Ik weet nog hoe ik daar zat. Alleen in mijn auto. Buiten reed het verkeer gewoon door, binnen was het alsof de grond onder me wegviel. Ik had het gevoel dat alles wat me overeind hield, mijn wilskracht, mijn discipline, mijn flink zijn, ineens op was. Tranen, boosheid, leegte. Alsof ik in een kloof viel waarvan ik dacht dat ik er nooit meer uit zou klimmen.
In een eerdere blog schreef ik dat geluk geen zonnestraal is, dat het vaak zichtbaar wordt in de regen, in de chaos, in de stilte erna. Dit was mijn regen, mijn stilte, mijn chaos tegelijk. Het was geen helder inzicht maar een crash. Pas later begreep ik: dit was een kantelpunt.
Vanaf daar begon geen rechte weg omhoog maar een kronkelend pad, cyclisch, vol vallen en opstaan, met hulp en met mijn eigen handen. Soms succesjes die ik nauwelijks durfde vieren, soms terugval en moedeloosheid. Maar telkens opnieuw de keuze om weer een stap te zetten. Ik moest leren luisteren naar iets dat ik nooit had vertrouwd: mijn eigen lichaam. Het werd geen keuze maar een noodzaak.
Langzaam ontstond niet een eindproduct maar een missie: terug thuiskomen bij mezelf en onderweg bedding worden voor anderen. Geen strak plan, maar een veld van herhaling, mildheid en dieper graven.
In een ander blog vertelde ik hoe stilte na chaos onverwachte helderheid kan brengen. Dat besef voedde mijn verlangen om ruimte te scheppen, niet druk. Want druk geeft de maatschappij al genoeg. Ik wilde bedding bieden waarin bewegen en verstillen evenveel waarde hebben.
De eerste cyclus die ik ontwikkelde, Herstel & Herinneren, groeide uit dit inzicht. Mijn vorige trajecten waren vaak te zwaar, te snel, te veel ineens. Daarom koos ik dit keer voor co-creatie. Samen met vrouwen op een kantelpunt in hun leven, bouwde ik een bedding die stevig en zacht tegelijk is. Geen haast, geen lat, maar een cyclische reis waarin beweging net zo belangrijk is als verstilling.
In Cyclus 1 keer je terug naar je lichaam als kompas, je adem als anker, je grenzen als bedding. Niet als checklist maar als nieuwe natuur, die groeit door herhaling.
Het resultaat is nu af, zoals het op dit moment moet zijn. Op 7 oktober 2025 laat ik het de wereld in, tijdens mijn gratis webinar Herstel & Herinneren: terug thuiskomen bij jezelf. Daar mag het groeien, raken, bewustmaken. Daar mag het bedding en richting worden, voor jou zoals het dat voor mij werd.
Wetenschappelijk gezien sluit dit aan bij het werk van dr Nossrat Peseschkian, die beschreef dat ons welzijn rust op vier pijlers: lichaam, gedachten, emoties en ziel. Als een pijler wankelt, trilt je hele huis mee. Herstel betekent dus niet dat je alles ineens repareert, maar dat je stap voor stap terug beweging brengt. Want beweging, hoe klein ook, opent altijd de deur naar transformatie.
Daarom werk ik met cycli. Niet alles in een keer, want dat houdt niemand vol. Het zijn geen snelwegen maar kronkelende paden. Elke cyclus opent een ander veld. Cyclus 1 legt je fundament.
Ook gedragswetenschap bevestigt dit: kleine herhaalde stappen veranderen niet alleen je gewoontes, ze verschuiven ook je identiteit. Elke keer dat je een andere keuze maakt, versterk je een ander spoor in jezelf. Dat is geen kwestie van wilskracht maar van ritme en herhaling. Neuroplasticiteit toont dat je hersenen letterlijk nieuwe verbindingen maken, omdat jij het toelaat en oefent.
In mijn blog over kleine stappen schreef ik al dat juist de kleine verschuivingen vaak het grootste verschil maken (Waarom kleine stappen meer impact hebben). Dat zie ik ook hier: herstel vraagt geen sprint maar een ritme. Niet alles in een keer. Je hoeft niet meteen een nieuwe mens te zijn. Je mag oefenen, terugvallen, herhalen. Elke cyclus opent een nieuw veld.
Zo wordt groei geen druk maar een ritme dat je kan dragen. Ik wil geen druk geven. Ik wil ruimte brengen. Terug naar kleine haalbare stappen die, door herhaling en dieper graven, deel worden van je nieuwe natuur, je nieuwe werkelijkheid.
Mijn verhaal is geen afgerond hoofdstuk maar een levenslang levend en lerend verhaal.
Vroeger zou het me hebben afgeschrikt om iets dat ik nog niet helemaal kende of controleerde in de wereld te zetten. Nu weet ik dat het de enige manier is: loslaten, groeien, kwetsbaarheid als sterkte zien. Ik ben een gids die nog elke dag mag leren, maar daarom niet minder waardevol is voor de mensen die gegidst, gesteund en gedragen worden in het vormgeven van hun eigen bedding om in thuis te komen. Iets dat voor iedereen anders is, waardoor een perfecte gids geen hulp maar juist een blokkage zou zijn, terwijl een echte gids een katalysator kan zijn.
Misschien herken jij iets van jezelf in dit verhaal. Misschien fluistert jouw lichaam ook iets dat je hoofd liever negeert. Misschien zoek je ook naar bedding, naar een plek waar je gewoon mag zijn, in je eigen ritme, in je eigen storm, zachtjes een nieuwe realiteit vormend.
Mijn verhaal is niet het jouwe. Maar misschien kan het bedding zijn, zodat jij je dat van jou weer herinnert.
Ik ben niet mijn methodes, niet mijn diploma’s. Ik ben mijn verhaal.
En precies daar, tussen bedding en beweging, begint het jouwe.
Weet dit: jouw bedding leeft al in jou. Mijn verhaal is geen methode, het is een bedding. En precies daar begint ook jouw verhaal.
En jij, waar begint jouw verhaal als je de druk even laat los en luistert naar het fluisteren van je eigen lichaam? Laat het me weten, want elk verhaal is een kristal in wording, uniek in zijn schittering.
0 Comments