Het besef kwam onverwacht, niet aan een tafel vol koffie en gesprekken, maar in de zachtheid van mijn zetel. Mijn inner-circle zit niet in afspraken of etiquette, maar in aanwezigheid. In mensen die blijven wanneer alles stilvalt. In wie mijn bedding is: de veilige ondergrond waarop mijn rivier mag stromen, ook als er rotsblokken zijn. Vrienden, familie, zielsverwanten. Niet iedereen die bloed deelt, deelt bedding. En soms hoort één ziel bij alledrie. Dit blog gaat over dat verschil: tussen wie blijft en wie verdwijnt. Over de onzichtbare maar onmisbare rol van je inner-circle. Over trauma’s, crisis, afscheid en hoe bedding je zacht doet landen. En ja, ook over hoe ik, als coach, die bedding wil zijn. Niet als redder, niet als fixer, maar als stevige aanwezigheid. Zodat jouw rivier ook weer kan stromen. Dit is mijn ode aan de vijf. Aan zij die mij dragen. Aan zij die ik draag.
Read more...Mijn stem hapert waar mijn pen vloeit over coaching, trauma, bedding en de kracht van kleine klanken
Wat als je stem stokt waar je woorden vrij stromen?
Wat als je pen zonder schroom je diepste waarheid neerschrijft, maar je keel nog fluistert in plaats van spreekt?
In deze rauwe, eerlijke blog neem ik je mee in mijn persoonlijke zoektocht naar stemvrijheid. Ik vertel over hoe mijn stem al vroeg werd gesmoord, door overtuigingen, door patronen, door mensen die me leerden dat stilte veiliger was dan waarheid. Over hoe woede me deze keer niet liet zwijgen.
Maar ook over iets wonderlijks: dat mijn stem wel klinkt wanneer ik coach. En wanneer ik draag. Dat mijn coachees, en de vrouwen van mijn inner circle, mijn echte stem al kennen, zelfs als ik haar zelf nog niet volledig durf te beluisteren.
Het is een verhaal over stilte en geluid, over trauma en bedding, over Jade de vuur-merrie, en over vrouwen die je grond zijn. Over rouwen, rauwen en weer leren klinken.
Voor wie ooit zijn stem verloor.
Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
Read more...Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
Een to-do lijst die verdacht veel leek op een militaire missie.
Een tekst die ik vijf keer herschreef – en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Een tekst die ik vijf keer herschreef – en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Die stem heeft jaren met mij samengewoond.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke relatie, elke beslissing.
En ik liet hem bepalen hoe ik mijn dagen vulde: strak, vol, correct.
Maar nooit vrij.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke relatie, elke beslissing.
En ik liet hem bepalen hoe ik mijn dagen vulde: strak, vol, correct.
Maar nooit vrij.
Wat niemand zag, was de eenzaamheid achter dat perfectionisme.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, zelfs als anderen zeiden dat het goed genoeg was.
Ik geloofde het pas als ik het zelf voelde – en dat gebeurde zelden.
Want de lat lag altijd een centimeter buiten bereik.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, zelfs als anderen zeiden dat het goed genoeg was.
Ik geloofde het pas als ik het zelf voelde – en dat gebeurde zelden.
Want de lat lag altijd een centimeter buiten bereik.
Ik heb mails nooit verstuurd omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ was.
Ik stelde projecten uit tot het momentum voorbij was.
Ik durfde mijn gezicht niet tonen op sociale media als het beeld niet scherp en de tekst niet briljant was.
Ik stelde projecten uit tot het momentum voorbij was.
Ik durfde mijn gezicht niet tonen op sociale media als het beeld niet scherp en de tekst niet briljant was.
Ik voelde me pas veilig als ik alles onder controle dacht te hebben – en precies daarin zat de illusie.
Want er is geen echte veiligheid in controle.
Het is een schijnzekerheid die zich vermomt als grip, terwijl het je vasthoudt.
Verlamt.
Want er is geen echte veiligheid in controle.
Het is een schijnzekerheid die zich vermomt als grip, terwijl het je vasthoudt.
Verlamt.
En ik zie het overal. Niet alleen bij mensen die ik coach, maar bij zóveel mensen.
