Deze blog wordt geboren op een zondag. Misschien betekenisvol, misschien niet. Maar ze had tijd nodig.
Om te rijpen. Vol te worden. Waar te zijn.
Zoals ikzelf.
Om te rijpen. Vol te worden. Waar te zijn.
Zoals ikzelf.
Want het blijft me verbazen, hoe precies op het juiste moment de juiste puzzelstukken verschijnen.
Een zin. Een vriendin. Een inzicht.
Ze fluisteren dat het klopt. Dat er meer is dan toeval.
Energie. Trilling. Verbondenheid.
Een zin. Een vriendin. Een inzicht.
Ze fluisteren dat het klopt. Dat er meer is dan toeval.
Energie. Trilling. Verbondenheid.
Ik kneep er al een week aan.
Wroette erin. Liet haar ademen.
Gisteravond, wandelend met de honden, met de laatste zon op mijn rug als
Wroette erin. Liet haar ademen.
Gisteravond, wandelend met de honden, met de laatste zon op mijn rug als
een warm dekentje, wist ik: dit verhaal mag nog een nacht rusten.
En dan, dan mag het klinken.
En dan, dan mag het klinken.
Want ik voelde het weer.
Voor de zoveelste keer deze laatste weken:
vuur.
Voor de zoveelste keer deze laatste weken:
vuur.
Niet het soort dat je verbrandt.
Maar dat andere vuur.
Het vuur dat je herinnert aan wie je was vóór je leerde pleasen, zwijgen, passen.
Wie je was als kind.
Ongeschonden. Onbevangen. Echt.
Maar dat andere vuur.
Het vuur dat je herinnert aan wie je was vóór je leerde pleasen, zwijgen, passen.
Wie je was als kind.
Ongeschonden. Onbevangen. Echt.
Begin van de week was ik buiten.
Gedragen op de rug van Jade, de vuur-merrie.
Niet alleen de kleur van vuur, maar ook een hart vol vuur.
Ze is niet toevallig in mijn leven gekomen en al zeker niet gebleven.
Dankzij een heel dichte vriendin mocht ik haar terug verwelkomen, terwijl ik haar eigenlijk al had losgelaten.
Gedragen op de rug van Jade, de vuur-merrie.
Niet alleen de kleur van vuur, maar ook een hart vol vuur.
Ze is niet toevallig in mijn leven gekomen en al zeker niet gebleven.
Dankzij een heel dichte vriendin mocht ik haar terug verwelkomen, terwijl ik haar eigenlijk al had losgelaten.
De wind in mijn gezicht.
Mijn hartslag traag.
Mijn lijf wakker.
Mijn hartslag traag.
Mijn lijf wakker.
En daar, op haar rug, wist ik: “ik ben veilig.”
Niet omdat alles klopt.
Maar omdat ik niet meer vlucht van mezelf.
Niet omdat alles klopt.
Maar omdat ik niet meer vlucht van mezelf.
Tot ik moest spreken. Een paar dagen later.
Voor een zaal vol professionals.
Mensen die getraind zijn om te luisteren met hun hoofd.
Het systeem.
Voor een zaal vol professionals.
Mensen die getraind zijn om te luisteren met hun hoofd.
Het systeem.
Ik stond daar met mijn kennis, mijn kracht, mijn verhaal, mijn ziel.
En ik voelde het.
De blikken die blijven hangen.
De lichamen die zich sluiten.
Ze hoorden me. Maar verteerden me niet.
En ik voelde het.
De blikken die blijven hangen.
De lichamen die zich sluiten.
Ze hoorden me. Maar verteerden me niet.
Vroeger zou ik gekrompen zijn.
De übernarcist had al genoeg lagen op mijn stem gelegd.
“Vreselijk.”
“Toondoof.”
“Niet vast.”
“Krakend.”
Woorden als klappen. Herhaald tot ik ze geloofde.
