Sinds mijn burn-out in 2018 ontdekte ik wat echte rust betekent – en hoe essentieel het is voor herstel, welzijn en een leven op eigen ritme.
Maar daar ging een lang en pijnlijk proces aan vooraf.
Jaren waarin ik mezelf verloor in overleven.
In geven zonder grenzen. In actie zonder adempauze.
Jaren waarin ik mezelf verloor in overleven.
In geven zonder grenzen. In actie zonder adempauze.
Ik dacht altijd dat het leven zwaar hoorde te zijn.
En dus was ik ook zwaar voor mezelf.
En dus was ik ook zwaar voor mezelf.
Rust voelde als falen. Stilte als gevaar.
Zolang ik bezig bleef, voelde ik me veilig. Onmisbaar. Waardevol.
Tot ik het niet meer volhield.
De jaren vóór de crash.
In 2013 stapte ik uit een toxische relatie met een narcist.
Een relatie die mijn zelfbeeld had uitgehold, mijn grenzen had weggevaagd
en mijn lichaam en geest had leeggezogen.
Een relatie die mijn zelfbeeld had uitgehold, mijn grenzen had weggevaagd
en mijn lichaam en geest had leeggezogen.
Na die breuk ging ik dóór.
Op automatische piloot. Want stoppen… dat was geen optie.
Thuis, ik woonde toen terug bij mijn moeder, waren de omstandigheden intens.
Ik werkte als consultant, deed mijn best om alles te blijven dragen.
Wat ik toen niet doorhad: ik bouwde verder op uitgeputte fundamenten.
Wat ik toen niet doorhad: ik bouwde verder op uitgeputte fundamenten.
Tot het niet meer ging.
De dag waarop mijn systeem stopte.
Het was 2018. Een gewone werkdag.
Ik reed richting mijn werkplek, aan de telefoon met een dierbare vriend.
We praatten, lachten nog even.
Ik reed de Craeybeckxtunnel in – alles leek normaal.
Ik reed richting mijn werkplek, aan de telefoon met een dierbare vriend.
We praatten, lachten nog even.
Ik reed de Craeybeckxtunnel in – alles leek normaal.
Maar toen ik eruit kwam… brak alles.
Ik begon te huilen. Niet stoppen. Niet sturen. Alleen maar tranen.
Mijn hoofd trok het niet meer. Mijn lijf ook niet.
Mijn hoofd trok het niet meer. Mijn lijf ook niet.
Mijn vriend, kalm maar kordaat, zei:
“Berit, je rijdt nu naar de dokter. Meteen.”
En dat deed ik.
Het was het begin van het einde – van wie ik dacht dat ik moest zijn.
Rust leerde ik… op de rug van mijn paard.
De maanden die volgden waren wazig. Stil. Verwarrend.
Ik kon niets meer. Niet denken. Niet zorgen. Niet presteren.
Maar wat ik wél kon: zitten.
En dat deed ik. Urenlang.
Ik kon niets meer. Niet denken. Niet zorgen. Niet presteren.
Maar wat ik wél kon: zitten.
En dat deed ik. Urenlang.
Op Diamond’s rug.
Mijn merrie, mijn spiegel, mijn ademhaling.
We reden niet. We waren.
Zij stond. Ademend. Dichtbij.
En ik keek. Naar de horizon. Naar binnen.
Zij bracht me terug bij een plek waar niets moest,
en alles oké was – gewoon zoals het was.
We reden niet. We waren.
Zij stond. Ademend. Dichtbij.
En ik keek. Naar de horizon. Naar binnen.
Zij bracht me terug bij een plek waar niets moest,
en alles oké was – gewoon zoals het was.
Wafou en Django – mijn zachte begeleiders.
Mijn hondje Wafou – mijn alles – was in die periode al 11 jaar bij me.
Zij voelde mijn pijn, nog voor ik het zelf kon benoemen.
Ze lag bij me. Ze keek. Ze wist.
Zij voelde mijn pijn, nog voor ik het zelf kon benoemen.
Ze lag bij me. Ze keek. Ze wist.
In 2015 kwam Django erbij.
Hij en Wafou waren onafscheidelijk.
Zielsverwanten op vier poten.
En nu, op zijn zestiende, mist hij haar ook nog elke dag.
Hij en Wafou waren onafscheidelijk.
Zielsverwanten op vier poten.
En nu, op zijn zestiende, mist hij haar ook nog elke dag.
Hun nabijheid gaf me houvast toen ik zelf niets meer wist.
Ze vroegen niets. Ze waren er.
En dat was genoeg.
Ze vroegen niets. Ze waren er.
En dat was genoeg.
Mijn partner – rust, geduld, en diepe aanwezigheid.
In diezelfde periode leerde ik ook mijn toenmalige partner kennen.
Geen man van veel woorden.
Maar zijn rust was helend.
Hij probeerde me niet te ‘fixen’. Hij bleef.
Geen man van veel woorden.
Maar zijn rust was helend.
Hij probeerde me niet te ‘fixen’. Hij bleef.
We trokken de natuur in.
Lieten de dagen zich ontvouwen.
En samen met onze dieren,
bracht hij mij zachtjes terug naar het leven.
Lieten de dagen zich ontvouwen.
En samen met onze dieren,
bracht hij mij zachtjes terug naar het leven.
Onze wegen zijn intussen uit elkaar gegaan –
met wederzijds respect en veel dankbaarheid.
