De ochtend na de storm is vreemd stil. De lucht is uitgewrongen, de plassen spiegelen zacht terug wat boven hen hing.
Het is alsof alles fluistert: het ergste lawaai is voorbij, nu begint het werk.
Niet het harde werk van duwen en volhouden, maar het stille werk van blijven.
Blijven bij jezelf. Bij wat waar is. Bij wat pijn deed en nog nadreunt in je lichaam.
In een eerdere blog schreef ik dat geluk geen zonnestraal is.
Vandaag zie ik geluk eerder als de damp die opstijgt uit warme stenen na regen.
Subtiel, bijna onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel. Het is de bedding waarin je neerkomt.
Thuiskomt in jezelf.
Jarenlang leefde ik alsof ik de storm was. Veel doorgaan, veel perfectionisme, veel verantwoordelijkheid.
Het werkte, tot het niet meer werkte.
Ik begreep toen nog niet dat het niet de storm is die je breekt, maar hoe je jezelf vasthoudt terwijl hij over je heen trekt.
Wat ik leerde na de regen, is dat blijven een werkwoord is.
Je voeten voelen dragen. Je adem terug in je buik leggen.
Niet teruggrijpen naar oude verhalen, en ook niet hals over kop springen naar nieuwe.
Blijven vraagt moed, zachtheid en herhaling.
Positieve Gezondheid leerde me dat gezondheid niet betekent dat je zonder symptomen leeft, maar dat je kunt meebewegen met het leven en tegelijk je regie voelt. Het PERMA-model laat zien dat kleine, herhaalde keuzes niet enkel je emoties voeden, maar ook je verbinding, je betekenis, je balans. Consequentie is kracht, niet intensiteit.
Ik leerde het niet uit boeken, maar door eenvoud. Mijn voeten op koude tegels. Mijn rug tegen een muur.
Mijn dieren die geen drama maken, maar elke dag vertragen, rusten, bewegen, herbeginnen.
De paradox is geruststellend: je hebt geen heldendaad nodig, je hebt herhaling nodig.
Rust blijkt niet spectaculair. Grenzen stellen geen vuurwerk. Zelfzorg is vaak: vroeg naar bed, een wandeling zonder doel, vijf minuten niets.
Maar juist daarin begint je lichaam je opnieuw te geloven.
En misschien is dat de essentie: dat je niet hoeft te wachten tot de zon schijnt.
Dat je ook in natte straten thuis kunt komen.
Dat je trouw mag zijn aan je lichaam, je hart, je ritme.
Wanneer ik elke ochtend mijn voeten voel op mijn terras, adem tot in mijn buik en zacht zeg: ik ben hier, begint voor mij een leven dat klopt.
Niet in de zonnestraal, wel in de warme damp die langzaam optrekt.
En misschien mag jij jezelf vandaag ook die vraag stellen:
welke kleine, herhaalbare keuze wil ik maken, zodat mijn lichaam voelt dat ik blijf?
Read more...
Wat als boosheid geen teken van breuk is, maar een poort naar verbinding?
In deze blog neem ik je mee in een ervaring die me tot in mijn lijf raakte, en hoe ik koos om te blijven staan in plaats van te verdwijnen.
Over woede die geen explosie werd, maar bedding.
Over grenzen die pas voelbaar worden als ze overschreden zijn.
Over het verschil tussen pleasen en voelen.
Dit is een verhaal over kracht in kwetsbaarheid, en over de moed om jezelf niet te verliezen.
Misschien herken jij je erin.
Read more...
We reden met drie naast elkaar. In stilte.
Tot Jade haar tempo verhoogde.
Geen paniek, geen drift. Alleen een andere versnelling.
We passeerden een veld vol klaprozen en korenbloemen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
En ik volgde.
Niet uit durf, maar uit overgave.
Een paar dagen later in de piste, mijn persoonlijke mijnenveld, koos ik opnieuw: ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Deze blog is een ode aan die keuze.
Aan wat er gebeurt als je niet vlucht, niet forceert… maar blijft.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Soms is blijven het moedigste wat je kunt doen.
Read more...
Er was een tijd waarin ik mezelf enkel waarde gaf als ik iets kon afvinken: een prestatie, een bewijs dat ik het waard was. Zonder dat voelde ik me onzichtbaar. Tot ik mezelf op een ochtend betrapte op een stille overwinning — gewoon omdat ik níét aan het streven was. In deze blog neem ik je mee in mijn shift van perfectionisme naar zelfwaardering. Geen toeters en bellen, maar een zachte revolutie van binnenuit. Over koffie zonder reden. Over kaarten die precies op tijd komen. En over het vieren van wie je bent, zonder dat je iets hoeft te bereiken. Misschien herken jij je er ook in.
Read more...
Een to-do lijst die verdacht veel leek op een militaire missie.
