Het besef kwam onverwacht, niet aan een tafel vol koffie en gesprekken, maar in de zachtheid van mijn zetel. Mijn inner-circle zit niet in afspraken of etiquette, maar in aanwezigheid. In mensen die blijven wanneer alles stilvalt. In wie mijn bedding is: de veilige ondergrond waarop mijn rivier mag stromen, ook als er rotsblokken zijn. Vrienden, familie, zielsverwanten. Niet iedereen die bloed deelt, deelt bedding. En soms hoort één ziel bij alledrie. Dit blog gaat over dat verschil: tussen wie blijft en wie verdwijnt. Over de onzichtbare maar onmisbare rol van je inner-circle. Over trauma’s, crisis, afscheid en hoe bedding je zacht doet landen. En ja, ook over hoe ik, als coach, die bedding wil zijn. Niet als redder, niet als fixer, maar als stevige aanwezigheid. Zodat jouw rivier ook weer kan stromen. Dit is mijn ode aan de vijf. Aan zij die mij dragen. Aan zij die ik draag.
Read more...
We reden met drie naast elkaar. In stilte.
Tot Jade haar tempo verhoogde.
Geen paniek, geen drift. Alleen een andere versnelling.
We passeerden een veld vol klaprozen en korenbloemen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
Ze draaide haar hoofd, heel even, als uitnodiging.
Niet om sneller te gaan. Maar om mee te bewegen, in vertrouwen.
En ik volgde.
Niet uit durf, maar uit overgave.
Een paar dagen later in de piste, mijn persoonlijke mijnenveld, koos ik opnieuw: ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Trillend. Ademend. Maar ik bleef.
Deze blog is een ode aan die keuze.
Aan wat er gebeurt als je niet vlucht, niet forceert… maar blijft.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Met je angst. Met je hart. Met jezelf.
Soms is blijven het moedigste wat je kunt doen.
Read more...
Er was een tijd waarin ik mezelf enkel waarde gaf als ik iets kon afvinken: een prestatie, een bewijs dat ik het waard was. Zonder dat voelde ik me onzichtbaar. Tot ik mezelf op een ochtend betrapte op een stille overwinning — gewoon omdat ik níét aan het streven was. In deze blog neem ik je mee in mijn shift van perfectionisme naar zelfwaardering. Geen toeters en bellen, maar een zachte revolutie van binnenuit. Over koffie zonder reden. Over kaarten die precies op tijd komen. En over het vieren van wie je bent, zonder dat je iets hoeft te bereiken. Misschien herken jij je er ook in.
Read more...Mijn stem hapert waar mijn pen vloeit over coaching, trauma, bedding en de kracht van kleine klanken
Wat als je stem stokt waar je woorden vrij stromen?
Wat als je pen zonder schroom je diepste waarheid neerschrijft, maar je keel nog fluistert in plaats van spreekt?
In deze rauwe, eerlijke blog neem ik je mee in mijn persoonlijke zoektocht naar stemvrijheid. Ik vertel over hoe mijn stem al vroeg werd gesmoord, door overtuigingen, door patronen, door mensen die me leerden dat stilte veiliger was dan waarheid. Over hoe woede me deze keer niet liet zwijgen.
Maar ook over iets wonderlijks: dat mijn stem wel klinkt wanneer ik coach. En wanneer ik draag. Dat mijn coachees, en de vrouwen van mijn inner circle, mijn echte stem al kennen, zelfs als ik haar zelf nog niet volledig durf te beluisteren.
Het is een verhaal over stilte en geluid, over trauma en bedding, over Jade de vuur-merrie, en over vrouwen die je grond zijn. Over rouwen, rauwen en weer leren klinken.
Voor wie ooit zijn stem verloor.
Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
Read more...Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
Liefde vraagt niet dat je verdwijnt!
Het begint niet met een klap.
Het begint met een kanteling.
Een blik. Een grap. Een stilte.
Het begint met een kanteling.
Een blik. Een grap. Een stilte.
En mijn lichaam dat al onderduikt.
Mijn adem die stokt. Mijn schouders die kantelen.
Mijn zenuwstelsel in alarm.
Maar ik lach. Zoals altijd. Zacht. Vertraagd.
Want dat is wat ik leerde:
dat liefde iets is wat je moet verdienen.
Door stil te zijn. Zacht te blijven. Jezelf niet te veel te maken.
Want dat is wat ik leerde:
dat liefde iets is wat je moet verdienen.
Door stil te zijn. Zacht te blijven. Jezelf niet te veel te maken.
Psychologen noemen het fawning.