Mensen met verantwoordelijkheden, met zorg, met dromen.
Ze lopen vast in het idee dat ze alles tegelijk moeten kunnen: krachtig zijn, zacht blijven, presteren, verbinden, zorgen én stralen.
Alsof ze pas goed genoeg zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Ze lopen vast in het idee dat ze alles tegelijk moeten kunnen: krachtig zijn, zacht blijven, presteren, verbinden, zorgen én stralen.
Alsof ze pas goed genoeg zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Maar dat beeld klopt niet.
Het is ingeprent.
Niet ingeademd.
Het is ingeprent.
Niet ingeademd.
Lang heb ik gedacht dat controle gelijk stond aan veiligheid.
Maar het was pas toen ik leerde loslaten, dat ik me écht veilig begon te voelen.
In mezelf. In mijn keuzes. In mijn fouten.
Vroeger was ik streng. Nu ben ik mild.
En weet je? Ik ben nog steeds gedreven.
Alleen sta ik mezelf nu toe om onderweg te ademen.
Maar het was pas toen ik leerde loslaten, dat ik me écht veilig begon te voelen.
In mezelf. In mijn keuzes. In mijn fouten.
Vroeger was ik streng. Nu ben ik mild.
En weet je? Ik ben nog steeds gedreven.
Alleen sta ik mezelf nu toe om onderweg te ademen.
De ommekeer kwam niet met tromgeroffel.
Het was een reeks kleine verzetsmomenten tegen het oude script.
Een imperfecte post die ik toch deelde.
Een tekst die ik niet herlas voor ik hem uitstuurde.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst voor één keer liet liggen, en mezelf toestond om te binge-watchen op Netflix.
Niet als vlucht. Maar als keuze. Omdat rust ook ruimte maakt. Voor zachtheid. Voor mezelf.
Het was een reeks kleine verzetsmomenten tegen het oude script.
Een imperfecte post die ik toch deelde.
Een tekst die ik niet herlas voor ik hem uitstuurde.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst voor één keer liet liggen, en mezelf toestond om te binge-watchen op Netflix.
Niet als vlucht. Maar als keuze. Omdat rust ook ruimte maakt. Voor zachtheid. Voor mezelf.
En dan… een besluit.
Om niet meer perfect te willen zijn. Maar wél echt.
Ik begon met dingen af te werken als ze ‘goed genoeg’ waren.
Ik testte wat er gebeurde als ik die stem gewoon liet praten, maar niet meer luisterde.
Om niet meer perfect te willen zijn. Maar wél echt.
Ik begon met dingen af te werken als ze ‘goed genoeg’ waren.
Ik testte wat er gebeurde als ik die stem gewoon liet praten, maar niet meer luisterde.
En ik ontdekte iets prachtig.
Flow.
Niet dat vage woord waar ik vroeger mijn wenkbrauwen bij optrok.
Ik begreep nooit wat mensen ermee bedoelden – ik dacht dat het iets was voor wie het niet écht meende.
Maar nu weet ik: flow is precies dat.
Toestaan dat het leven niet volgens plan verloopt.
Dat je mag bijsturen. Opnieuw beginnen. Lachen om je fouten.
Dat je mag leven, in plaats van presteren.
Niet roekeloos, niet onverschillig – maar aanwezig.
Wakker.
Bereid om het anders te doen dan gisteren.
Ik begreep nooit wat mensen ermee bedoelden – ik dacht dat het iets was voor wie het niet écht meende.
Maar nu weet ik: flow is precies dat.
Toestaan dat het leven niet volgens plan verloopt.
Dat je mag bijsturen. Opnieuw beginnen. Lachen om je fouten.
Dat je mag leven, in plaats van presteren.
Niet roekeloos, niet onverschillig – maar aanwezig.
Wakker.
Bereid om het anders te doen dan gisteren.
Flow was de ochtend dat ik Django uitliet met m’n hoofd nog vol to-do’s, maar opeens stilstond bij de dauw op het gras.
Flow was mijn gezicht laten zien zonder make-up in een story.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was mijn gezicht laten zien zonder make-up in een story.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Perfectionisme doet je geloven dat je controle nodig hebt.
