Mijn benen trilden al weken, maar ik bleef gaan. Tot ik op een ochtend de trap niet meer op geraakte. Daar, tussen twee treden, besefte ik: mijn lichaam had al die tijd al gesproken, en ik had niet geluisterd. Mijn adem stokte, mijn slaap brokkelde af, mijn huid prikte. Het voelde als falen, maar achteraf zag ik dat dit geen straf was. Het was mijn redding.
Lang dacht ik dat moe zijn gewoon normaal was. Iedereen liep toch leeg, iedereen had toch een mistig hoofd en een lichaam dat te weinig deed wat je wou? Pas toen ik crashte, begreep ik dat mijn lichaam nooit mijn vijand was geweest. Het hield mijn waarheid vast, zolang tot ik het niet langer kon negeren.
Ik herinner me een ochtend waarop ik met blote voeten op het balkon stond. De stenen ijskoud, mijn adem diep in mijn buik, tranen over mijn wangen. Ik fluisterde: ik besta, en ik hoef niets te dragen dat niet van mij is. In dat moment voelde ik wortels groeien, niet in de aarde buiten, maar in mezelf.
Ook de mensen die ik begeleid herken ik hierin. Een man die pas stopte toen zijn spijsvertering blokkeerde. Een vrouw die begon te beven toen ze eindelijk vijf minuten stil zat. Wat vaak een medische klacht lijkt, is in wezen het oudste weten van je systeem: iets klopt niet. Zoals traumadeskundige Bessel van der Kolk zegt: het lichaam houdt de score bij, zelfs als ons hoofd zwijgt.
Aarden is voor mij geen zweverig concept, maar dagelijkse praktijk. Je leert voelen waar spanning zich vastzet, waar leegte woont, waar rust beschikbaar is. Volgens arts Machteld Huber betekent gezondheid niet de afwezigheid van klachten, maar het vermogen je aan te passen en trouw te blijven aan jezelf. En dat vermogen begint vaak bij je lichaam: wie signalen negeert, verliest veerkracht, wie luistert, bouwt kracht.
Het kan rauw en beangstigend zijn. Ik herinner me hoe ik begon te beven toen ik voor het eerst bewust in mijn buik ademde. Niet van kou, maar van alles wat ik had vastgezet. Toch was dat trillen helend. Het was mijn systeem dat zei: eindelijk hoor je mij.
En precies daar, in dat rauwe stuk, ontstaat veerkracht. Niet door harder te duwen, maar door zachter te landen. Niet door te doen alsof alles onder controle is, maar door toe te geven dat je lichaam al lang wist wat jij niet wilde horen. Psycholoog Martin Seligman benadrukt in zijn PERMA-model dat veerkracht niet gaat om altijd winnen, maar om te kunnen terugkeren met behoud van innerlijke waardigheid.
Wat ik pas later ontdekte, is dat veerkracht niet alleen ontstaat in je hoofd of je hart, maar ook op celniveau. Evidence-based werken aan balans vanbinnen uit maakt verschil. Het geeft innerlijke rust en fysieke stevigheid tegelijk. Had ik dit gekend in mijn donkerste fase, mijn weg had er misschien anders uitgezien. Maar zo hoeft het voor jou niet te zijn. Als jouw lichaam nu begint te schreeuwen, weet dan: er is bedding, er is begeleiding, er zijn manieren om vanbinnen uit weer stevigheid te vinden.
Misschien mag je jezelf vandaag de vraag stellen: waar in jouw lichaam ligt een waarheid opgeslagen die je hoofd nog niet durft te erkennen?
Als dit binnenkomt en je wil weten wat herstel op celniveau en persoonlijke begeleiding voor jou kan betekenen bij burn out, maak dan een gratis afspraak in mijn agenda. Klik hier.
0 Comments