Over de lange weg van twijfel naar vertrouwen (en terug)
Onzekerheid en ik? Wij hebben geschiedenis.
Jarenlang geloofde ik dat controle de oplossing was. Als ik maar alles kon overzien – de feiten, de planning, de reacties – dan zou ik me veilig voelen. Alleen werkte het leven daar niet aan mee. Het gooit je soms onverwachte hoofdstukken toe. Zoals een relatie met een narcist die langzaam mijn zelfvertrouwen afbrokkelde, mijn intuïtie in twijfel trok en me in een wirwar van verwarring achterliet.
Plots werd controle geen keuze meer, maar een overlevingsstrategie. Als ik de chaos kon voorspellen, kon ik het misschien ook beperken. Maar dat bleek een illusie. En toch bleef ik vasthouden… tot ik besloot om te gaan coachen. En toen kwam ze weer: onzekerheid. Hard en helder.
Gevangen tussen twee werelden
Ik ben opgegroeid tussen twee uitersten.
Een moeder die zacht was. Beschermend. Liefdevol tot op het bot. Ze wilde me sparen van alles wat pijn kon doen. Ze hield me vast. En tegelijk hield ze me klein. Niet expres. Niet uit zwakte. Maar uit een soort oermoederlijke bezorgdheid die je als kind doet geloven dat de wereld te gevaarlijk is om op eigen benen te staan.
Een moeder die zacht was. Beschermend. Liefdevol tot op het bot. Ze wilde me sparen van alles wat pijn kon doen. Ze hield me vast. En tegelijk hield ze me klein. Niet expres. Niet uit zwakte. Maar uit een soort oermoederlijke bezorgdheid die je als kind doet geloven dat de wereld te gevaarlijk is om op eigen benen te staan.
En een vader die het leven groots en luid leefde. Joviaal. Onbevreesd. Een man die grenzen zag als suggesties, die het avontuur opzocht en zich nooit liet beteugelen door angst. Iemand die zich niet liet tegenhouden door “wat als?” maar leefde vanuit “waarom niet?”
Twee mensen. Zo verschillend als dag en nacht. En allebei een deel van mij.
Lang heb ik me afgevraagd wie ik dan was.
De stille planner? De ontembare dromer? De zorgende of de vrije? Misschien geen van beide. Misschien allebei.
Maar die innerlijke splitsing maakte me jarenlang onzeker. Omdat ik dacht dat ik moest kiezen.
De stille planner? De ontembare dromer? De zorgende of de vrije? Misschien geen van beide. Misschien allebei.
Maar die innerlijke splitsing maakte me jarenlang onzeker. Omdat ik dacht dat ik moest kiezen.
Belemmerende overtuigingen — en hoe ze mijn wereld kleurden
Mijn ouders scheidden toen ik amper drie was. Mijn vader zag ik weinig, door omstandigheden en wetten die in die tijd niet in het voordeel van verbinding werkten. Mijn moeder droeg alles alleen.
En ik?
Ik leerde: wees lief. Wees slim. Wees stil. Wees niet tot last.
Ik leerde: wees lief. Wees slim. Wees stil. Wees niet tot last.
Ik verzamelde overtuigingen zoals anderen postzegels:
- Falen is definitief.
- Goed genoeg bestaat niet.
- Je moet jezelf altijd bewijzen.
- Geld is iets om je zorgen over te maken.
- Zichtbaar zijn is gevaarlijk.
Onzekerheid als verlammende aanwezigheid
Onzekerheid was geen vaag gevoel. Het was een brok in mijn keel. Een verlammende stilte in mijn hoofd.
Een stem die fluisterde: “Doe maar niet. Wat als je afgaat? Wat als je niet genoeg bent?”
Een stem die fluisterde: “Doe maar niet. Wat als je afgaat? Wat als je niet genoeg bent?”
Ze was er bij elke spiegel waar ik mezelf niet in herkende.
Op nachten waarin ik scenario’s afspeelde die nooit gebeurden.
Ze trok me naar beneden als drijfzand.
Op nachten waarin ik scenario’s afspeelde die nooit gebeurden.
Ze trok me naar beneden als drijfzand.
En dan was er haar zus: angst.
Niet de beschermende soort, maar de verstikkende. Ze werkte samen met onzekerheid als een duister duo dat me saboteerde nog vóór ik begonnen was.
Samen hielden ze me klein. Onzichtbaar. Stil.
Niet de beschermende soort, maar de verstikkende. Ze werkte samen met onzekerheid als een duister duo dat me saboteerde nog vóór ik begonnen was.
Samen hielden ze me klein. Onzichtbaar. Stil.
Tot het licht uitging.
De mokerslag en wat daarna kwam
De burn-out kwam. De narcist was geen katalysator, hij was een breker.
Hij wist precies waar mijn kwetsbaarheden zaten en gebruikte ze. Hij heeft me kapotgemaakt. Tot op het bot.
Hij wist precies waar mijn kwetsbaarheden zaten en gebruikte ze. Hij heeft me kapotgemaakt. Tot op het bot.