Maar het is net die krampachtige controle die je adem beneemt.
Maar het is net die krampachtige controle die je adem beneemt.
Flow is vertrouwen.
Flow is een fout maken en doorgaan.
Flow is zachtheid zonder opgave.
Actie zonder verlamming.
Flow is een fout maken en doorgaan.
Flow is zachtheid zonder opgave.
Actie zonder verlamming.
En weet je? Sinds ik dat toelaat, leef ik.
Niet perfect. Maar wel voluit.
Niet perfect. Maar wel voluit.
En dat maakt me, volgens onderzoek, niet alleen gelukkiger – maar ook creatiever, helderder en veerkrachtiger.
Niet omdat ik opgeef. Maar omdat ik eindelijk toelaat.
Er zijn.
Zonder bewijzen.
Niet omdat ik opgeef. Maar omdat ik eindelijk toelaat.
Er zijn.
Zonder bewijzen.
Ik weet dat deze blog voortkomt uit de vorige – uit het moment waarop ik mijn belemmerende gedachten voor het eerst luidop heb aangekeken.
En nog steeds zijn ze daar. Ze fluisteren soms. Ze krijsen af en toe.
Maar ik laat me niet meer leiden door hun volume.
En nog steeds zijn ze daar. Ze fluisteren soms. Ze krijsen af en toe.
Maar ik laat me niet meer leiden door hun volume.
Wat ik mezelf nu vaker vraag – en misschien jij ook – is dit:
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week gewoon iets durft doen dat goed genoeg is?
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week gewoon iets durft doen dat goed genoeg is?
Laat dat de uitnodiging zijn.
Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering.
Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering.
Zoals het ritme van mijn vingers op het toetsenbord.
Niet te snel. Niet te perfect.
Maar wel van mij.
Niet te snel. Niet te perfect.
Maar wel van mij.
👉 Download Gratis:
Dit blogverhaal is een persoonlijke en emotionele reis door mijn reflectie op het leven, verteld vanuit het symbolische moment van mijn 52ste verjaardag. Een dag die ik jarenlang liever vergat, omdat hij scherpe randen had — maar die ik dit jaar eindelijk durf te omarmen.
Ik deel open en kwetsbaar hoe ik ooit verstrikt raakte in een destructieve relatie met een narcistische partner, en hoe ik langzaam maar vastberaden mijn eigen stem en missie terugvond. De pijn, het isolement, het verlies van mezelf: het maakte ooit deel uit van mijn dagelijks bestaan.
Maar de echte last begon al veel vroeger. De scheiding van mijn ouders, het verlies van mijn eerste grote liefde, de prestatiedruk die ik mezelf oplegde… het vormde een rugzak die mijn leven jarenlang domineerde. Ik leefde niet — ik overleefde. Tot ik, stap voor stap, leerde om mezelf te accepteren. Om echt thuis te komen in wie ik ben.
Vandaag weet ik wat mijn missie is: anderen begeleiden naar hun eigen kracht — in hun leven, hun loopbaan, hun essentie. Mijn reis is er één van zelfzorg en persoonlijke groei, en ik vertel ze niet om terug te kijken, maar om vooruit te leven.
Voor mij is zelfzorg niet oppervlakkig, maar iets diepgaands: het durven leven van mijn waarheid, het stellen van grenzen, het omarmen van mijn eigen menselijkheid — ook als die kwetsbaar is. Vanuit mijn ervaring als coach wil ik anderen helpen hun eigen pad van heling en kracht te bewandelen.
Deze verjaardag is geen eindpunt, maar een begin. Een nieuw hoofdstuk waarin ik bewust, aanwezig en dankbaar wil leven.
En daarom stel ik jou de vraag die mij het diepst raakte:
Als jij terugkijkt naar wie je tien jaar geleden was — wat zou je haar willen zeggen dat ze nog niet wist?
De reis van twijfel naar vertrouwen kan lang en kronkelig zijn. Controle leek ooit de oplossing, maar het leven bracht onverwachte uitdagingen zoals een relatie met een narcist die het zelfvertrouwen ondermijnde. Coachen bracht nieuwe onzekerheden aan het licht, maar ook de mogelijkheid om deze te omarmen.