De übernarcist had al genoeg lagen op mijn stem gelegd.
“Vreselijk.”
“Toondoof.”
“Niet vast.”
“Krakend.”
Woorden als klappen. Herhaald tot ik ze geloofde.
Dus werd ik nóg stiller.
Alsof ik als kind al niet geleerd had dat stilte veiligheid betekende.
“Verlegen,” noemden ze me.
Maar het was iets anders.
Het was: maak je onzichtbaar. Val niet op. Val niemand lastig.
Alsof ik als kind al niet geleerd had dat stilte veiligheid betekende.
“Verlegen,” noemden ze me.
Maar het was iets anders.
Het was: maak je onzichtbaar. Val niet op. Val niemand lastig.
Dus ik slikte mijn woorden in.
Vermaalde mijn waarheid tot verteerbare stukjes.
Maar deze keer niet.
Vermaalde mijn waarheid tot verteerbare stukjes.
Maar deze keer niet.
Er kwam iets anders.
Geen angst. Geen twijfel.
Woede.
Stil. Zinderend.
De soort die diep in je botten leeft.
Die zegt: je klopt, ook als niemand knikt.
Geen angst. Geen twijfel.
Woede.
Stil. Zinderend.
De soort die diep in je botten leeft.
Die zegt: je klopt, ook als niemand knikt.
En ik bleef staan. Niet omdat ik stoer ben.
Maar omdat ik gedragen word.
Maar omdat ik gedragen word.
Door hen. De vrouwen rond mij.
De vriendin die water en waarheid schenkt.
De zus die duwt, lacht, spiegelt en houdt.
De vriendin die me ziet nog voor ik mezelf zie.
De moeder die blijft zorgen soms te veel, maar altijd vanuit liefde.
En nog zoveel andere sterke vrouwen die mijn pad verlichten.
De vriendin die water en waarheid schenkt.
De zus die duwt, lacht, spiegelt en houdt.
De vriendin die me ziet nog voor ik mezelf zie.
De moeder die blijft zorgen soms te veel, maar altijd vanuit liefde.
En nog zoveel andere sterke vrouwen die mijn pad verlichten.
Zij zijn geen figuranten.
Zij zijn de grond.
Zij zijn waarom ik durf.
Zij zijn de grond.
Zij zijn waarom ik durf.
Want ik weet nu: zelfs als alles stilvalt,
val ik niet meer alleen.
val ik niet meer alleen.
Mijn lijf en vooral mijn stem, herinneren zich het zwijgen.
Hoe stilte veiligheid werd.
Hoe geluidloos zijn een strategie werd.
Hoe paniek opkwam zodra ik controle verloor.
Hoe stilte veiligheid werd.
Hoe geluidloos zijn een strategie werd.
Hoe paniek opkwam zodra ik controle verloor.
Maar ik zak daar niet meer in weg.
Ik blijf. Soms bevend. Ook in de chaos.
Ik blijf. Soms bevend. Ook in de chaos.
Ik heb geleerd te voelen zonder te verdwijnen.
Het is geen rechte lijn. Nooit geweest.
En dat is ook niet nodig.
Het is geen rechte lijn. Nooit geweest.
En dat is ook niet nodig.
Met vallen. Met beven. Met micro-stapjes.
Met angst én met de moed om terug te keren.
Naar dat ongeschonden kind.
Dat nog steeds in mij woont.
Dat alles is wat ik was. En alles wat ik nog ben.
Met angst én met de moed om terug te keren.
Naar dat ongeschonden kind.
Dat nog steeds in mij woont.
Dat alles is wat ik was. En alles wat ik nog ben.
Maar er is nog iets dat kraakt.
Mijn keel.
Mijn stem.
Mijn keel.
Mijn stem.
Zichtbaarheid is het probleem niet.
Niet op beeld. Niet op papier.
Niet op beeld. Niet op papier.
