Een verjaardag met scherpe randen!
Zoals elke zaterdag vertel ik je een stukje van mijn leven.
Maar vandaag is het anders. Vandaag verjaar ik. Ik ben 52 geworden!
Dankjewel, universum, voor het symbolische cadeau om net deze verjaardag op een zaterdag te laten vallen.
Al 52 keer zag ik de zon opkomen op 3 mei. En toch… pas vandaag durf ik die dag volledig te omarmen. Want twintig jaar lang wilde ik liever vergeten dat ik bestond op die datum.
Voor velen is een verjaardag slingers, taart en dat ene glas cava dat net iets te vroeg komt. Voor mij voelde het als een dag met scherpe randen. Een dag waarop de wereld verwachtte dat ik zou vieren, terwijl ik me vanbinnen steeds kleiner en banger voelde worden.
De relatie die me brak!
Op mijn 31ste sloeg alles om.
De man die ik al van vroeger kende als vriend, werd mijn partner. Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven had gevonden. En aanvankelijk voelde dat ook zo.
De man die ik al van vroeger kende als vriend, werd mijn partner. Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven had gevonden. En aanvankelijk voelde dat ook zo.
Tot hij zijn ware aard toonde: een rasechte narcist. Charmant voor de buitenwereld. Vernietigend achter gesloten deuren.
Woorden werden wapens. Stiltes werden martelkamers.
En ik? Ik, die ooit met vuur sprak, werd een fluistering van mezelf.
Woorden werden wapens. Stiltes werden martelkamers.
En ik? Ik, die ooit met vuur sprak, werd een fluistering van mezelf.
Een rugzak die al zwaar was!
Die relatie was een trauma, maar de pijn zat al dieper.
Lang voor hem droeg ik een rugzak vol oud zeer:
de scheiding van mijn ouders, het verlies van mijn eerste grote liefde, de druk die ik mezelf oplegde om te presteren. Ik was een student met een ontembare honger naar kennis, maar ook met een diepgewortelde ernst.
Achter mijn eigenwijze glimlach zat een meisje dat het leven veel te vroeg te serieus had genomen.
Lang voor hem droeg ik een rugzak vol oud zeer:
de scheiding van mijn ouders, het verlies van mijn eerste grote liefde, de druk die ik mezelf oplegde om te presteren. Ik was een student met een ontembare honger naar kennis, maar ook met een diepgewortelde ernst.
Achter mijn eigenwijze glimlach zat een meisje dat het leven veel te vroeg te serieus had genomen.
Van overleven naar thuiskomen!
De jaren na mijn 31ste waren geen leven. Ze waren overleven.
Ademen met lood in mijn longen. Pleasen om maar niet verlaten te worden. Werken om maar niet te voelen.
En telkens opnieuw probeerde ik mezelf op 3 mei te overtuigen: het is maar een dag.
Ademen met lood in mijn longen. Pleasen om maar niet verlaten te worden. Werken om maar niet te voelen.
En telkens opnieuw probeerde ik mezelf op 3 mei te overtuigen: het is maar een dag.
Tot vandaag.
Ochtendlicht, moederliefde en dierbare snurkjes!
Vanochtend werd ik wakker naast de vrouw die me dit leven gaf: mijn moeder.
52 jaar geleden was ik kwetsbaar en zij krachtig. Vandaag is het andersom.
Ze volgde mijn routines, sliep in mijn bed.
En in dat stille samenzijn voelde ik:
ik ben aangekomen.
52 jaar geleden was ik kwetsbaar en zij krachtig. Vandaag is het andersom.
Ze volgde mijn routines, sliep in mijn bed.
En in dat stille samenzijn voelde ik:
ik ben aangekomen.
Niet op een bestemming, maar in mezelf.
Django snurkte zacht aan mijn voeten.
Mijn overleden papa en verloren dierenvrienden leken me vanuit een andere wereld zachtjes aan te raken.
Ik voelde me gedragen. Thuis. In mezelf.
Mijn overleden papa en verloren dierenvrienden leken me vanuit een andere wereld zachtjes aan te raken.
Ik voelde me gedragen. Thuis. In mezelf.
Mijn missie als vuur!
Het afgelopen jaar was een jaar van keuzes. Geen grootse sprongen, maar kleine, krachtige stappen.
Ik vond mijn stem terug. Mijn vuur.
En ik wist: dit is mijn missie.
Mensen begeleiden naar hun kracht — in hun loopbaan, hun leven, hun kern.
