Ze spraken niet. Maar ik heb nog nooit zo goed geluisterd.
Er zijn verhalen die je niet schrijft, maar die je voelt lang voor de eerste zin zich aandient.
Verhalen die zich opbouwen in je lijf, in je hartslag, in je adem.
Verhalen die wachten, niet op inspiratie, maar op eerbied.
Verhalen die zich opbouwen in je lijf, in je hartslag, in je adem.
Verhalen die wachten, niet op inspiratie, maar op eerbied.
Dit is zo’n verhaal.
Ze zeggen dat dieren geen woorden nodig hebben om je leven te veranderen. En dat klopt.
Wat niemand zegt, is dat ze vaak het enige zijn dat je nog begrijpt als de wereld te veel is geworden. Lang voordat ik coach was, lang voor ik opleidingen volgde, workshops gaf, lang voor ik mezelf opnieuw durfde vertrouwen...
waren zij er. Mijn dieren. Niet als decor. Maar als fundament. Niet als ‘lief gezelschap’, maar als dragers van mijn ziel toen ik zelf niet meer wist hoe.
Wat niemand zegt, is dat ze vaak het enige zijn dat je nog begrijpt als de wereld te veel is geworden. Lang voordat ik coach was, lang voor ik opleidingen volgde, workshops gaf, lang voor ik mezelf opnieuw durfde vertrouwen...
waren zij er. Mijn dieren. Niet als decor. Maar als fundament. Niet als ‘lief gezelschap’, maar als dragers van mijn ziel toen ik zelf niet meer wist hoe.
Ik zie de contouren van mijn diploma’s, van de prijzen die ik won voor mijn werk, en ik ben daar trots op. Terecht. Ik heb hard gewerkt. Gestructureerd, verdiept, vol vuur. Maar wat niemand zag – tenzij ik het vertel – is waar dat vuur vandaan kwam. Wat het brandend hield toen ik niets meer voelde.
Zij. Ze zaten niet in het klaslokaal. Maar ze wachtten thuis op mij als ik thuiskwam. Ze stonden niet op het diploma. Maar ze waren de reden waarom ik het wilde halen.
WAFOU - MIJN ANKER
Lang voor haar waren er anderen. Honden en paarden die me als kind leerden wat troost was. Die me leerden verdragen wat er niet gezegd werd. Die mij lieten voelen wat het is om niet alleen te zijn, zelfs als niemand je begrijpt.
Maar Wafou... zij was anders.
Zij was het anker. Mijn lijfwacht in een huis dat voelde als oorlog. Mijn adem in een relatie waar ik mezelf niet meer herkende. Mijn belangrijkste hond. Zestien jaar lang was ze er. Niet opdringerig. Nooit eisend. Maar altijd dichtbij.
Ze vroeg niets. En gaf alles. Zonder haar was ik er misschien niet meer geweest. Of alleen nog als schim. Gesloten. Hard. Verloren.
Ze vroeg niets. En gaf alles. Zonder haar was ik er misschien niet meer geweest. Of alleen nog als schim. Gesloten. Hard. Verloren.
Zij hield iets in mij warm dat anders was doodgevroren. Zij leerde mij wat onvoorwaardelijkheid is – niet als idee,
maar als dagelijkse praktijk.
maar als dagelijkse praktijk.
Django – licht na de storm
Toen ik mezelf losrukte uit die relatie, ademde ik weer. En toen kwam Django. Hij was mijn licht na de storm. Mijn komisch genie. Mijn spiegel. Klein, broos, oud inmiddels – maar elke dag schenkt hij me licht. Met zijn rare bekken, zijn drama, zijn kleine lijf met groot karakter. Hij herinnert me eraan dat het leven ook mag spelen. Dat groei niet alleen komt uit stilte, maar ook uit lachen. En dat liefde ook grappig mag zijn.
Diamond – mijn draagkracht
Diamond kwam later. In de stilte na de chaos. Toen ik dacht dat ik geheeld was, maar eigenlijk alleen had geleerd me terug goed voor te doen. Zij keek niet weg. Zij bleef. Ze doorprikte alles wat ik nog probeerde vast te houden.
