Er zijn momenten op dit pad waarop ik mezelf nauwelijks herken. Ik die dacht dat ik altijd de lijnen zelf moest trekken, merkte hoe confronterend en bevrijdend het is om mijn werk in co-creatie te laten groeien.
De richting, de bedding en de bewustzijnsaanzet komen uit mij. Dat is mijn rol als coach: ik breng de structuur, de kleine routines die haalbaar zijn en tegelijk grote transformatie mogelijk maken. Maar of dit ook werkelijk landt in het echte leven, dat ontdek ik pas samen met de vrouwen die dit pad mee bewandelen.
Mijn creatie start altijd in mijzelf. Ik verbind de inzichten uit mijn eigen leven met de kennis die ik meedraag. Machteld Huber liet mij zien dat gezondheid gaat over veerkracht en trouw blijven aan jezelf. Seligman toonde hoe betekenis en positieve emoties een fundament leggen. Peseschkian herinnerde mij eraan dat lichaam, hoofd, hart en ziel altijd verbonden zijn. Dit is mijn basis, maar in co-creatie wordt die theorie voelbaar en praktisch.
Lisa, 53, alleenstaande moeder met jongvolwassen kinderen en een fulltime job, hield mij een spiegel voor.
Ze zei: “Je hoeft niet alles al te weten. Jouw veilige ruimte is soms genoeg.”
Haar woorden deden pijn en brachten tegelijk rust.
Ik voelde hoe ik nog vaak terugviel in mijn oude reflex om te presteren en te bewijzen.
Noek, 52, een vrouw met een drukke carrière, bracht verwarring.
Ze stelde vragen waarop ik geen antwoord had. Vroeger zou ik dat als falen hebben gezien.
Nu voelde ik: dit is precies co-creatie. Samen zoeken, samen wachten.
Het is in die tussenruimte van nog niet weten dat de meest wezenlijke helderheid vaak groeit.
En Hilde, 54, moeder van vier en werkend in de zorg, bracht scherpte.
Zij durfde zeggen: “Hier verlies ik de draad. Dit werkt niet voor mij. Ik heb meer richting nodig.”
Haar eerlijkheid confronteerde mij, maar was van onschatbare waarde.
In hun stemmen hoorde ik zelfleiderschap. Zij stapten niet enkel mee in mijn traject,
zij bepaalden mee het ritme. Hun feedback maakte mijn werk lichter en tegelijk krachtiger.
De kleine stappen die ik ontwierp bleken daardoor niet te zwaar, maar haalbaar.
En net daardoor kregen ze grote impact, precies zoals Huber en Seligman het beschrijven:
echte verandering ontstaat niet in grootse gebaren,
maar in kleine bewegingen die cyclisch terugkeren en door je lichaam en ziel gedragen worden.
Daarin voel ik ook mijn eigen dualiteit. Ik ben econoom en empaat.
Ik denk helder en gestructureerd, maar ik voel ook diep en spiegel zacht.
Structuur en zachtheid, analyse en intuïtie, dat lijkt een tegenstelling maar is mijn kracht.
Het is mijn anker als coach en als mens.
Zo groeide Cyclus 1: Herstel & Herinneren. Niet als een handboek dat ik bedenk en doorgeef,
maar als een levend geheel van een rijk leefboek en een complementaire online leeromgeving.
Samen vormen zij een bedding waarin je kan thuiskomen in jezelf.
Dit traject is groot van waarde, omdat het geen druk legt van tijd, moeten of lineaire vooruitgang.
Het nodigt uit tot cyclisch leven: terugkeren, voelen, verdiepen, opnieuw beginnen,
telkens op je eigen tempo. Het is niet klein of vrijblijvend, het is diep, transformerend en duurzaam.
En misschien is dat de grootste les die ik zelf moest leren:
dat echte transformatie niet ontstaat in afzondering of in de perfectie die ik zocht.
Ze ontstaat in ontmoeting. In confrontatie en harmonie.
In een ritme dat samen wordt gezocht en gevonden.
Het co-creatieproces van Cyclus 1 loopt stilaan naar zijn afronding.
We hebben gespiegeld, getest en verdiept.
De lancering is gepland voor 7 oktober 2025.
Daarover vertel ik binnenkort meer. Wat ik nu al weet: dit traject wil je niet missen.
En telkens opnieuw fluistert iets in mij: dit is nog maar het begin.
0 Comments