Zonder franjes, zonder maskers. Echt.
Ik vond mijn stem terug. Mijn vuur.
En ik wist: dit is mijn missie.
Mensen begeleiden naar hun kracht — in hun loopbaan, hun leven, hun kern.
Zonder franjes, zonder maskers. Echt.
Vandaag ben ik omringd door mensen die me laten stralen:
mijn BFF die dichtbij woont,
mijn vriendin die voor Jade zorgt,
mijn zus die druk is maar altijd komt als het telt,
en zoveel anderen.
Misschien jij ook. Jij weet het wel.
mijn BFF die dichtbij woont,
mijn vriendin die voor Jade zorgt,
mijn zus die druk is maar altijd komt als het telt,
en zoveel anderen.
Misschien jij ook. Jij weet het wel.
Een startschot, geen slotakkoord!
En weet je wat zo pijnlijk mooi is? Dat ik dit alles pas durf te zeggen op mijn verjaardag.
Alleen, aan het water, met Django bij me.
Alleen, aan het water, met Django bij me.
Deze dag — ooit symbool voor wat ik niet durfde voelen — is nu het startschot van een nieuw hoofdstuk.
Eentje waarin ik mezelf niet meer wegcijfer.
Niet meer verstop achter perfectie, twijfel of angst.
Eentje waarin ik mezelf niet meer wegcijfer.
Niet meer verstop achter perfectie, twijfel of angst.
Vandaag kies ik voor mijn eigen flow. Voor de vrouw die ik 12 jaar geleden nooit dacht te worden.
Wat ik mijn jongere zelf zou zeggen!
Ik zou haar willen vasthouden, die 40-jarige versie van mezelf.
Niet om te zeggen dat het goedkomt,
maar om haar te laten voelen:
Je bent niet gek. Je verdriet is echt. Je wanhoop begrijpelijk. En je kracht? Die is er al, diep vanbinnen. Je hoeft haar alleen nog toe te laten.
Niet om te zeggen dat het goedkomt,
maar om haar te laten voelen:
Je bent niet gek. Je verdriet is echt. Je wanhoop begrijpelijk. En je kracht? Die is er al, diep vanbinnen. Je hoeft haar alleen nog toe te laten.
Wat zelfzorg vandaag voor mij betekent!
Zelfzorg is geen bubbelbad of masker.
Zelfzorg is opstaan en je waarheid leven.
Grenzen voelen en benoemen. Durven falen en toch doorgaan.
Zelfzorg is opstaan en je waarheid leven.
Grenzen voelen en benoemen. Durven falen en toch doorgaan.
Zelfzorg is ook anderen helpen hetzelfde te doen — via mijn coachings, mijn trajecten, mijn missie.
Want als ik iets geleerd heb, is het dit:
Echte zelfzorg heelt niet alleen jezelf, maar ook wie met je meewandelt.
Echte zelfzorg heelt niet alleen jezelf, maar ook wie met je meewandelt.
Narratieve identiteitsmomenten (en waarom deze blog ertoe doet)!
Psychologen noemen dit soort keerpunten narratieve identiteitsmomenten:
momenten waarop je je levensverhaal herschrijft.
momenten waarop je je levensverhaal herschrijft.
Uit onderzoek blijkt dat vrouwen die hun verjaardag gebruiken om bewust terug te blikken, meer veerkracht ontwikkelen en een sterker gevoel van zingeving ervaren (McAdams & McLean, 2013; Elder & Shanahan, 2006).
Vandaag ben ik dat levende bewijs.
En het voelt als thuiskomen.
En het voelt als thuiskomen.
En nu: aan jou!
Ik ben er nog niet. Ik heb nog veel te doen, te coachen, te beleven.
Maar ik kijk er reikhalzend naar uit — ook naar de minder mooie dagen.
Want ook die maken het verhaal compleet.
Maar ik kijk er reikhalzend naar uit — ook naar de minder mooie dagen.
Want ook die maken het verhaal compleet.
🎁 Mijn verjaardagsvraag aan jou:
Als je terugkijkt naar wie je tien jaar geleden was —
wat zou je haar willen zeggen dat ze nog niet wist?
Als je terugkijkt naar wie je tien jaar geleden was —
wat zou je haar willen zeggen dat ze nog niet wist?
Laat het me weten onder deze blog. Zie het als jouw cadeau aan mij.
Want jouw stem doet ertoe. En zeker voor mij.
Want jouw stem doet ertoe. En zeker voor mij.
👉 Download Gratis:
0 Comments