Soms word ik wakker met een stem in mijn hoofd nog vóór mijn ogen open zijn. Niet luid. Niet agressief.
Maar als een zachte, overtuigende fluistering.
Maar als een zachte, overtuigende fluistering.
“Wie denk jij dat je bent?”
“Doe maar voorzichtig vandaag.”
“Je zal wel weer te veel zijn. Of juist niet genoeg.”
“Doe maar voorzichtig vandaag.”
“Je zal wel weer te veel zijn. Of juist niet genoeg.”
Ik ken die stem. Ze is oud. Ervaren.
Ze weet precies waar ze moet prikken.
Ze klinkt niet hard, maar wel overtuigend.
En ze komt niet alleen.
Ze weet precies waar ze moet prikken.
Ze klinkt niet hard, maar wel overtuigend.
En ze komt niet alleen.
Ze brengt gezelschap mee:
De twijfel. De verlamming. De stille schaamte.
Die kleine overtuigingen die als waarheden voelen, omdat ik ze al zo lang met me meedraag.
De twijfel. De verlamming. De stille schaamte.
Die kleine overtuigingen die als waarheden voelen, omdat ik ze al zo lang met me meedraag.
“Je moet jezelf eerst bewijzen.”
“Als je zichtbaar bent, zullen ze je kapotmaken.”
“Anderen weten het beter.”
“Jij bent niet genoeg. Nog niet. Misschien nooit.”
“Als je zichtbaar bent, zullen ze je kapotmaken.”
“Anderen weten het beter.”
“Jij bent niet genoeg. Nog niet. Misschien nooit.”
Waar ze vandaan komen?
Van vroeger. Van thuis.
Van vroeger. Van thuis.
Ik groeide op tussen twee mensen die me allebei wilden beschermen — elk op hun eigen manier.
Mijn moeder — mijn zachte kompas.
Zorgzaam, helder, intuïtief.
Ze leerde me om lief te zijn. Om te zorgen.
Om stil te blijven als de wereld te luid werd.
Zorgzaam, helder, intuïtief.
Ze leerde me om lief te zijn. Om te zorgen.
Om stil te blijven als de wereld te luid werd.
Ze deed dat niet om me klein te houden. Ze deed het om me te beschermen. Tegen het leven dat zelden mild is.
Een moeder die vocht met alles wat ze had – ook als dat betekende dat ze haar eigen angsten op mij moest projecteren.
Ze was geen bang konijn. Ze was een wolvin.
Ze bouwde muren van voorzichtigheid rond me, niet uit beperking, maar uit liefde. Alsof ze de wind van haar verleden uit mijn gezicht probeerde te houden.
Ze bouwde muren van voorzichtigheid rond me, niet uit beperking, maar uit liefde. Alsof ze de wind van haar verleden uit mijn gezicht probeerde te houden.
En dan was er mijn vader.
Een man van vuur, van grootse gebaren, van het soort lef dat je wakker maakt. Leven in de hoogste versnelling. Geen angst, geen filters.
Een man van vuur, van grootse gebaren, van het soort lef dat je wakker maakt. Leven in de hoogste versnelling. Geen angst, geen filters.
Hij had lak aan grenzen.
Als iemand zei: “Dat kan niet,” dan lachte hij.
Als iemand zei: “Dat kan niet,” dan lachte hij.
“Zij niet, bedoel je. Ik wel.”
Hij leefde alsof morgen pas overmorgen kwam.
Regels waren er om naar te kijken, niet om je aan te houden.
Zijn leven was actie. Doen. Vooruit.
En misschien is dat precies wat hij me gaf, in die laatste zeven maanden:
Een herinnering aan wat het betekent om écht te leven.
Regels waren er om naar te kijken, niet om je aan te houden.
Zijn leven was actie. Doen. Vooruit.
En misschien is dat precies wat hij me gaf, in die laatste zeven maanden:
Een herinnering aan wat het betekent om écht te leven.
Maar met mijn gevoeligheid wist hij zich geen raad.
Mijn tranen, mijn overdenken, mijn paniek om onuitgesproken spanningen —
ze leken voor hem uit een andere taal te komen.
Mijn tranen, mijn overdenken, mijn paniek om onuitgesproken spanningen —
ze leken voor hem uit een andere taal te komen.
En dus liep hij soms met me een tuin in.
Niet om te praten.
Maar om naast me te zijn.
Om gewoon te doen.
Om te laten voelen: ik ben er, ook al weet ik niet hoe.
Niet om te praten.
