Een to-do lijst die verdacht veel leek op een militaire missie.
Een tekst die ik vijf keer herschreef – en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Een tekst die ik vijf keer herschreef – en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Die stem heeft jaren met mij samengewoond.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke relatie, elke beslissing.
En ik liet hem bepalen hoe ik mijn dagen vulde: strak, vol, correct.
Maar nooit vrij.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke relatie, elke beslissing.
En ik liet hem bepalen hoe ik mijn dagen vulde: strak, vol, correct.
Maar nooit vrij.
Wat niemand zag, was de eenzaamheid achter dat perfectionisme.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, zelfs als anderen zeiden dat het goed genoeg was.
Ik geloofde het pas als ik het zelf voelde – en dat gebeurde zelden.
Want de lat lag altijd een centimeter buiten bereik.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, zelfs als anderen zeiden dat het goed genoeg was.
Ik geloofde het pas als ik het zelf voelde – en dat gebeurde zelden.
Want de lat lag altijd een centimeter buiten bereik.
Ik heb mails nooit verstuurd omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ was.
Ik stelde projecten uit tot het momentum voorbij was.
Ik durfde mijn gezicht niet tonen op sociale media als het beeld niet scherp en de tekst niet briljant was.
Ik stelde projecten uit tot het momentum voorbij was.
Ik durfde mijn gezicht niet tonen op sociale media als het beeld niet scherp en de tekst niet briljant was.
Ik voelde me pas veilig als ik alles onder controle dacht te hebben – en precies daarin zat de illusie.
Want er is geen echte veiligheid in controle.
Het is een schijnzekerheid die zich vermomt als grip, terwijl het je vasthoudt.
Verlamt.
Want er is geen echte veiligheid in controle.
Het is een schijnzekerheid die zich vermomt als grip, terwijl het je vasthoudt.
Verlamt.
En ik zie het overal. Niet alleen bij mensen die ik coach, maar bij zóveel mensen.
Mensen met verantwoordelijkheden, met zorg, met dromen.
Ze lopen vast in het idee dat ze alles tegelijk moeten kunnen: krachtig zijn, zacht blijven, presteren, verbinden, zorgen én stralen.
Alsof ze pas goed genoeg zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Ze lopen vast in het idee dat ze alles tegelijk moeten kunnen: krachtig zijn, zacht blijven, presteren, verbinden, zorgen én stralen.
Alsof ze pas goed genoeg zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Maar dat beeld klopt niet.
Het is ingeprent.
Niet ingeademd.
Het is ingeprent.
Niet ingeademd.
Lang heb ik gedacht dat controle gelijk stond aan veiligheid.
Maar het was pas toen ik leerde loslaten, dat ik me écht veilig begon te voelen.
In mezelf. In mijn keuzes. In mijn fouten.
Vroeger was ik streng. Nu ben ik mild.
En weet je? Ik ben nog steeds gedreven.
Alleen sta ik mezelf nu toe om onderweg te ademen.
Maar het was pas toen ik leerde loslaten, dat ik me écht veilig begon te voelen.
In mezelf. In mijn keuzes. In mijn fouten.
Vroeger was ik streng. Nu ben ik mild.
En weet je? Ik ben nog steeds gedreven.
Alleen sta ik mezelf nu toe om onderweg te ademen.
De ommekeer kwam niet met tromgeroffel.
Het was een reeks kleine verzetsmomenten tegen het oude script.
Een imperfecte post die ik toch deelde.
Een tekst die ik niet herlas voor ik hem uitstuurde.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst voor één keer liet liggen, en mezelf toestond om te binge-watchen op Netflix.
Niet als vlucht. Maar als keuze. Omdat rust ook ruimte maakt. Voor zachtheid. Voor mezelf.
Het was een reeks kleine verzetsmomenten tegen het oude script.
Een imperfecte post die ik toch deelde.
Een tekst die ik niet herlas voor ik hem uitstuurde.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst voor één keer liet liggen, en mezelf toestond om te binge-watchen op Netflix.
