Mijn ‘why’, mijn waarom, mijn missie, is niet iets wat ik op een regenachtige middag bedacht. Ze is geen slogan, marketingtruc of vlotte zin voor op mijn visitekaartje. Ze is mijn innerlijke kompas, geboren uit alles wat ik heb meegemaakt: vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen.
Ze heeft maanden nodig gehad om in woorden te komen en op papier te staan: schrijven, schrappen, voelen, opnieuw beginnen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals ik meemaak dat ook mijn coachees steeds verder groeien. Want mijn werk is niet lineair, het is cyclisch en heeft geen eindpunt: telkens opnieuw terugkeren, steeds een laag dieper, in een ritme, een beweging die ademt.
Ik heb mezelf vaak moeten heruitvinden, maar die dag in de Creaybeckxtunnel staat in mijn lijf gegrift. Zoals je weet, reed ik, aan de lijn met een vriend, door de tunnel toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, de motor trilde onder me, mijn adem stokte. Mijn borst werd strak, mijn vingers koud en vochtig van het zweet. Er bleven alleen nog tranen en beven over.
Burn-out.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen maanden, nee, jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, ook als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Denken, nee, overtuigd zijn, dat stilstaan falen is. Ik was daar meester in geworden, want in een wereld die ons leert vanuit het hoofd te leven, had ik voelen en luisteren naar mijn lichaam afgeleerd.
Pas toen mijn hoofd stilviel, begon ik heel langzaam te horen wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in dat stilvallen vond ik de tussenruimte: de plek tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn eigen strijd pijnlijk zichtbaar: de scherpe, oplossingsgerichte helderheid van de econoom en de zachte, fijngevoelige bedding van de empaat. Zolang ik me kan herinneren, vochten die twee in mij. Die dualiteit deed me wankelen en ik beschermde me met maskers van aanpassen, pleasen, perfectionisme, doorgaan…
Want het ene deel wilde analyseren, structureren, oplossen. Het andere verlangde naar vertragen, voelen, ruimte maken. Ik dacht dat ik moest kiezen, tot ik ontdekte dat het juist mijn kracht werd toen ik beide toeliet.
De econoom in mij kan jouw bedding verleggen zodat een rots in je leven en welzijn geen invloed meer heeft, of een route vinden om er dwars doorheen te gaan. Mijn doorleefde en diepe empathische kant zorgt dat de rivier, jij als coachee, zich veilig en gedragen voelt om te bewegen, zonder oordeel, zelfs als het water troebel of bijna opgedroogd is.
Lieve jij, jij bent het water, de rivier. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of het niet weten hoe. Mijn rol, mijn why, mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen om thuis te komen in jezelf. Waarom? Omdat ik het zelf, na een lang en pijnlijk proces, heb mogen ervaren en belichamen.
De bedding dus, daar waar je mag landen zonder te moeten weten hoe het verdergaat. Want zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten. En terug thuiskomen in jezelf heeft zelfleiderschap broodnodig. Wel altijd in je eigen tempo en ritme, in plaats van de haast van de buitenwereld, dat is geen luxe maar noodzaak.
Ik herinner me hoe een co-creatiegesprek begon met een zachte zucht en de woorden: “Ik weet het niet meer.” Ze zat tegenover me op het scherm, schouders naar voren, blik vermoeid. We begonnen niet met plannen of doelen, maar met ruimte maken. Samen volgden we de paar druppels stroom die er wél waren. Langzaam vulde het water zichzelf weer aan.
Dat is co-creatie voor mij: niet dat alles op maat van één persoon wordt gemaakt, maar dat we samen instappen in een bedding waarin jouw waarheid mag ontstaan. Met mijn scherpe blik én zachte bedding als ankers, samen ontstaan met mensen op een keerpunt in hun leven, en soms ook met andere specialisten die jouw bedding versterken waar dat nodig is.
Laat me je meenemen naar een ochtend in het bos. Mijn voeten diep in het natte mos, de geur van aarde om me heen. Er was geen haast, geen doel, alleen adem. Daar voelde ik dat thuiskomen in jezelf niet gaat over één groot besluit, maar over telkens opnieuw bewust kiezen voor aanwezigheid.
En ik denk aan een moment waarop iemand tegenover me dacht vast te zitten. De stroom van zijn leven leek verdwenen, het water stond stil. We keken samen naar het obstakel en zonder dat er kracht gezet hoefde te worden, legden we de bedding een fractie anders. Eén bocht verder hoorde ik het weer kabbelen en hij voelde het ook.
Die momenten maken het allemaal waard. Ze zijn zo vervullend: als een coachee een inzicht, een aha-moment krijgt vanuit zichzelf, maar ondersteund door mij.
In alles wat ik doe, leeft ook de wetenschap die mijn bedding verdiept. Ik heb vier helden die mij daarin leiden. Zo is er Dr. Machteld Huber, zij ziet gezondheid als het vermogen om je aan te passen en je eigen regie te voeren, niet de afwezigheid van klachten, maar de aanwezigheid van veerkracht. En Dr. Nossrat Peseschkian, die beschreef hoe levensbalans rust op vier dimensies: fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel, en dat het lichaam vaak de eerste boodschapper is van disbalans. Daarnaast, Dr. Martin Seligman, wiens PERMA-model laat zien dat positieve emoties, betrokkenheid, betekenisvolle relaties, zingeving en prestaties samen het fundament vormen voor een vervuld leven. En tot slot het Noorse bedrijf waar ik mee samenwerk om mijn lichaam en geest op celniveau in balans te brengen en te houden.
Mijn werk is waar die inzichten in welzijn en mijn eigen levenservaring samenkomen.
Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt, het is een ritme. Soms keer je terug om te rusten, soms om een volgende laag te ontdekken. Er zullen rotsen zijn, bochten, droge stukken. Maar mijn bedding blijft, bewegend, verwachtend, doorstaand, warm en zacht.
Zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Weer en weer.
Steeds dieper en vrijer.
Zolang jij het wilt.
Weer en weer.
Steeds dieper en vrijer.
Zolang jij het wilt.
En als jij voelt dat dit jouw moment is om in te stappen, misschien omdat het water in jou al te lang stilstaat, of omdat je weet dat het tijd is voor een volgende stroom, dan nodig ik je uit je kandidaat te stellen om mee te werken in co-creatie aan mijn cycli: Cyclisch Groeien met Zachtheid en Vuur. Dit zijn geen losse trajecten, maar levende groeipaden, ontwikkeld samen met mensen op een keerpunt. Je vindt op mijn website een pagina waar ik uitleg hoe dat werkt en hoe we samen kunnen onderzoeken of dit het juiste moment is voor jou en mij, want onze energie moet kloppen, voor ons allebei.
Maar denk nu eerst eens na: Waar voel jij nu dat het water in jou stokt, en wat zou er gebeuren als je het weer laat stromen?
0 Comments