Een persoonlijk verhaal over grenzen stellen, zelfzorg en emotioneel herstel.
Pleasen zat in alles wat ik was. Geen strategie. Geen bewuste keuze. Het zat in mijn vezels. Zo vanzelfsprekend als ademhalen. Ik was het meisje dat wist wat de ander nodig had — lang vóór die het zelf doorhad. Ik paste me aan, bleef stil, stemde me af, hield rekening met alles en iedereen… behalve met mezelf.
Ergens had ik als kind al de overtuiging opgepikt dat liefde niet zomaar kwam. Dat je het moest verdienen. Door te zorgen. Te geven. Te verzachten. Door niet lastig te zijn. Niet te veel. Niet te luid. Niet te 'ik'.
Mijn moeder — een warme, zachte vrouw — heeft me alles gegeven wat ze kon. Ze probeerde me een wereld te tonen die minder scherp was dan de echte. Ze wilde het beste voor me. En dus beschermde ze me. Misschien soms té veel. Haar liefde was oprecht, maar het leerde me ook: je moet voorzichtig zijn. Je moet je aanpassen. Je moet opletten. En dus werd ik dat bange meisje dat dacht dat ze pas waardevol was als ze anderen gelukkig maakte.
Niet goed genoeg zijn — die gedachte zat diep in mij verankerd. En hij is jarenlang gebleven. In alles wat ik deed, zat die onderliggende drang: laat mij maar aanpassen, dan blijft er harmonie.
Maar dat aanpassen had een prijs. Want ergens diep vanbinnen zat ook verzet. Soms fluisterzacht, soms boos en hard. Een koppigheid die vooral opdook bij de mensen die het meest om me gaven. Vrienden en sommige familieleden die veiligheid boden. Die me niets vroegen behalve mezelf zijn. En net bij hen duwde ik terug. Omdat ze me konden raken. Omdat ik dacht dat ze, als ze me écht kenden, wel zouden voelen wat ik niet durfde zeggen. Maar zo werkt het niet. Ik sprak het niet uit. Ik durfde het niet. Want kwetsbaarheid tonen voelde gevaarlijker dan verdwijnen.
Wat me wél grip gaf, was studeren. Cijfers logen niet. Ik werd er niet beoordeeld op mijn emoties, maar op feiten. Het gaf me ademruimte. In mijn hoofd kon ik mezelf zijn.
Tegelijk was er één persoon in mijn jonge leven die een enorme invloed had. Geen geschreeuw. Geen open controle. Maar alles wat ik was, werd vanbinnen langzaam afgebroken. Subtiel. Sluipend. Zodat ik leerde: buigenen aanpassen is veiliger dan mezelf tonen. Zodat ik begon te geloven: dit ligt aan mij. Ik moet stiller. Milder. Minder. Mijn stem deemderde weg. Mijn ‘nee’ verdween. En mijn kompas? Dat was ik kwijt.
Toch had — en heb — ik het ongelofelijke geluk een prachtige inner-circle te hebben. Mensen die van mij houden om wie ik ben, niet om wat ik geef. Zoals mijn zus, die ik ongelooflijk bewonder om haar kracht, haar zachtheid, haar heldere blik. En mijn BFF, die al aan mijn zijde staat sinds ik tweeënhalf jaar oud ben. Die me door en door kent. En die — toen de narcist in mijn leven kwam — als eerste werd weggeduwd. Niet toevallig. Wel slinks. Op een wrede, berekende manier. Want hij wist: zij zag de waarheid. En waarheid was gevaarlijk. En al die andere zielen in mijn leven die me nooit loslieten. Zelfs niet toen ik hen — zonder het zelf te beseffen — op afstand zette.
Zij zijn het. Mijn anker. Mijn spiegel. Mijn thuis.
En toen kwam hij. Een man die me het gevoel gaf dat ik eindelijk écht gezien werd. Die feilloos aanvoelde wat ik miste — en me dat gaf. In het begin. Ik voelde me geliefd. Begeerd. Belangrijk. En ik geloofde het. Tot de eerste barstjes kwamen. Een opmerking die bleef hangen. Een compliment met een scherpe rand. Aantrekken. Afstoten. En ik? Ik voelde mezelf verdwijnen. Maar ik kon het niet benoemen. De verwarring was groter dan het besef.
Het ging om dezelfde relatie waar ik vorige week in mijn blog naar verwees. Een toxische relatie die mijn zelfbeeld had uitgehold, mijn grenzen had weggevaagd, en mijn lichaam en geest had leeggezogen.
Langzaamaan begon ik mijn inner-circle los te laten. Niet omdat zij weggingen. Maar omdat ik hen liet verdwijnen. Een narcist maakt je wereld klein. Geen open aanval, maar een strategisch snijden in je fundamenten. Isolatie is zijn wapen. Hij maakte me afhankelijk van zijn goedkeuring en bang voor de liefde die ik vroeger als veilig had ervaren. Alsof ik moest kiezen. En ik koos… fout. Omdat ik niet wist hoe ik nog mezelf kon zijn.
