Grenzen. Het klinkt zo logisch, zo gezond verstand. Maar de waarheid? Grenzen leren stellen was voor mij een uitputtende marathon – geen snelle sprint. Een proces van vallen, wankelen, weer opstaan. Van tegen muren lopen die ik zelf niet eens zag. En steeds opnieuw afvragen: mag ik hier staan, mag ik ruimte innemen?
Als je – zoals ik – geboren bent met een hoofd vol verantwoordelijkheidsgevoel, een hart dat altijd zorgt, en een ziel die stiekem nog altijd wil bewijzen dat ze ‘goed genoeg’ is, dan voelt grenzen trekken soms als verraad aan jezelf. Alsof je mensen teleurstelt, faalt, egoïstisch bent. Dus schoof ik jarenlang mijn eigen behoeftes opzij. Deed alles voor iedereen, rende harder dan goed was, probeerde telkens een stukje meer te geven – tot het touw op was. Tot ik op die bank zat, uitgeput. En eindelijk voelde: tot hier, en geen stap verder.
Wat Zorro en Diamond me leerden
Mijn dieren hebben mij daarin meer geleerd dan om het even welke coach of cursus. Zorro, die angstige, beschadigde hond, knapte me op een dag. Niet hard, geen wraak – maar een grens, glashelder getrokken. Geen discussie mogelijk. Pas toen ik hem echt ging respecteren, groeide er weer vertrouwen.
En de paarden, vooral Diamond, die nooit twijfelde aan haar recht op ruimte. Zij stelde geen vragen. Ze eiste gewoon haar plek op, zonder schaamte, zonder omweg. Een les die ik, mens met te veel pleaser-DNA, met de dag meer ging begrijpen.
Grenzen zijn geen muren
Grenzen zijn geen rigide muren. Soms zijn het zachte linten, soms stevige hekken, en vaker dan je denkt is het koorddansen. Te streng, en je sluit jezelf op; te los, en je verdwijnt. Dat balanceren, dat zoeken – het maakt het moeilijk, vooral voor mensen zoals wij: perfectionisten, zorgers, verantwoordelijken. Maar geloof me, zelfs mensen die van buitenaf lijken geboren met “harde” grenzen, hebben vaak hun eigen strijd geleverd. Laat je niet bedotten door de buitenkant; achter elke ogenschijnlijke muur schuilt meestal een geschiedenis van vallen, falen en leren opstaan.
Het echte werk: mildheid en zelfliefde
Het is werk. Elke dag opnieuw. Zelfreflectie is geen luxe, maar noodzaak. Je moet jezelf eerlijk durven aankijken: waar ga ik te ver? Waar trek ik de grens uit angst, waar uit liefde voor mezelf? Het vraagt om mildheid, want je zult het nog vaak fout doen. En om zelfliefde – want grenzen stellen gaat niet over de ander afwijzen, maar over jezelf erkennen. Pas toen ik dat begon te snappen, werd het proces iets minder pijnlijk.
Ik leerde dat mijn grenzen niet statisch hoeven te zijn. Dat ik mag bewegen, herzien, groeien. Het hoeft niet perfect. Maar zolang ik mezelf blijf uitleggen, voel en checken, blijf ik trouw aan wie ik ben. En juist daarin zit de kracht: in het blijven proberen, zelfs als het koorddansen blijft. Want zoals ook onderzoek laat zien: hoe helderder je communiceert wat voor jou werkt, hoe gezonder en hechter je relaties worden – en hoe minder stress je lichaam en hoofd ervaren. Het is geen luxe, het is overleven.
Mijn dieren, mijn valpartijen, mijn groei – ze laten me vandaag weten: grenzen zijn geen muur, maar een bedding. Ze houden me overeind. Ze laten toe wat goed is, en houden buiten wat me leegzuigt. En ja, het blijft een dans. Maar het is de enige dans die me écht vrij maakt.
PS: Over narcisme, schaakspelen en waarom jouw grenzen daar niet werken
Laat me nog iets toevoegen, want ik kreeg na eerdere verhalen opvallend veel reacties van lezers die worstelen met narcisme. Het raakt me, omdat ik die strijd zelf van binnenuit heb gevoeld.
Grenzen trekken bij een narcist is een onmogelijke missie. Het is geen dans, geen onderhandeling – het is oorlog. Je denkt dat je in gesprek bent, maar ondertussen wordt elk woord, elk signaal gebruikt als pion op hun schaakbord. Een narcist speelt altijd een spel dat alleen hij kent. Ze voelen niet zoals jij. Ze herkennen geen empathie, geen schuld. Jouw grenzen worden getriggerd, getest, ondermijnd, tot je niet meer weet waar je zelf begint en eindigt.
Daar werkt geen normale grens. Daar werkt maar één ding: de onwrikbare, keiharde grens – ‘genoeg, stop, ik ben weg’. Niet als straf, maar als overleving. Niet omdat jij faalt, maar omdat hun wereld volgens andere regels draait.
Misschien voelt dat rauw, misschien lijkt het hard. Maar ik schrijf dit omdat zoveel mensen zichzelf blijven afstraffen als grenzen bij een narcist niet werken. Je bent niet zwak, je doet niets fout. Je hebt gewoon te maken met iemand die anders bedraad is, die geen bruggen bouwt maar alleen muren optrekt om te winnen.
Als je hier in zit: dit is voor jou. Jij mag jezelf eindelijk die ene grens gunnen – ook als dat betekent dat je radicaal afstand neemt, ook als niemand het begrijpt. Want jouw leven, jouw rust en jouw waardigheid zijn heilig.
Reflectievraag voor jou
Hoe ziet jouw koord er vandaag uit? Waar mag het wat losser, waar wat steviger? En durf jij te voelen dat ook jouw grenzen heilig mogen zijn — zelfs als ze nog wankel aanvoelen? "Laat hieronder weten waar jij mee worstelt of welke grens voor jou het moeilijkst is. Je verhaal delen kan anderen kracht geven."
#GrenzenBewaken #Zelfzorg #RespectvolleCommunicatie #Koorddansen #Zelfliefde #AuthentiekeRelaties
👉 Download Gratis:
0 Comments