Mijn lijf gaf op. Mijn geest volgde. Ik viel. Hard.
En toen kwamen mijn mensen.
Niet met oplossingen. Niet met oordelen.
Ze kwamen zitten. Bij het puin.
Zagen me niet als wrak, maar als vrouw in wording.
Zij waren de lijm die klaarstond, tot ik zélf de stukken durfde te lijmen.
Niet met oplossingen. Niet met oordelen.
Ze kwamen zitten. Bij het puin.
Zagen me niet als wrak, maar als vrouw in wording.
Zij waren de lijm die klaarstond, tot ik zélf de stukken durfde te lijmen.
De kunst van genezen
Toen begon het traagste proces van mijn leven: genezen.
Niet herstellen naar “de oude ik”, maar mezelf opnieuw samenstellen.
Niet herstellen naar “de oude ik”, maar mezelf opnieuw samenstellen.
Ik ben niet meer de onbeschadigde spiegel. En dat wil ik ook niet meer zijn.
Ik ben een spiegel met barsten. Goudgelijmd, zoals in de Japanse kunst van Kintsugi.
Elke barst vertelt een verhaal. Niet ondanks, maar dankzij.
Ik ben een spiegel met barsten. Goudgelijmd, zoals in de Japanse kunst van Kintsugi.
Elke barst vertelt een verhaal. Niet ondanks, maar dankzij.
En dan… ondernemen
Ik leer nog elke dag.
Een online praktijk starten vraagt meer dan kunnen coachen.
Zichtbaarheid. Verkoop. Prospectie.
Een online praktijk starten vraagt meer dan kunnen coachen.
Zichtbaarheid. Verkoop. Prospectie.
Niet mijn natuurlijke terrein. Maar net daar zit mijn groei.
Niet door alles vooraf te weten, maar door het onderweg te leren.
Niet door alles vooraf te weten, maar door het onderweg te leren.
Onzekerheid is nu een metgezel. Ze vraagt nog wel eens: “Weet je zeker dat je dit wilt?”
En ik antwoord meestal: “Ja. En ik doe het tóch.”
En ik antwoord meestal: “Ja. En ik doe het tóch.”
De beperking als gids
De beperking die ik overhield aan mijn burn-out… ze is er nog. Ze loert. Soms voel ik haar in mijn energie, soms in mijn hoofd.
Maar ze is nu een gids.
Een vos achter de hoek, die me waarschuwt als ik over mijn grenzen ga.
Maar ze is nu een gids.
Een vos achter de hoek, die me waarschuwt als ik over mijn grenzen ga.
Ze heeft me gedwongen anders te leven. Zachter. Eerlijker. Echt.
Wat me draagt
Django. Jady. Mijn tribe.
Mijn dieren en mensen die me elke dag spiegelen.
Zonder oordeel. Zonder verwachting. Alleen maar aanwezigheid.
Ze houden van me. Gewoon omdat ik besta.
Mijn dieren en mensen die me elke dag spiegelen.
Zonder oordeel. Zonder verwachting. Alleen maar aanwezigheid.
Ze houden van me. Gewoon omdat ik besta.
En dan mijn vader.
In zijn laatste zeven maanden leerde hij me levenslust zonder angst.
Hij leerde me:
In zijn laatste zeven maanden leerde hij me levenslust zonder angst.
Hij leerde me:
“Leven vraagt geen zekerheid. Alleen moed.”
“Berit, hoe blijf jij dan overeind?” vragen mensen soms...
Ik blijf overeind omdat ik heb geleerd dat ik het niet alleen hoef te dragen.
Omdat ik mag huilen bij mijn beste vriendin zonder dat ze me minder vindt.
Omdat ik troost vind in de geur van jasmijn.
En rust in Django’s ogen.
Omdat ik mag huilen bij mijn beste vriendin zonder dat ze me minder vindt.
Omdat ik troost vind in de geur van jasmijn.
En rust in Django’s ogen.
Omdat ik elke ochtend mijn ‘I Love Myself’-tas vastpak. Niet omdat alles perfect is. Maar omdat ik mezelf eraan wil herinneren dat ik genoeg ben. Precies zoals ik ben.
En jij?
💡 Jouw uitdaging:
Wat vermijd jij omdat het te onzeker voelt?
Wat vermijd jij omdat het te onzeker voelt?
Wat als je vandaag niet hoeft te weten hoe het afloopt…
maar alleen mag vertrouwen op je eigen veerkracht?
maar alleen mag vertrouwen op je eigen veerkracht?
Ik ben een kunstwerk in uitvoering en dat ben jij ook!.
Zolang we ademmen, groeien we.
En dat is genoeg.
En dat is genoeg.
#OmgaanMetOnzekerheid #ZelfvertrouwenGroeit #ZelfzorgRevolutie #EmpathieDoorErvaring #KunstwerkInUitvoering #KwetsbaarheidIsKracht
👉 Download Gratis:
0 Comments