Maar om naast me te zijn.
Om gewoon te doen.
Om te laten voelen: ik ben er, ook al weet ik niet hoe.
Pas later zag ik hoe teder dat eigenlijk was.
Hoe die stilte zijn liefde was.
Zijn manier van zeggen: ik zie je. Op mijn manier.
Hoe die stilte zijn liefde was.
Zijn manier van zeggen: ik zie je. Op mijn manier.
Ik bevind me ergens tussen die twee werelden.
De wereld van voorzichtigheid. En die van vuur.
De wereld van voorzichtigheid. En die van vuur.
En soms voelt dat alsof ik moet kiezen tussen wie ik mag zijn:
De brave Berit. Of de ontembare versie.
De pleaser die niemand teleurstelt. Of de rebel die geen toestemming meer vraagt.
De brave Berit. Of de ontembare versie.
De pleaser die niemand teleurstelt. Of de rebel die geen toestemming meer vraagt.
Jarenlang koos ik de veilige kant.
Ik was braaf. Slim. Efficiënt.
Ik luisterde naar de stem die zei dat je pas mag springen als je zeker weet dat je vleugels werken.
Ik was braaf. Slim. Efficiënt.
Ik luisterde naar de stem die zei dat je pas mag springen als je zeker weet dat je vleugels werken.
Maar vleugels leer je niet gebruiken op de grond.
Dat leerde ik pas veel later.
Dat leerde ik pas veel later.
Wat als ik ze allebei ben?
Want dat ben ik.
Want dat ben ik.
Hechting, verantwoordelijkheid, en het kind dat te veel voelde
Ik heb me lang verantwoordelijk gevoeld voor hun gevoelens.
Voor hun verdriet. Hun kwetsuren.
Onuitgesproken, maar loeihard voelbaar.
Voor hun verdriet. Hun kwetsuren.
Onuitgesproken, maar loeihard voelbaar.
Parentificatie, noemen ze dat.
Als een kind emotioneel op een stoel gaat zitten die niet van haar is.
Als je leert troosten in plaats van getroost te worden.
Luisteren in plaats van gehoord te worden.
Als een kind emotioneel op een stoel gaat zitten die niet van haar is.
Als je leert troosten in plaats van getroost te worden.
Luisteren in plaats van gehoord te worden.
En dus luisterde ik.
Ik hield rekening.
Ik paste me aan.
Ik voelde alles — ook wat niet van mij was.
Tot ik vergat hoe mijn eigen stem klonk.
Ik hield rekening.
Ik paste me aan.
Ik voelde alles — ook wat niet van mij was.
Tot ik vergat hoe mijn eigen stem klonk.
Maar vandaag leef ik in een andere tijd.
Een tijd waarin ik kan kijken naar wat was — met liefde, niet met schuld.
Een tijd waarin ik mag zeggen:
Een tijd waarin ik kan kijken naar wat was — met liefde, niet met schuld.
Een tijd waarin ik mag zeggen:
“Dankjewel dat je me beschermde.
Maar ik neem het hier over. Op mijn manier.”
Maar ik neem het hier over. Op mijn manier.”
En mijn manier ziet er anders uit.
Ze klinkt zachter én krachtiger tegelijk.
Ze zegt: ik voel je, maar ik blijf niet in je schaduw staan.
Ze klinkt zachter én krachtiger tegelijk.
Ze zegt: ik voel je, maar ik blijf niet in je schaduw staan.
Elke dag opnieuw leren kiezen
Ik ben coach. En tegelijk leerling.
Niet van theorie, maar van mezelf.
Niet van theorie, maar van mezelf.
Mijn werk is niet alleen anderen helpen groeien,
maar zelf blijven staan in de storm van oude patronen.
maar zelf blijven staan in de storm van oude patronen.
Daarom begon ik, een paar weken geleden, met een klein, extra ochtendritueel.
Ik trek elke dag een kaartje.
Niet magisch. Niet rationeel. Gewoon… kloppend.
Ik trek elke dag een kaartje.
Niet magisch. Niet rationeel. Gewoon… kloppend.
En bijna absurd vaak trek ik: Belemmerende overtuigingen.
Alsof het leven zegt:
“Nog eens, meisje. Je mag het nog eens aankijken.”
“Niet omdat je faalt, maar omdat je groeit.”
“Niet omdat je faalt, maar omdat je groeit.”
Ik luister. Ik voel.
En ik antwoord niet meer met verzet, maar met aanwezigheid.
