De koffie smaakte gewoon goed.
Geen speciaal kopje. Geen vers koekje.
Gewoon warm. Vol. Rustig.
Geen speciaal kopje. Geen vers koekje.
Gewoon warm. Vol. Rustig.
En ik weet nog dat ik daar zat, in mijn te grote hemd van mijn vader,
dat ik altijd draag als nachtkleed en mezelf plots hoorde denken:
“Dit is een overwinning.”
“Dit is een overwinning.”
Niet omdat ik iets had bereikt. Geen mijlpaal, geen doorbraak.
Maar omdat ik voelde:
ik was even níét aan het streven.
En dat alleen al… was groots.
ik was even níét aan het streven.
En dat alleen al… was groots.
Er was een tijd en die ligt nog niet zo ver achter mij,
waarin ik mezelf enkel waarde gaf als ik iets kon afvinken.
Een prestatie. Een resultaat.
Een bewijs dat ik het waard was.
waarin ik mezelf enkel waarde gaf als ik iets kon afvinken.
Een prestatie. Een resultaat.
Een bewijs dat ik het waard was.
Dan mocht ik trots zijn. Dan had ik het “verdiend.”
Mijn vroegere definitie van succes?
Zichtbaar. Meetbaar. Bewonderbaar.
Een volle agenda. Een compliment.
Een to-dolijst die systematisch afgevinkt werd.
Zichtbaar. Meetbaar. Bewonderbaar.
Een volle agenda. Een compliment.
Een to-dolijst die systematisch afgevinkt werd.
Zonder dat alles voelde ik me… niets bijzonders.
Onzichtbaar. Niet genoeg.
Onzichtbaar. Niet genoeg.
Wat ik onderweg verloor?
De momenten. De zachtheid. Mijzelf.
De momenten. De zachtheid. Mijzelf.
De omkering begon klein.
Een post-it op mijn spiegel:
“Je mag trots zijn op jezelf, gewoon omdat je bent.”
Een post-it op mijn spiegel:
“Je mag trots zijn op jezelf, gewoon omdat je bent.”
Cheesy, vond ik.
Maar ik liet hem hangen.
Maar ik liet hem hangen.
En langzaam begon er iets te schuiven.
Wat als het wáár was?
Wat als ik niets hoefde te bewijzen…
maar gewoon hoefde te erkennen dat ik genoeg bén?
Wat als ik niets hoefde te bewijzen…
maar gewoon hoefde te erkennen dat ik genoeg bén?
Dat voelde allesbehalve natuurlijk.
Helemaal niet “ik.”
Helemaal niet “ik.”
Tot vorige week.
Na een coachinggesprek, mijn computer net dicht,
de stilte nog in de ruimte.
Na een coachinggesprek, mijn computer net dicht,
de stilte nog in de ruimte.
En plots:
“Ik heb vandaag iemand echt gezien. Dat telt.”
“Ik heb vandaag iemand echt gezien. Dat telt.”
Geen funnel gebouwd. Geen factuur gestuurd.
Maar wél aanwezig geweest.
Volledig. Met aandacht. Zonder oordeel.
Maar wél aanwezig geweest.
Volledig. Met aandacht. Zonder oordeel.
En het voelde…
licht.
licht.
Alsof er een kier kwam in het pantser van mijn perfectionisme.
Later las ik een artikel uit het Journal of Positive Psychology.
Onderzoek wees uit: mensen die kleine successen bewust erkennen, ervaren een sterker gevoel van welzijn, motivatie en eigenwaarde.
Onderzoek wees uit: mensen die kleine successen bewust erkennen, ervaren een sterker gevoel van welzijn, motivatie en eigenwaarde.
Niet omwille van de prestatie op zich,
maar omdat ze betekenis geven aan het moment.
Niet: “Ik ben waardevol omdat ik iets bereik.”
Maar: “Ik bén waardevol. En dat alleen al is reden genoeg om te vieren.”
maar omdat ze betekenis geven aan het moment.
Niet: “Ik ben waardevol omdat ik iets bereik.”
Maar: “Ik bén waardevol. En dat alleen al is reden genoeg om te vieren.”
Vandaag vier ik dus het kleine.
Niet met champagne of applaus.
Niet met champagne of applaus.
Soms met een boek in bed dat ik eindelijk open sla.
Soms met een diepe ademhaling op mijn terras.
Soms met een zacht fluisteren naar mezelf:
“Goed gedaan, mooi mens.”
Soms met een diepe ademhaling op mijn terras.
Soms met een zacht fluisteren naar mezelf:
“Goed gedaan, mooi mens.”
Mijn nieuwe definitie van succes?
Innerlijke rust.
Eenvoud.
Echtheid.
Eenvoud.
Echtheid.
Weten wat klopt, ook als niemand applaudisseert.
Kiezen voor mezelf, zonder me te moeten verantwoorden.
Kiezen voor mezelf, zonder me te moeten verantwoorden.
En ja, dat oude monster komt nog weleens langs.
Zit op mijn schouder en fluistert:
Werk harder. Toon meer. Verdien je plek.
Zit op mijn schouder en fluistert:
Werk harder. Toon meer. Verdien je plek.
Maar ik herken hem nu.
Ik dans niet meer voor aandacht.
Ik vier in stilte.
In zachtheid.
In het hier.
Ik dans niet meer voor aandacht.
Ik vier in stilte.
In zachtheid.
In het hier.
En alsof het universum wilde knikken:
die ochtend trok ik een kaart.
“Neem je plek in. Je hoeft er niet voor te vechten.
Je mag je plek gewoon innemen. Jij. Echt. Ongecensureerd.”
die ochtend trok ik een kaart.
“Neem je plek in. Je hoeft er niet voor te vechten.
Je mag je plek gewoon innemen. Jij. Echt. Ongecensureerd.”
Bijzonder, toch?
En jij?
Wanneer voelde jij je voor het laatst trots,
zonder dat je iets groots had bereikt?
zonder dat je iets groots had bereikt?
Wat zou er veranderen als je vandaag al begint met jezelf te vieren, gewoon omdat je er bént?
Laat iets weten in de reacties. Of stuur me een berichtje.
En als je dat nog spannend vindt?
Weet dan: ik was ooit precies daar.
Weet dan: ik was ooit precies daar.
Je komt er wel.
Op jouw moment.
Op jouw manier.
En dat alleen al… is een feestje waard.
Op jouw moment.
Op jouw manier.
En dat alleen al… is een feestje waard.
👉 Download Gratis:
0 Comments