Ik twijfel of dit verhaal thuishoort in mijn zaterdagreeks ‘Mijn Verhaal’. Want het is geen herinnering met een duidelijke gebeurtenis, geen plot dat zich vanzelf ontvouwt. En toch voelt het als één van de meest echte stukken die ik nu kan delen. Een verhaal zonder decor, maar met hart, lijf, hoofd, ziel en bodem. Misschien is dat ook precies wat vandaag verteld mag worden.
Er was geen groot voorval. Geen breuk. Geen moment waarop het licht plots aanging. Maar wel een zachte verschuiving die zich maandenlang in mij voltrok. Een soort kanteling die ik eerst niet herkende, maar die me intussen volledig heeft omgevormd. Alsof ik op een dag wakker werd in mezelf, zonder dat ik wist dat ik daarvoor sliep.
Ik herinner me een ochtend. De regen viel ritmisch tegen het keukenraam. Django lag opgerold op het vloerkleed, mijn voeten warm tegen zijn buik. Ik had net mijn tweede koffie gezet, nog half slaperig, toen ik ineens voelde: ik wil nog steeds geliefd worden, maar niet meer ten koste van mezelf. En het raakte me dieper dan ik verwacht had.
Want ik heb veel gewild, doorheen de jaren. Liefde, erkenning, veiligheid. Me gezien weten, begrepen, gehoord. Maar ik bleef steken in verhalen die vooral in mijn hoofd waarheid leken. Verhalen die me lieten wachten op iets wat nooit écht kwam of nooit echt bleef.
Tot mijn lijf zachter maar luider begon te spreken.
Tot mijn huid niet meer hunkerde, maar begrensde.
Tot ik mezelf begon te dragen, in plaats van anderen te blijven zoeken om dat voor mij te doen.
Tot mijn huid niet meer hunkerde, maar begrensde.
Tot ik mezelf begon te dragen, in plaats van anderen te blijven zoeken om dat voor mij te doen.
Ergens onderweg ben ik mijn eigen bedding geworden. Niet als project. Niet als doel. Maar omdat er niets anders overbleef dan de grond onder mijn voeten. De adem in mijn borst. Het ritme dat ík mag bepalen.
En dat heeft alles veranderd.
De paradox die ik lang als zwakte zag, blijkt nu mijn kracht. Ik ben econoom én empaat. Hoog analytisch én diep voelend. Niet of, maar én. Ik hoef niet te kiezen tussen denken en zijn. Mijn helderheid is geen breuklijn, maar een brug.
Ik werk oplossingsgericht, maar nooit zonder bedding. Veilig, maar niet vrijblijvend. Liefdevol, maar niet vermijdend. Ik confronteer zacht, zonder te duwen. Ik spiegel, zonder te forceren. Mijn missie is niet om te fixen, maar om de ruimte te zijn waarin jij jezelf weer kan herinneren, voor het zorgen begon, voor het pleasen, voor het verdwijnen.
In mijn werk zie ik hoe mensen vaak proberen te begrijpen wat ze voelen. Maar ons zenuwstelsel heeft geen taal nodig om te helen. De nervus vagus, onze belangrijkste verbindingszenuw, activeert herstel niet via logica, maar via veiligheid. Een blik. Een zachte stem. Een plek waar je even niets moet. Dat is waar het lichaam leert: ik mag ontspannen. En pas dan komt beweging.
Die veiligheid geef ik ook in mijn online coaching. Iets waarvan ik lang dacht dat het ‘minder echt’ zou zijn. Dat een scherm echte nabijheid onmogelijk zou maken. Maar niets is minder waar. Na een paar minuten verdwijnt het scherm en zit je samen in een ruimte die stil en aandachtig is. Een plek waar alleen jij bestaat. Waar mijn blik, mijn stem, mijn stilte volledig bij jou is. En dat voel je. Want of je nu naast elkaar zit of via een scherm: als iemand écht aanwezig is, valt alles eromheen weg.
Wat ik aanreik is geen traject, maar een tussenruimte. Een plek tussen moeten en mogen. Tussen doorgaan en thuiskomen. Tussen het verhaal dat je jezelf altijd vertelde en de waarheid die in je lijf opgeslagen ligt. Het is een bedding waarin hoofd, hart, lichaam en ziel elkaar terugvinden. Waar geen oordeel is, maar zachtheid. Waar geen haast is, maar ritme.
Ik geloof niet in quick fixes. Ik geloof in cyclisch groeien. In terugkeren, telkens opnieuw, naar wat gehoord en gevoeld wil worden. Niet rechtlijnig, niet afgevinkt maar in spiralen, in lagen, in jouw tempo. Altijd opnieuw. Tot het klopt.
Ik ben geen perfecte coach. Geen perfecte vrouw. Geen perfecte mens.
Maar ik ben er. Met alles wat ik ben. Met mijn gelaagdheid. Met mijn vallen en mijn weer opstaan. Met mijn kritische hoofd en mijn stille weten. Met mijn zachtheid én vuur.
Ik geloof niet meer in liefde die binnen de lijntjes moet kleuren. Sommige verbindingen kloppen zelfs als ze nergens in passen. Ik geloof in pacts, in bedding, in de vorm die veiligheid biedt maar geen kooi wordt. In aanwezig zijn zonder bezit.
En onderweg herinner ik je eraan dat je al genoeg bent. Dat je mag rusten. Kiezen. Vallen. Groeien.
Tot je voelt: ik bén mijn eigen bedding geworden.
Wat betekent veiligheid voor jou, niet als woord, maar als ervaring in je lichaam?
Raakt dit iets in jou? Reageer hieronder of stuur me een mailtje op hallo@beritbel.be.
Ik ben oprecht benieuwd naar wat dit bij jou oproept, jouw verhaal, jouw mening, jouw gevoel of twijfel.
0 Comments