Niet als vlucht. Maar als keuze. Omdat rust ook ruimte maakt. Voor zachtheid. Voor mezelf.
En dan… een besluit.
Om niet meer perfect te willen zijn. Maar wél echt.
Ik begon met dingen af te werken als ze ‘goed genoeg’ waren.
Ik testte wat er gebeurde als ik die stem gewoon liet praten, maar niet meer luisterde.
Om niet meer perfect te willen zijn. Maar wél echt.
Ik begon met dingen af te werken als ze ‘goed genoeg’ waren.
Ik testte wat er gebeurde als ik die stem gewoon liet praten, maar niet meer luisterde.
En ik ontdekte iets prachtig.
Flow.
Niet dat vage woord waar ik vroeger mijn wenkbrauwen bij optrok.
Ik begreep nooit wat mensen ermee bedoelden – ik dacht dat het iets was voor wie het niet écht meende.
Maar nu weet ik: flow is precies dat.
Toestaan dat het leven niet volgens plan verloopt.
Dat je mag bijsturen. Opnieuw beginnen. Lachen om je fouten.
Dat je mag leven, in plaats van presteren.
Niet roekeloos, niet onverschillig – maar aanwezig.
Wakker.
Bereid om het anders te doen dan gisteren.
Ik begreep nooit wat mensen ermee bedoelden – ik dacht dat het iets was voor wie het niet écht meende.
Maar nu weet ik: flow is precies dat.
Toestaan dat het leven niet volgens plan verloopt.
Dat je mag bijsturen. Opnieuw beginnen. Lachen om je fouten.
Dat je mag leven, in plaats van presteren.
Niet roekeloos, niet onverschillig – maar aanwezig.
Wakker.
Bereid om het anders te doen dan gisteren.
Flow was de ochtend dat ik Django uitliet met m’n hoofd nog vol to-do’s, maar opeens stilstond bij de dauw op het gras.
Flow was mijn gezicht laten zien zonder make-up in een story.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was mijn gezicht laten zien zonder make-up in een story.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Perfectionisme doet je geloven dat je controle nodig hebt.
Maar het is net die krampachtige controle die je adem beneemt.
Maar het is net die krampachtige controle die je adem beneemt.
Flow is vertrouwen.
Flow is een fout maken en doorgaan.
Flow is zachtheid zonder opgave.
Actie zonder verlamming.
Flow is een fout maken en doorgaan.
Flow is zachtheid zonder opgave.
Actie zonder verlamming.
En weet je? Sinds ik dat toelaat, leef ik.
Niet perfect. Maar wel voluit.
Niet perfect. Maar wel voluit.
En dat maakt me, volgens onderzoek, niet alleen gelukkiger – maar ook creatiever, helderder en veerkrachtiger.
Niet omdat ik opgeef. Maar omdat ik eindelijk toelaat.
Er zijn.
Zonder bewijzen.
Niet omdat ik opgeef. Maar omdat ik eindelijk toelaat.
Er zijn.
Zonder bewijzen.
Ik weet dat deze blog voortkomt uit de vorige – uit het moment waarop ik mijn belemmerende gedachten voor het eerst luidop heb aangekeken.
En nog steeds zijn ze daar. Ze fluisteren soms. Ze krijsen af en toe.
Maar ik laat me niet meer leiden door hun volume.
En nog steeds zijn ze daar. Ze fluisteren soms. Ze krijsen af en toe.
Maar ik laat me niet meer leiden door hun volume.
Wat ik mezelf nu vaker vraag – en misschien jij ook – is dit:
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week gewoon iets durft doen dat goed genoeg is?
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week gewoon iets durft doen dat goed genoeg is?
Laat dat de uitnodiging zijn.
Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering.
Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering.
Zoals het ritme van mijn vingers op het toetsenbord.
Niet te snel. Niet te perfect.
Maar wel van mij.
Niet te snel. Niet te perfect.
Maar wel van mij.
👉 Download Gratis:
0 Comments