Geen vechten. Geen vluchten. Maar verdwijnen.
Je wordt lief. Begripvol. Onzichtbaar. En je overleeft.
Geen vechten. Geen vluchten. Maar verdwijnen.
Je wordt lief. Begripvol. Onzichtbaar. En je overleeft.
Tot ik stopte. Deze keer bleef ik.
Niet bij hem. Bij mij. Hij zei iets — of niets.
En ik sprak. Zacht. Zonder verwijt. Maar helder.
Niet bij hem. Bij mij. Hij zei iets — of niets.
En ik sprak. Zacht. Zonder verwijt. Maar helder.
De stilte die volgde was luid. Maar ze brak me niet.
Want ik stond. Trillend, maar recht.
Want ik stond. Trillend, maar recht.
Elke keer dat ik zo’n moment kies, leert mijn lijf:
ik ben veilig in mezelf.
Ik hoef mezelf niet meer te verlaten voor liefde.
ik ben veilig in mezelf.
Ik hoef mezelf niet meer te verlaten voor liefde.
Wat ik voel, is niet te veel.
Wat ik nodig heb, niet overdreven.
En wie ik ben, hoeft niet kleiner te worden om geliefd te zijn.
Wat ik nodig heb, niet overdreven.
En wie ik ben, hoeft niet kleiner te worden om geliefd te zijn.
Mijn liefde is geen smeekbede. Ze is een spiegel. Voor wie durft kijken.
Read more...
De afgelopen veertien dagen waren intens. Ik ging house-sitten bij mijn ex, en dat betekende: terug samenleven met Zorro, mijn oude hond. Het voelde vertrouwd én verwarrend tegelijk. Het bos, de rust, de paarden – en toch ook zoveel oud zeer dat zich tussen de bomen liet zien.
Het afscheid van Zorro sneed diep. Hij liep weg zonder omkijken. Alsof het voor hem klaar was. Maar bij mij brak er iets open. Ik heb gehuild en geschreeuwd als een wolf. Trilbuien schudden mijn lijf wakker. Niet in paniek, maar in waarheid. Mijn lichaam wist het al lang: het was tijd om los te laten.
En dus liet ik los. Niet met haat. Maar met zachtheid. Ik bedankte de verhalen die me ooit beschermden, maar me nu alleen nog tegenhielden. Ik keek ze in de ogen, en liet ze achter. Te laat, misschien. Maar niet zonder zin.
Tegelijk begon iets nieuws te trillen. Kleine signalen. Een straaltje licht in een modderplas. De geur van nat gras. Vriendinnen die naast me kwamen zitten zonder iets op te lossen. Mijn lijf dat langzaam zachter werd. Mijn hoofd dat leerde: ik hoef het niet te begrijpen om het te mogen voelen.
En daar, ergens in die chaos, vond ik iets wat ik niet verwachtte: geluk. Geen zonnestraal. Geen climax. Maar een glinstering in de regen. Een zachtheid die bleef.
Ik schreef mijn zielsverlangens opnieuw. Voelbaar. Echt. Alsof ze eindelijk als een kleedje rond mijn schouders passen. Ik deel ze in mijn Facebookgroep, voor wie nieuwsgierig is.
Misschien herken jij dit ook. Dat geluk geen eindstation is, maar een sensatie. Iets dat je kunt toelaten, midden in de storm. Iets dat verschijnt wanneer je durft te blijven kijken.
Juist dan!
Read more...
In mijn verjaardagsmaand gaf ik mezelf een ongemakkelijke uitdaging: elke dag zichtbaar zijn.
Wat begon als een liefdevolle zelfzorgchallenge, groeide uit tot een rauwe confrontatie met de stemmetjes in mijn hoofd.
Belemmerende gedachten die me klein hielden, kwamen luid en genadeloos terug.
Maar dit keer keek ik ze aan.
Dit is het verhaal van angst, moed, paarden… en
thuiskomen in mezelf.
Read more...
Hoe ik leerde opstaan met belemmerende gedachten!
Wat als de stemmen in je hoofd niet de waarheid spreken, maar echo's zijn van oude patronen, doorgegeven uit liefde en angst? In deze diep persoonlijke blog neem ik je mee in mijn verhaal over innerlijke stemmen, parentificatie, de onzichtbare kracht van onze ouders en de weg naar heling. Over hoe ik, als dochter van een wolvin en een levensavonturier, leerde opstaan — met belemmerende gedachten in mijn rug, maar niet langer aan het stuur. Over hoe ik kintsugi werd: gebroken, gelijmd, en glanzend in mijn eigen verhaal.
Read more...
