Jarenlang was ik de vrouw met antwoorden.
In mijn consultancytijd betaalden mensen mij om snel oplossingen te bedenken.
Hoe slimmer mijn advies, hoe waardevoller ik mij voelde.
Stiltes waren gevaarlijk, ze gaven het gevoel dat ik niet genoeg deed.
Het idee dat zwijgen ooit krachtiger kon zijn dan spreken, was toen ondenkbaar.
Mijn stem brak, ik begon te huilen, en ik ben weken niet meer opgehouden.
Geen enkel advies, geen enkel plan hielp.
Het enige wat er nog was: tranen en stilte.
Ik kon niets doen, behalve eindelijk luisteren.
Naar mijn adem. Naar de leegte die eigenlijk gewoon rust vroeg.
Als ik toen had geweten wat ik nu weet over hoe je lichaam zich kan herstellen
door terug balans te brengen tot op celniveau, dan had ik sneller steviger gestaan.
Niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel.
Het blijft een van de grootste lessen: hoe diep alles met elkaar verbonden is.
Later, als coach, kwam dat besef opnieuw tot leven.
Ik zie haar nog zitten: een coachee met tranen in haar ogen, haar handen krampachtig om een zakdoek.
Alles in mij wilde haar geruststellen, een stappenplan aanbieden, mijn kennis laten stromen.
Maar ik deed het niet. Ik ademde mee, stelde een zachte vraag: “Wat voel je nu echt zonder censuur?”
Daarna liet ik stilte vallen.
En toen gebeurde het: zij vond zelf de woorden die ik haar nooit had kunnen geven.
Dat moment veranderde voorgoed hoe ik begeleid.
Toch is mijn werk niet alleen stiltes laten bestaan.
Soms vraag ik: “Mag ik iets delen, uit mijn eigen ervaring?”
Want erkenning kan helend zijn. Het maakt dat mensen voelen: ik ben niet alleen.
Die gelaagdheid tilt een gesprek soms naar een plek waar diepere inzichten landen.
Luisteren blijft de kern, maar met toestemming een stukje van mezelf delen maakt de bedding rijker.
Ook thuis ervaar ik het verschil.
Niet aan een tafel, maar gewoon in mijn zetel, luisterend naar een vriendin die haar hart uitstort.
Vroeger zou ik adviezen klaar gehad hebben. Nu knik ik vaak gewoon en zeg: “Ik hoor je.”
Soms vraag ik later of ze iets wil horen uit mijn ervaring.
En telkens opnieuw merk ik: het is de aanwezigheid die de grootste impact maakt, niet de woorden.
In coachingtrajecten maken we op het einde meestal een stappenplan.
Niet als checklist, maar als houvast.
Een kaart die richting geeft zonder dat iemand er slaafs achteraan moet lopen.
Want echt luisteren blijft de basis: naar jezelf, naar je lichaam, naar wat klopt voor jou.
Carl Rogers, de grondlegger van clientgerichte therapie, toonde dit al decennia geleden.
Actief luisteren vergroot het gevoel van vertrouwen en opent een diepte die met advies alleen nooit bereikt wordt. Mensen voelen zich eindelijk echt gehoord, en dat maakt ruimte voor hun eigen waarheid.
Ruimte waarin de ander zichzelf terughoort, en waarin het antwoord dat altijd al in hen zat eindelijk kan landen.
Mijn uitnodiging aan jou: probeer deze week in een gesprek enkel te luisteren.
Stel een open vraag en laat de stilte ruimte krijgen. Hoe anders voelt dat, en wat merk je bij de ander?
0 Comments