Opgegroeid tussen twee uitersten, een zorgzame moeder en een avontuurlijke vader, worstelde ik met mijn identiteit. De innerlijke verdeeldheid maakte me onzeker, terwijl ik dacht dat ik moest kiezen tussen verschillende aspecten van mezelf. Beide hebben echter bijgedragen aan wie ik ben geworden.
Belemmerende overtuigingen, zoals dat falen definitief is en zichtbaarheid gevaarlijk, kleurden mijn wereld. Onzekerheid en angst werkten samen om me klein te houden, tot een burn-out me dwong om te herstellen en mezelf opnieuw samen te stellen. Nu zie ik onzekerheid als een metgezel die me helpt te groeien, terwijl ik ondersteund word door mijn dierbaren en mijn eigen veerkracht.
Read more...
Er zijn verhalen die je niet schrijft, maar die je voelt lang voor de eerste zin zich aandient. Verhalen die zich opbouwen in je lijf, in je hartslag, in je adem. Verhalen die wachten, niet op inspiratie, maar op eerbied.
Dieren hebben geen woorden nodig om je leven te veranderen. Ze zijn vaak het enige dat je nog begrijpt als de wereld te veel is geworden. Ze zijn niet alleen lief gezelschap, maar dragers van je ziel wanneer je zelf niet meer weet hoe.
Wat geen meetbaar onderzoek je kan vertellen, is wat er gebeurt als een dier je aankijkt alsof je precies goed bent zoals je bent. Geen bewijs, geen presteren, geen ruis. Alleen jij. Daar begint heling.
Read more...
In deze blogpost wordt het belang van rust en herstel belicht, vanuit persoonlijke ervaring met een burn-out in 2018. Het artikel beschrijft het intensieve proces van herstel en de reis naar innerlijke rust na het verlaten van een schadelijke relatie, gevolgd door jaren van leven in overdrive zonder pauze. De schrijver benadrukt hoe rust, aanvankelijk gevoeld als een zwakte, uiteindelijk resulteerde in een nieuwe levensstijl en missie gericht op zelfzorg en welzijn.
De terugkeer naar rust bleek niet alleen fysiek en mentaal bevrijdend, maar vormde ook de kern van een nieuwe roeping. Ondersteund door trouwe viervoeters en een begripvolle partner, vond er een herontdekking van persoonlijke kracht en gezondheid plaats. Dit proces inspireerde het omarmen van coaching en het delen van zelfzorgstrategieën om anderen te helpen hun persoonlijke balans te vinden.
Het verhaal roept op tot actie: om bewust momenten van rust te integreren als daad van zelfliefde en niet louter als pauze van werk. De blog biedt daarnaast een gids met "8 Sleutels – Van Uitgeput naar Opgeladen" om persoonlijke veerkracht en welzijn te bevorderen. Deze benadering van rust als levensritme, ondersteund door wetenschappelijk bewijs, benadrukt dat rust niet vermindert, maar juist heel maakt.
Read more...
Het creëren van een zelfzorgprogramma kan een uitdaging zijn, zoals bleek uit de eerste poging die bijna niemand aansprak. De reden lag niet aan de kwaliteit van de inhoud, maar aan de overweldigende omvang van het traject. Dit leidde tot een belangrijke les: zelfzorg moet toegankelijk en haalbaar zijn.
Na een teleurstellend resultaat van een goed ontvangen webinar, werd duidelijk dat een uitgebreid zelfzorgprogramma niet de juiste aanpak was. Deelnemers waren geïnspireerd, maar konden de stap naar het grote traject niet zetten. Deze ervaring leidde tot een herziening van de aanpak en de ontwikkeling van een meer toegankelijke oplossing.
Uit deze lessen en persoonlijke ervaringen ontstond de Zelfzorg StartBoost, een realistische en laagdrempelige manier om met zelfzorg te beginnen. Het programma biedt een haalbare eerste stap zonder schuldgevoel, gericht op het zetten van kleine maar betekenisvolle stappen. Dit initiatief weerspiegelt een diepere vorm van zelfzorg en de overtuiging dat iedereen kan beginnen met zelfzorg op een manier die bij hen past.
Read more...
