Mijn benen begonnen te trillen op een dinsdagochtend.
Zonder reden. Geen schokkend nieuws. Geen conflict.
Enkel een lijf dat niet meer stil wilde zijn.
Ik stond in de keuken, koffie in de hand, en voelde hoe iets in mij zich losmaakte.
Mijn hart bonkte. Mijn kaak stond strak. Mijn adem bleef hangen ergens halverwege borst en keel.
En ik wist: dit is geen paniek. Dit is waarheid.
Mijn lichaam had iets opgevangen dat mijn hoofd nog aan het negeren was.
Zoals altijd liep mijn brein achter op mijn lijf.
De voorbije veertien dagen waren een wervelwind.
Ik ging house-sitten bij mijn ex-partner. En dat betekende: terug samenleven met Zorro.
Mijn trouwe Zorro. Mijn andere hond. Mijn schaduw. Mijn spiegel.
We waren weer in het bos. Zorro, Django en ik. In de rust, de natuur, bij de paarden.
Het voelde als thuiskomen én als terug in een oud verhaal stappen.
Vertrouwd en verwarrend tegelijk.
Het afscheid, na die 14 dagen, sneed diep. Zorro liep weg zonder omkijken.
Alsof het voor hem klaar was. Maar bij mij brak er iets. Ik heb gehuild en geschreeuwd als een wolf.
Heftige trilbuien trokken door mijn lijf. Mijn hele systeem schudde op zijn grondvesten.
En tegelijk… voelde ik: hier gebeurt iets. Loslaten. Rauw. Te laat. Maar niet zinloos.
Ik eerde mijn belemmerende verhalen. Bedankte ze. Ze hadden me ooit beschermd. Gediend.
Maar ik draag ze al lang mee terwijl ze niet meer passen. Het werd tijd om ze los te laten.
Niet met haat. Met zachtheid.
En toen kwam de transformatie. Niet plots, niet clean.
Maar voelbaar. Diep voelbaar.
Eerst kwam twijfel. Ben ik wel goed bezig? Is mijn pad nog kloppend?
Zie ik het allemaal te groots, te intens, te veel?
Toen kwam frustratie. Boosheid. Tranen.
Slapen ging moeilijk, eten nog moeilijker.
Mijn brein draaide overuren terwijl mijn lichaam steeds harder riep: rust. voel. vertraag.
En dus voelde ik.
Ik voelde me een spons vol emoties. Van binnen uitgewrongen. Van buiten droog en functioneel.
Niemand die het zag, behalve mijn hond. Django bleef dichter dan anders.
Alsof hij wist dat ik het even niet wist.
Ik probeerde te controleren. Plannen. Structuur te leggen over de chaos.
Maar elke keer wanneer ik dacht: "nu ben ik erdoor", kwam er weer iets.
Weer een trilling. Weer een traan.
Op donderdagnacht droomde ik dat ik viel. Niet hard. Niet gevaarlijk. Maar lang.
Als in slow motion. En ergens onderweg begon ik te glimlachen.
Alsof het vallen zelf me wakker maakte.
Ik werd wakker met een vreemde rust. Een gevoel van: het mag.
Het mag stormen. Het mag stromen. Ik mag niet weten. Ik mag voelen.
Ik hoef het niet op te lossen om het te mogen beleven.
En toen kwam het onverwachte.
Ik wandelde langs de Schelde. Alles in mij nog zwaar. En toen…
Een geur. Nat gras. Een geluid. Kinderen die lachten op een afstand. En het licht.
Zo'n klein straaltje dat tussen de bladeren viel, precies op een modderplas. Het glinsterde.
En ik glimlachte.
Niet groots.
Geen bevrijding.
Maar iets brak open. Heel zacht.
Alsof mijn lijf zei: hier. dit is ook geluk.
We denken vaak dat geluk eruitziet als zon. Lachend op een bergtop.
Vrij van zorgen.
Maar wat als geluk ook dit is?
Een lijf dat nog trilt, maar al zachter.
Een traan die valt zonder drama.
Een vogel die zingt terwijl jij huilt in stilte.
Iemand die je even aankijkt zonder woorden.
De geur van koffie terwijl je het even niet meer weet.
Wist je dat je lichaam sneller weet wat je nodig hebt dan je hoofd? Onderzoek toont aan dat je zenuwstelsel signalen oppikt en verwerkt lang voordat je rationele brein begrijpt wat er aan de hand is.
Emoties beginnen in je lijf, niet in je denken.
Dus misschien was dit geen breakdown, maar een doorbraak.
Misschien was het niet te veel, maar eindelijk genoeg.
Misschien is geluk niet iets dat je voelt àls alles goed gaat.
Maar iets dat je kunt toelaten, juist wanneer alles even niet klopt.
En weet je wat me ook geholpen heeft? Vriendinnen. Die kwamen, zonder veel woorden.
Die naast me stonden. Die oude energie deden oplossen. En het nu deden ontvouwen.
Zij die me hielpen de deur dicht te doen zonder spijt, maar met dankbaarheid.
En in dat nieuwe nu, werd het helder: Mijn zielsverlangens mochten herzien worden.
Ik heb ze herschreven. Voelbaar. Echt. Als een kleedje dat eindelijk wél past.
Ik deel ze in mijn Facebookgroep. Als je benieuwd bent: je bent welkom daar.
Vandaag voel ik nog steeds de intensiteit. Maar ik weet: ik kan blijven kijken.
In de regen. In de rouw. In het trillen en het zoeken.
Daar, ergens tussenin, woont iets wat ik niet meer wil missen:
Echtheid. Zachtheid. Geluk.
Reflectievraag voor jou: Wat is het kleinste moment van schoonheid dat jij deze week wél hebt gezien?
👉 Download Gratis:
0 Comments