Niet met kracht, maar met rust. Zij leerde me dat veiligheid niet komt door controle, maar door overgave. En dat leer ik vandaag aan anderen.
Niet met kracht, maar met rust. Zij leerde me dat veiligheid niet komt door controle, maar door overgave. En dat leer ik vandaag aan anderen.
Chrisje – de vleugels
Chrisje gaf me vleugels. Met haar doorkruiste ik letterlijk grenzen. Zij liet me voelen dat ik niet gemaakt was om klein te blijven. Dat mijn kracht geen bedreiging is. Dat mijn zichtbaarheid geen ego is. Maar een roeping. Zij is de reden waarom ik durf spreken. Waarom ik impact durf maken. Waarom ik geloof dat mijn visie ertoe doet.
Zorro – de spiegel in angst
Zorro kwam bij ons met een lijf vol angst. Niet zichtbaar van buiten, maar voelbaar in alles. Hij was ooit beschadigd. Niet door ons. Maar door mensen die hem zijn vertrouwen hadden afgenomen. Ik kon hem toen nog niet dragen. Maar mijn toenmalige partner wel. En ik zag het gebeuren. Zorro brak open. Begon weer te spelen. Te ademen. Hij leerde me iets fundamenteels: dat ook buiten mijn inner circle goede mensen bestaan.
Dat liefde zonder controle wél mogelijk is. Dat heling kan ontstaan, juist als je niet de redder hoeft te zijn. Zorro verzachtte mij. Voor anderen. Voor mezelf.
Dat liefde zonder controle wél mogelijk is. Dat heling kan ontstaan, juist als je niet de redder hoeft te zijn. Zorro verzachtte mij. Voor anderen. Voor mezelf.
Jady – de belofte
En nu is er Jady. De dochter van Diamond. Zij woont bij mijn lieve vriendin. Ik zie haar niet vaak.
Maar ik voel haar elke dag. Ze roept niet luid. Maar diep. Zij weet dat het nog niet zover is. Maar dat het komt.
Maar ik voel haar elke dag. Ze roept niet luid. Maar diep. Zij weet dat het nog niet zover is. Maar dat het komt.
Samen met mijn vriendin schrijft ze al aan een hoofdstuk dat nog niet op papier staat, maar al leeft in mijn cellen.
Jady zal mij het vertrouwen teruggeven waarvan ik dacht dat ik het opnieuw verloren had. Zij wacht. Zij weet. En als het moment daar is, zal zij niet verrast zijn. Zij heeft nooit getwijfeld.
Wat geen meetbaar onderzoek je kan vertellen...
De wetenschap zegt dat contact met dieren de aanmaak van oxytocine verhoogt. Dat onze hartslag zakt. Ons zenuwstelsel tot rust komt. En dat klopt. Maar wat geen enkele meting kan vangen, is wat er gebeurt als een dier je aankijkt alsof je precies goed bent zoals je bent. Geen bewijs. Geen presteren. Geen ruis.
Alleen jij. Daar begint heling.
Mijn werk, mijn stem, mijn missie
Mijn diploma’s gaven me taal. Structuur. Richting. Mijn trajecten gaven me diepgang, methodiek, expertise.
Maar mijn dieren… zij gaven me de bedding waarin alles kon landen. Zij gaven me de reden om het te doen. Zij hebben mij niet alleen gedragen. Ze hebben me gemaakt. Ik coach vandaag zoals zij het mij hebben geleerd:
Aanwezig. Zacht. Scherp. Zonder oordeel. Zonder haast.
Aanwezig. Zacht. Scherp. Zonder oordeel. Zonder haast.
Soms is heling geen spectaculaire doorbraak. Soms is het gewoon op het juiste moment naast iemand blijven staan. Stil. Vast. Liefdevol.
Reflectieve vraag voor jou: Wie of wat in jouw leven heeft je ooit aangekeken alsof je al genoeg was – precies zoals je bent? En wat zou er gebeuren als je dat gevoel weer toelaat?
#WatDierenMijLeerden #HelingZonderWoorden #ZelfzorgMetZiel #Coachingsverhaal #OnvoorwaardelijkeLiefde #VanOverlevenNaarLeven
👉 Download Gratis:
0 Comments