De eerste keer dat ik ‘nee’ zei, voelde als verraad. Mijn lichaam trilde. Mijn hart bonsde. Alles in mij riep: draai het terug. Wees lief. Hou de vrede. Maar ik zei het toch. En hij brak me. Niet met vuisten. Maar met vernedering, met gaslighten, met woorden die alles wat ik dacht te weten onderuit haalden.
Tot ik op een dag begreep: niemand kon me redden. Niet omdat ze niet wilden. Maar omdat niemand erbij kon. Ik was de enige met de sleutel. En ik moest de moed vinden om hem te gebruiken.
Ik verloor veel. Zekerheden. Illusies. Mensen. Maar ik vond ook iets terug: mezelf. Mijn stem. Mijn ‘nee’. Mijn vrijheid.
En mijn inner-circle? Zij zijn er nog steeds. Sterker. Dichtbij. Liefdevoller dan ooit.
Zij zijn mijn stille helden. Zij gaven me de ruimte om te vallen. Om te helen. En vooral: om mezelf opnieuw te ontdekken. Elke dag weer. Dankzij hen blijf ik groeien.
Pleasen afleren was geen knop. Geen magische ommezwaai.
Het is een proces. Met vallen. Terugvallen. Vloeken. Herbeginnen.
Er zijn nog steeds momenten waarop ik ‘ja’ zeg, terwijl alles in mij ‘nee’ voelt.
Maar ik herken het nu. Ik herstel sneller. En ik weet: mijn welzijn is niet onderhandelbaar.
Want als ik niet voor mezelf kies, ben ik geen gever, maar een lek.
Dan geef ik niet uit liefde, maar uit angst. En dat is geen zorg… dat is zelfverraad.
Ik weet nu dat zelfzorg geen luxe is, maar noodzaak. Dat grenzen stellen een daad van respect is — niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn relaties. Zoals ik ook in andere verhalen vertel, voel ik nu: alles hangt samen. En de wetenschap bevestigt wat ik heb gevoeld: mensen die hun grenzen durven bewaken en zichzelf op de eerste plaats zetten, leven niet alleen met minder stress, maar bouwen ook gezondere, diepere verbindingen op.
En dat begint… met kiezen voor jezelf.
En jij? Waarin cijfer jij jezelf nog te vaak weg?
Wat zou er veranderen als je jouw eigen behoeften even serieus zou nemen als die van iedereen om je heen?
Het begint bij één bewuste keuze. Eén grens. Eén kleine stap terug naar jezelf.
#GrenzenStellen #ZelfzorgEerst #LosVanPleasen #InnerlijkeKracht #Zelfliefde #ToxischeRelatie #Herstelverhaal #VanPleasenNaarVrijheid
Ergens had ik als kind al de overtuiging opgepikt dat liefde niet zomaar kwam. Dat je het moest verdienen. Door te zorgen. Te geven. Te verzachten. Door niet lastig te zijn. Niet te veel. Niet te luid. Niet te 'ik'.
Mijn moeder — een warme, zachte vrouw — heeft me alles gegeven wat ze kon. Ze probeerde me een wereld te tonen die minder scherp was dan de echte. Ze wilde het beste voor me. En dus beschermde ze me. Misschien soms té veel. Haar liefde was oprecht, maar het leerde me ook: je moet voorzichtig zijn. Je moet je aanpassen. Je moet opletten. En dus werd ik dat bange meisje dat dacht dat ze pas waardevol was als ze anderen gelukkig maakte.
Niet goed genoeg zijn — die gedachte zat diep in mij verankerd. En hij is jarenlang gebleven. In alles wat ik deed, zat die onderliggende drang: laat mij maar aanpassen, dan blijft er harmonie.
Maar dat aanpassen had een prijs. Want ergens diep vanbinnen zat ook verzet. Soms fluisterzacht, soms boos en hard. Een koppigheid die vooral opdook bij de mensen die het meest om me gaven. Vrienden en sommige familieleden die veiligheid boden. Die me niets vroegen behalve mezelf zijn. En net bij hen duwde ik terug. Omdat ze me konden raken. Omdat ik dacht dat ze, als ze me écht kenden, wel zouden voelen wat ik niet durfde zeggen. Maar zo werkt het niet. Ik sprak het niet uit. Ik durfde het niet. Want kwetsbaarheid tonen voelde gevaarlijker dan verdwijnen.
Wat me wél grip gaf, was studeren. Cijfers logen niet. Ik werd er niet beoordeeld op mijn emoties, maar op feiten. Het gaf me ademruimte. In mijn hoofd kon ik mezelf zijn.
Tegelijk was er één persoon in mijn jonge leven die een enorme invloed had. Geen geschreeuw. Geen open controle. Maar alles wat ik was, werd vanbinnen langzaam afgebroken. Subtiel. Sluipend. Zodat ik leerde: buigenen aanpassen is veiliger dan mezelf tonen. Zodat ik begon te geloven: dit ligt aan mij. Ik moet stiller. Milder. Minder. Mijn stem deemderde weg. Mijn ‘nee’ verdween. En mijn kompas? Dat was ik kwijt.