Maar klank. Trilling. Adem die stem wordt,
dat is een andere laag.
dat is een andere laag.
Een lieve collega-vriendin benoemde het.
En plots werd alles helder.
Ze legde de vinger op het litteken.
En plots werd alles helder.
Ze legde de vinger op het litteken.
Het is altijd dat moment net ervoor.
Dat ik voel: nu komt het geluid.
Dan trekt er iets dicht. Dan stokt het.
Dat ik voel: nu komt het geluid.
Dan trekt er iets dicht. Dan stokt het.
Ik klink niet zoals ik schrijf.
Mijn pen is vrij.
Mijn stem is nog gegijzeld.
Mijn pen is vrij.
Mijn stem is nog gegijzeld.
En toch… er zijn plekken waar mijn stem wél vanzelf komt.
Wanneer ik coach.
Dan klinkt ze zonder schroom. Zonder filter.
Dan draagt ze, voedt ze, begeleidt ze.
Dan ben ik er voor de ander, volledig.
En precies daarom, denk ik, klinkt mijn stem daar zoals ze echt is.
Omdat het dan niet over mij gaat. Omdat het dan niet om presteren draait,
maar om present zijn.
Dan klinkt ze zonder schroom. Zonder filter.
Dan draagt ze, voedt ze, begeleidt ze.
Dan ben ik er voor de ander, volledig.
En precies daarom, denk ik, klinkt mijn stem daar zoals ze echt is.
Omdat het dan niet over mij gaat. Omdat het dan niet om presteren draait,
maar om present zijn.
Mijn coachees kennen mijn echte stem.
Omdat ze daar vanzelf stroomt.
Omdat ze daar niet gevangen zit.
Omdat ze daar vanzelf stroomt.
Omdat ze daar niet gevangen zit.
En er is nog een plek. Nog belangrijker misschien.
Mijn inner circle.
De mensen die me vasthouden als ik kraak.
Die me spiegelen als ik verdwijn.
Zij hebben mijn stem gehoord,
ook toen ik haar zelf nog niet herkende.
Zij kennen mijn stemgeluid zoals hij echt is:
onbewoond, rauw, zacht en waar.
Zij zijn mijn klankbord én mijn bedding.
Die me spiegelen als ik verdwijn.
Zij hebben mijn stem gehoord,
ook toen ik haar zelf nog niet herkende.
Zij kennen mijn stemgeluid zoals hij echt is:
onbewoond, rauw, zacht en waar.
Zij zijn mijn klankbord én mijn bedding.
Hoe bijzonder is dat?
En toch… de rest van de wereld hoort haar nog niet volledig.
Nog niet.
Nog niet.
En dat doet pijn.
Diep. Rauw. Scherp.
Diep. Rauw. Scherp.
Omdat ik voel hoeveel waarheid, kennis en ervaring in mij leeft,
die nog geen klank heeft gekregen.
die nog geen klank heeft gekregen.
Niet omdat ik niet wil.
Maar omdat ik het heb afgeleerd.
Maar omdat ik het heb afgeleerd.
Want stil zijn was overleven.
En nu ik dat weet, zie ik ook wat ik verloren ben.
Wat ik nooit zei.
Tegen wie het had moeten horen.
Tegen wie er niet meer is.
Tegen wie me ontglipte
omdat ik zweeg.
Wat ik nooit zei.
Tegen wie het had moeten horen.
Tegen wie er niet meer is.
Tegen wie me ontglipte
omdat ik zweeg.
En dat snijdt.
Hard.
Ruw.
Door merg en ziel.
Hard.
Ruw.
Door merg en ziel.
Sommige verliezen zijn onomkeerbaar.
Maar niet onbesproken.
Niet vergeten.
Nooit meer stil.
Maar niet onbesproken.
Niet vergeten.
Nooit meer stil.
Want het zwijgen wringt.
Het schuurt.
Het wil geboren worden.
