranderde. En toch is dit misschien één van de meest wezenlijke bewegingen die ik ooit gemaakt heb.
Een shift van willen naar kunnen. Van zoeken naar zijn. Van verhalen in mijn hoofd naar een zachte bedding in mijn lijf.
Ik neem je mee in wat het voor mij betekende om te stoppen met mezelf te verliezen in het verlangen naar liefde, erkenning of veiligheid en om die veiligheid stap voor stap zélf te worden. Niet als project. Niet als doel. Maar als waarheid die zich stilaan in mij settelde.
Je leest over hoe ik ooit dacht dat nabijheid via een scherm niet kon bestaan en hoe online coaching intussen voelt als een veilige ruimte waarin alles aanwezig mag zijn. Over hoe ik werk als coach: vanuit mijn paradox, met zowel hoofd als hart, structuur én zachtheid, helderheid én diepgang. Over wat ik aanreik: geen traject, maar een tussenruimte. Een plek tussen moeten en mogen. Een bedding waarin je niet gefixt wordt, maar herinnerd aan wie je in wezen bent. En ook: waarom ik geloof in cyclisch groeien, in terugkeren, in lagen afpellen.
Misschien herken je iets.
Misschien roept het iets op.
Misschien opent het een kleine deur naar jezelf.
Misschien roept het iets op.
Misschien opent het een kleine deur naar jezelf.
Ik ben benieuwd naar wat jij voelt.
Reageer gerust of mail me via hallo@beritbel.be.
Reageer gerust of mail me via hallo@beritbel.be.
Laat dit verhaal niet alleen van mij zijn.
Laat het ook een bedding zijn waar jij even mag rusten.
Read more...Laat het ook een bedding zijn waar jij even mag rusten.
Het besef kwam onverwacht, niet aan een tafel vol koffie en gesprekken, maar in de zachtheid van mijn zetel. Mijn inner-circle zit niet in afspraken of etiquette, maar in aanwezigheid. In mensen die blijven wanneer alles stilvalt. In wie mijn bedding is: de veilige ondergrond waarop mijn rivier mag stromen, ook als er rotsblokken zijn. Vrienden, familie, zielsverwanten. Niet iedereen die bloed deelt, deelt bedding. En soms hoort één ziel bij alledrie. Dit blog gaat over dat verschil: tussen wie blijft en wie verdwijnt. Over de onzichtbare maar onmisbare rol van je inner-circle. Over trauma’s, crisis, afscheid en hoe bedding je zacht doet landen. En ja, ook over hoe ik, als coach, die bedding wil zijn. Niet als redder, niet als fixer, maar als stevige aanwezigheid. Zodat jouw rivier ook weer kan stromen. Dit is mijn ode aan de vijf. Aan zij die mij dragen. Aan zij die ik draag.
Read more...
We reden met drie naast elkaar. In stilte.
Tot Jade haar tempo verhoogde.
Geen paniek, geen drift. Alleen een andere versnelling.
We passeerden een veld vol klaprozen en korenbloemen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
En ik volgde.
Niet uit durf, maar uit overgave.
Een paar dagen later in de piste, mijn persoonlijke mijnenveld, koos ik opnieuw: ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Deze blog is een ode aan die keuze.
Aan wat er gebeurt als je niet vlucht, niet forceert… maar blijft.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Soms is blijven het moedigste wat je kunt doen.
Read more...
Er was een tijd waarin ik mezelf enkel waarde gaf als ik iets kon afvinken: een prestatie, een bewijs dat ik het waard was. Zonder dat voelde ik me onzichtbaar. Tot ik mezelf op een ochtend betrapte op een stille overwinning — gewoon omdat ik níét aan het streven was. In deze blog neem ik je mee in mijn shift van perfectionisme naar zelfwaardering. Geen toeters en bellen, maar een zachte revolutie van binnenuit. Over koffie zonder reden. Over kaarten die precies op tijd komen. En over het vieren van wie je bent, zonder dat je iets hoeft te bereiken. Misschien herken jij je er ook in.
Read more...