Toch had — en heb — ik het ongelofelijke geluk een prachtige inner-circle te hebben. Mensen die van mij houden om wie ik ben, niet om wat ik geef. Zoals mijn zus, die ik ongelooflijk bewonder om haar kracht, haar zachtheid, haar heldere blik. En mijn BFF, die al aan mijn zijde staat sinds ik tweeënhalf jaar oud ben. Die me door en door kent. En die — toen de narcist in mijn leven kwam — als eerste werd weggeduwd. Niet toevallig. Wel slinks. Op een wrede, berekende manier. Want hij wist: zij zag de waarheid. En waarheid was gevaarlijk. En al die andere zielen in mijn leven die me nooit loslieten. Zelfs niet toen ik hen — zonder het zelf te beseffen — op afstand zette.
Zij zijn het. Mijn anker. Mijn spiegel. Mijn thuis.
En toen kwam hij. Een man die me het gevoel gaf dat ik eindelijk écht gezien werd. Die feilloos aanvoelde wat ik miste — en me dat gaf. In het begin. Ik voelde me geliefd. Begeerd. Belangrijk. En ik geloofde het. Tot de eerste barstjes kwamen. Een opmerking die bleef hangen. Een compliment met een scherpe rand. Aantrekken. Afstoten. En ik? Ik voelde mezelf verdwijnen. Maar ik kon het niet benoemen. De verwarring was groter dan het besef.
Het ging om dezelfde relatie waar ik vorige week in mijn blog naar verwees. Een toxische relatie die mijn zelfbeeld had uitgehold, mijn grenzen had weggevaagd, en mijn lichaam en geest had leeggezogen.
Langzaamaan begon ik mijn inner-circle los te laten. Niet omdat zij weggingen. Maar omdat ik hen liet verdwijnen. Een narcist maakt je wereld klein. Geen open aanval, maar een strategisch snijden in je fundamenten. Isolatie is zijn wapen. Hij maakte me afhankelijk van zijn goedkeuring en bang voor de liefde die ik vroeger als veilig had ervaren. Alsof ik moest kiezen. En ik koos… fout. Omdat ik niet wist hoe ik nog mezelf kon zijn.
De eerste keer dat ik ‘nee’ zei, voelde als verraad. Mijn lichaam trilde. Mijn hart bonsde. Alles in mij riep: draai het terug. Wees lief. Hou de vrede. Maar ik zei het toch. En hij brak me. Niet met vuisten. Maar met vernedering, met gaslighten, met woorden die alles wat ik dacht te weten onderuit haalden.
Tot ik op een dag begreep: niemand kon me redden. Niet omdat ze niet wilden. Maar omdat niemand erbij kon. Ik was de enige met de sleutel. En ik moest de moed vinden om hem te gebruiken.
Ik verloor veel. Zekerheden. Illusies. Mensen. Maar ik vond ook iets terug: mezelf. Mijn stem. Mijn ‘nee’. Mijn vrijheid.
En mijn inner-circle? Zij zijn er nog steeds. Sterker. Dichtbij. Liefdevoller dan ooit.
Zij zijn mijn stille helden. Zij gaven me de ruimte om te vallen. Om te helen. En vooral: om mezelf opnieuw te ontdekken. Elke dag weer. Dankzij hen blijf ik groeien.
Pleasen afleren was geen knop. Geen magische ommezwaai.
Het is een proces. Met vallen. Terugvallen. Vloeken. Herbeginnen.
Er zijn nog steeds momenten waarop ik ‘ja’ zeg, terwijl alles in mij ‘nee’ voelt.
Maar ik herken het nu. Ik herstel sneller. En ik weet: mijn welzijn is niet onderhandelbaar.
Want als ik niet voor mezelf kies, ben ik geen gever, maar een lek.
Dan geef ik niet uit liefde, maar uit angst. En dat is geen zorg… dat is zelfverraad.
Ik weet nu dat zelfzorg geen luxe is, maar noodzaak. Dat grenzen stellen een daad van respect is — niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn relaties. Zoals ik ook in andere verhalen vertel, voel ik nu: alles hangt samen. En de wetenschap bevestigt wat ik heb gevoeld: mensen die hun grenzen durven bewaken en zichzelf op de eerste plaats zetten, leven niet alleen met minder stress, maar bouwen ook gezondere, diepere verbindingen op.
En dat begint… met kiezen voor jezelf.
En jij? Waarin cijfer jij jezelf nog te vaak weg?
Wat zou er veranderen als je jouw eigen behoeften even serieus zou nemen als die van iedereen om je heen?
Het begint bij één bewuste keuze. Eén grens. Eén kleine stap terug naar jezelf.
#GrenzenStellen #ZelfzorgEerst #LosVanPleasen #InnerlijkeKracht #Zelfliefde #ToxischeRelatie #Herstelverhaal #VanPleasenNaarVrijheid
👉 Download Gratis:
0 Comments