Het schuurt.
Het wil geboren worden.
Dus ik zoek.
Voorzichtig. Doordacht.
Met honger én respect.
Voorzichtig. Doordacht.
Met honger én respect.
Ik zoek naar gidsen die niet haasten.
Naar kristallen die trillen met mijn keel.
Naar stemcoaches die beginnen met ademen, niet met corrigeren.
Naar klankhealers die me laten trillen.
Rillen. Rouwen. Rauwen.
Naar kristallen die trillen met mijn keel.
Naar stemcoaches die beginnen met ademen, niet met corrigeren.
Naar klankhealers die me laten trillen.
Rillen. Rouwen. Rauwen.
Niet om mooier te klinken.
Maar om eindelijk te klinken
zoals ik ben.
Maar om eindelijk te klinken
zoals ik ben.
Want mijn stem is geen decorstuk.
Ze is mijn waarheid.
Mijn lijf dat zich uitdrukt.
Mijn ziel, ongecensureerd.
Ze is mijn waarheid.
Mijn lijf dat zich uitdrukt.
Mijn ziel, ongecensureerd.
Ik weet niet hoe dit pad zal lopen.
Maar ik weet dat ik het bewandel.
In mijn tempo.
Op mijn manier.
Met mijn vrouwen naast me.
Wortels onder mijn voeten.
Waarheid in mijn borst.
Maar ik weet dat ik het bewandel.
In mijn tempo.
Op mijn manier.
Met mijn vrouwen naast me.
Wortels onder mijn voeten.
Waarheid in mijn borst.
En als ik straks klink zoals ik schrijf,
dan niet omdat ik eindelijk goed genoeg ben.
Maar omdat ik eindelijk durf te zijn
wie ik al die tijd al was.
dan niet omdat ik eindelijk goed genoeg ben.
Maar omdat ik eindelijk durf te zijn
wie ik al die tijd al was.
Ik dacht dat het misschien enkel mijn verhaal was.
Maar het blijkt: dit zit dieper. In ons. In hoe we gebouwd zijn.
Maar het blijkt: dit zit dieper. In ons. In hoe we gebouwd zijn.
Het zenuwstelsel van vrouwen reguleert dieper in verbinding dan in afzondering. Veilige relaties verlagen stress effectiever dan ademhaling of meditatie, zonder afbreuk te doen aan deze 2 super krachtige tools. Maar, zo blijkt, zijn we biologisch gebouwd om te helen in relatie.
En wanneer die oerrelatie wordt verbroken,
wanneer je lichaam of ziel wordt verraden door wie het niet goed meent,
dan wordt niet enkel je veiligheid geraakt.
Maar ook je identiteit. Je waarheid. Je stem.
wanneer je lichaam of ziel wordt verraden door wie het niet goed meent,
dan wordt niet enkel je veiligheid geraakt.
Maar ook je identiteit. Je waarheid. Je stem.
En jij, lieve lezer?
Waar slik jij je woorden nog in?
Welke waarheid in jou trilt zacht, wachtend op veiligheid?
Wie zijn jouw mensen,
jouw dieren,
jouw wortels,
jouw draagkracht
als jij kraakt?
Waar slik jij je woorden nog in?
Welke waarheid in jou trilt zacht, wachtend op veiligheid?
Wie zijn jouw mensen,
jouw dieren,
jouw wortels,
jouw draagkracht
als jij kraakt?
Voel je je geraakt? Deel dan jouw verhaal, ik luister.
Of stuur deze woorden door naar iemand die ze vandaag misschien net nodig heeft. Een klein gebaar kan een wereld van verschil maken, precies op het moment dat het, het hardst telt.
Of stuur deze woorden door naar iemand die ze vandaag misschien net nodig heeft. Een klein gebaar kan een wereld van verschil maken, precies op het moment dat het, het hardst telt.
Liefs,
Berit
👉 Download Gratis:
grt