En ik antwoord niet meer met verzet, maar met aanwezigheid.
“Jij zegt dat ik nog niet genoeg ben? Ik doe het toch.”
“Jij zegt dat ik mezelf niet mag tonen? Hier ben ik.”
“Jij zegt dat ik ga falen? Dan faal ik met open ogen. En ik leer.”
“Jij zegt dat ik mezelf niet mag tonen? Hier ben ik.”
“Jij zegt dat ik ga falen? Dan faal ik met open ogen. En ik leer.”
Ik luister naar mijn moeder, die zegt: “Voorzichtig.”
En ik luister naar mijn vader, die zegt: “Spring.”
En ik luister naar mijn vader, die zegt: “Spring.”
En dus ga ik.
Niet zonder angst.
Maar met het vuur van zijn woorden in mijn rug.
Met de stem van mijn moeder in mijn hart.
En met het kaartje in mijn hand.
Niet zonder angst.
Maar met het vuur van zijn woorden in mijn rug.
Met de stem van mijn moeder in mijn hart.
En met het kaartje in mijn hand.
En dit is wie ik ben
Ik ben niet onbeschadigd.
Ik ben vaak gevallen. Hard.
Ik heb getwijfeld, uitgesteld, opgegeven, opnieuw geprobeerd.
Maar ik ben telkens weer opgestaan.
Ik ben vaak gevallen. Hard.
Ik heb getwijfeld, uitgesteld, opgegeven, opnieuw geprobeerd.
Maar ik ben telkens weer opgestaan.
Niet om terug te keren naar wie ik vroeger was,
maar om mezelf opnieuw samen te stellen.
Met zachtheid. Met vuur. Met geduld.
maar om mezelf opnieuw samen te stellen.
Met zachtheid. Met vuur. Met geduld.
Zoals in de Japanse kunstvorm kintsugi.
Waar je gebroken keramiek niet weggooit,
maar repareert met goud.
Elke barst zichtbaar.
Elke breuk geheeld — niet onzichtbaar, maar glanzend.
Een eerbetoon aan alles wat je doorstaan hebt.
Waar je gebroken keramiek niet weggooit,
maar repareert met goud.
Elke barst zichtbaar.
Elke breuk geheeld — niet onzichtbaar, maar glanzend.
Een eerbetoon aan alles wat je doorstaan hebt.
Ik ben kintsugi.
Mijn littekens zijn mijn glans.
Mijn geschiedenis is geen hinderpaal, maar mijn verhaal.
En dat verhaal draag ik mee.
Niet in stilte.
Maar in de openheid.
In mijn werk.
In mijn leven.
In mijn hart.
Mijn geschiedenis is geen hinderpaal, maar mijn verhaal.
En dat verhaal draag ik mee.
Niet in stilte.
Maar in de openheid.
In mijn werk.
In mijn leven.
In mijn hart.
Ik ben de dochter van een vrouw die vocht met zachtheid,
en van een man die zweeg met liefde.
Ik ben gevormd door hun kracht én hun kwetsbaarheid.
Door wat ze doorgaven, en door wat ik nu bewust anders kies.
en van een man die zweeg met liefde.
Ik ben gevormd door hun kracht én hun kwetsbaarheid.
Door wat ze doorgaven, en door wat ik nu bewust anders kies.
Ik ben geen project dat af moet.
Ik ben een verhaal dat mag blijven groeien.
Ik ben een verhaal dat mag blijven groeien.
Ik ben een kunstwerk in uitvoering.
Met goud in mijn barsten.
Met waarheid in mijn stem.
En met liefde voor alles wat ik ben geweest,
en alles wat ik nog word.
Met goud in mijn barsten.
Met waarheid in mijn stem.
En met liefde voor alles wat ik ben geweest,
en alles wat ik nog word.
Mijn vraag aan jouw vraag:
Welke overtuiging draag jij nog die eigenlijk niet van jou is?
Van wie heb je haar overgenomen — met liefde, maar ook met gewicht?
En ben jij degene die de cirkel mag doorbreken?
Welke overtuiging draag jij nog die eigenlijk niet van jou is?
Van wie heb je haar overgenomen — met liefde, maar ook met gewicht?
En ben jij degene die de cirkel mag doorbreken?
#KintsugiZiel #ParentificatieDoorzien #HechtingMetZachtheid #TussenTweeWerelden #MijnVerhaalIsWaar #ZelfzorgDoorWaarheid #DeCirkelDoorbreken
👉 Download Gratis:
0 Comments