Een tekst die ik vijf keer herschreef en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Een tekst die ik vijf keer herschreef en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Die stem woonde jarenlang bij mij.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke beslissing, elke relatie.
En hij bepaalde mijn ritme: strak, vol, gecontroleerd.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke beslissing, elke relatie.
En hij bepaalde mijn ritme: strak, vol, gecontroleerd.
Nooit spontaan. Nooit vrij.
Wat niemand zag, was de eenzaamheid achter dat perfectionisme.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, ook als anderen zeiden dat het goed was.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, ook als anderen zeiden dat het goed was.
Ik geloofde het pas als ik het zelf voelde, maar dat gebeurde zelden.
Want de lat schoof altijd nét iets verder.
Ik stelde projecten uit tot het momentum voorbij was.
Ik verstuurde geen mails omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ voelde.
Ik liet mijn gezicht niet zien op sociale media als het beeld niet scherp genoeg was of de tekst niet briljant klonk.
Ik dacht dat ik veilig was zolang ik controle had.
Ik verstuurde geen mails omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ voelde.
Ik liet mijn gezicht niet zien op sociale media als het beeld niet scherp genoeg was of de tekst niet briljant klonk.
Ik dacht dat ik veilig was zolang ik controle had.
Maar precies daarin zat de illusie: er is geen echte veiligheid in beheersing.
Controle is geen bedding.
Het is een kramp. Een schijnzekerheid die voelt als grip, maar eigenlijk verstijft.
Het is een kramp. Een schijnzekerheid die voelt als grip, maar eigenlijk verstijft.
En ik zie het overal terug: bij mensen met verantwoordelijkheden, met zorg, met dromen.
Ze willen krachtig zijn én zacht blijven, presteren én verbinden, zorgen én stralen.
Alsof het allemaal tegelijk moet.
Alsof ze pas ‘goed genoeg’ zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Ze willen krachtig zijn én zacht blijven, presteren én verbinden, zorgen én stralen.
Alsof het allemaal tegelijk moet.
Alsof ze pas ‘goed genoeg’ zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Maar dat beeld is ingeprent. Niet ingeademd.
De ommekeer bij mij kwam niet met tromgeroffel.
Geen groots moment. Wel een reeks kleine verzetsdaden.
Een story posten zonder make-up.
Een blog publiceren zonder hem eindeloos te herschrijven.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst negeerde en koos voor Netflix.
Geen groots moment. Wel een reeks kleine verzetsdaden.
Een story posten zonder make-up.
Een blog publiceren zonder hem eindeloos te herschrijven.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst negeerde en koos voor Netflix.
Niet als vlucht. Maar als keuze. Omdat rust ook ruimte maakt.
En langzaam groeide er iets anders: flow.
Niet dat vage begrip waar ik ooit mijn wenkbrauwen bij optrok, maar een ervaring van adem, aanwezigheid en mildheid.
Niet dat vage begrip waar ik ooit mijn wenkbrauwen bij optrok, maar een ervaring van adem, aanwezigheid en mildheid.
Flow was de ochtend dat ik stilstond bij de dauw op het gras.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was voelen dat ik mag leven, ook als het niet perfect is.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was voelen dat ik mag leven, ook als het niet perfect is.
Sinds ik dat toelaat, leef ik anders.
Niet minder gedreven, maar wel zachter.
Niet minder ambitieus, maar wel oprechter.
En volgens onderzoek? Creatiever, helderder, veerkrachtiger.
Niet omdat ik heb opgegeven. Maar omdat ik ben gaan toelaten. Er zijn. Zonder bewijzen.
Dus als je dit leest, vraag ik je dit:
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week iets doet dat gewoon goed genoeg is?
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week iets doet dat gewoon goed genoeg is?
Laat dat de uitnodiging zijn.
Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering van binnenuit.
Net luid genoeg om je in beweging te brengen.
Read more...Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering van binnenuit.
Net luid genoeg om je in beweging te brengen.
Grenzen stellen is een uitputtende marathon, geen snelle sprint. Het is een proces van vallen en weer opstaan, waarbij je steeds tegen onzichtbare muren aanloopt. Het vraagt om zelfreflectie en de moed om te erkennen waar je te ver gaat en waar je grenzen uit angst of liefde voor jezelf trekt.
Dieren kunnen ons veel leren over grenzen. Een angstige hond kan duidelijk zijn grens aangeven zonder wraak of agressie, en een paard kan zonder twijfel zijn ruimte opeisen. Deze lessen hebben ons geholpen om zelfvertrouwen en respect voor onze eigen grenzen te ontwikkelen.
Grenzen zijn geen rigide muren, maar kunnen variëren van zachte linten tot stevige hekken. Het is een balanceeract om te voorkomen dat je jezelf opsluit of verliest. Door zelfliefde en mildheid te oefenen, kunnen we onze grenzen blijven herzien en groeien, wat leidt tot gezondere relaties en minder stress.
Read more...