Want die tijd… heeft me wakker gemaakt.
met wederzijds respect en veel dankbaarheid.
Want die tijd… heeft me wakker gemaakt.
2023 – een jaar van afscheid.
In 2023 overleed Wafou.
Zestien jaar was ze geworden – een gezegende leeftijd, maar het deed en doet nog steeds zeer.
Kort daarna verloor ik ook Diamond.
Ze was pas negen. Een tragisch ongeluk op de weide.
Zestien jaar was ze geworden – een gezegende leeftijd, maar het deed en doet nog steeds zeer.
Kort daarna verloor ik ook Diamond.
Ze was pas negen. Een tragisch ongeluk op de weide.
En alsof dat nog niet genoeg was,
overleed datzelfde jaar ook mijn vader.
Een complex verlies. Een ander soort rouw.
Dat verhaal verdient op zijn tijd een eigen bladzijde.
overleed datzelfde jaar ook mijn vader.
Een complex verlies. Een ander soort rouw.
Dat verhaal verdient op zijn tijd een eigen bladzijde.
Wat blijft?
De liefde. De lessen. En de verbinding.
De liefde. De lessen. En de verbinding.
Diamond leeft voort in Jade, haar dochter,
die nu een prachtig leven heeft bij een dierbare vriendin.
En Django, mijn trouwe metgezel, is nog steeds aan mijn zijde.
die nu een prachtig leven heeft bij een dierbare vriendin.
En Django, mijn trouwe metgezel, is nog steeds aan mijn zijde.
De missie die geboren werd in de stilte.
Vanaf mijn breuk met de narcist voelde ik:
ik móét iets doen met alles wat ik heb meegemaakt.
Soms dacht ik aan een boek.
Maar het pad kwam vanzelf.
Door therapie. Boeken. Cursussen. Opleidingen.
Coachings. Stilte. Wandelen. Voelen.
ik móét iets doen met alles wat ik heb meegemaakt.
Soms dacht ik aan een boek.
Maar het pad kwam vanzelf.
Door therapie. Boeken. Cursussen. Opleidingen.
Coachings. Stilte. Wandelen. Voelen.
Heel geleidelijk ontstond er ruimte.
En in die ruimte groeide mijn nieuwe richting.
En in die ruimte groeide mijn nieuwe richting.
Coaching. Zelfzorg. Welzijn.
Niet als extra. Niet als hobby.
Maar als missie.
Vandaag bouw ik elke dag aan die missie.
Met liefde. Met bezieling.
En ja – nog steeds met groeipijn, want ik blijf zelf ook onderweg.
Maar als missie.
Vandaag bouw ik elke dag aan die missie.
Met liefde. Met bezieling.
En ja – nog steeds met groeipijn, want ik blijf zelf ook onderweg.
En ik ben niet meer wie ik was.
Mijn burn-out heeft een deel van mij voorgoed veranderd.
Ik kán niet meer altijd ‘aan’.
Die versnelling bestaat niet meer in mij.
Ik kán niet meer altijd ‘aan’.
Die versnelling bestaat niet meer in mij.
En dat is oké.
Ik hoef die versie van mezelf niet meer terug.
Rust is nu een onderdeel van mijn leven.
Niet als uitzondering, maar als ritme.
Zoals ademen. Zoals slapen. Zoals thuiskomen.
Ik hoef die versie van mezelf niet meer terug.
Rust is nu een onderdeel van mijn leven.
Niet als uitzondering, maar als ritme.
Zoals ademen. Zoals slapen. Zoals thuiskomen.
En dat is ook wat de wetenschap bevestigt.
Volgens het National Institute of Mental Health:
🧠 Bewuste rustmomenten herstellen de hersenen
📈 Verhogen productiviteit en geheugen
💛 En maken je emotioneel veerkrachtiger
🧠 Bewuste rustmomenten herstellen de hersenen
📈 Verhogen productiviteit en geheugen
💛 En maken je emotioneel veerkrachtiger
Rust maakt je dus niet minder.
Het maakt je heel.
Het maakt je heel.
En jij?
Wanneer heb jij voor het laatst bewust rust genomen?
Niet als pauze tussen het werk.
Maar als daad van liefde voor jezelf?
Niet als pauze tussen het werk.
Maar als daad van liefde voor jezelf?
Misschien herken je je in mijn verhaal.
Misschien voel je al langer dat het anders mag.
Misschien voel je al langer dat het anders mag.
Laat dat genoeg zijn.
De 8 Sleutels – Van Uitgeput naar Opgeladen. Jouw gratis gids voor zachte zelfzorg en échte rust
Wil jij leren hoe je terugkomt bij jezelf, zonder schuldgevoel, zonder uitputting?
📩 Vraag dan via deze link mijn gratis gids aan: De 8 Sleutels – Van Uitgeput naar Opgeladen
Zacht, praktisch en doordrenkt met wat écht helpt.
Zacht, praktisch en doordrenkt met wat écht helpt.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Maar je mag wel beginnen.
Op jouw ritme.
In rust.
Maar je mag wel beginnen.
Op jouw ritme.
In rust.
#LeefVoluit #BurnoutHerstel #ZelfzorgZonderSchuld #RustIsKracht #Paardenkracht #CoachingMetHart #VanConsultantNaarCoach #GratisGids #ZelfzorgRevolutie
👉 Download Gratis:
0 Comments