Online coachen roept vaak de gedachte op dat het minder echt zou zijn dan fysieke gesprekken.
Alsof nabijheid enkel mogelijk is in dezelfde ruimte, alsof een scherm een muur optrekt.
Ook ik dacht er lang zo over. Tot ik het probeerde en ontdekte dat mijn overtuiging een illusie was.
Ik heb zelf bij veel therapeuten en coaches gezeten.
Vaak voelde het als bandwerk: praten, knikken, noteren, een wekker die bruusk afsloot net wanneer ik opende.
Het deed me eerder dichtklappen dan thuiskomen.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed: geen klok, maar ruimte. Geen haast, maar luisteren.
Die ervaring veranderde mijn kijk en werd mijn leidraad.
Coachen gaat voor mij nooit over de stoel of de kamer waarin je zit.
Het gaat over aanwezigheid, bedding, veiligheid.
En eerlijk, na een paar minuten online praten valt het scherm weg.
Jij in je veilige plek, ik in de mijne.
Geen muren, geen muffe wachtkamer, geen afleiding.
Alleen aandacht en de vrijheid om te ademen.
Ik herinner me Hilde, die absoluut niet online wilde werken.
Tot ze haar been brak.
Die eerste sessie noemde ze magisch.
Ze zei: “Nu wil ik niet anders. De tijd die ik win, geef ik aan mijn gezin en mijn dieren.
Geen reistijd, geen kosten, geen energieverlies.”
Hoe vaak kost een fysieke afspraak je al energie nog voor het gesprek begint, met files, parkeerzoektochten, regenbuien. Online start meteen in aanwezigheid.
De wetenschap bevestigt dit. Onderzoek toont aan dat online en telefonische interventies minstens even effectief zijn als fysieke sessies bij thema’s als angst, depressie en stress. In sommige studies geeft meer dan tachtig procent van de deelnemers aan dat online therapie beter of gelijkwaardig voelt. Ons brein reageert vooral op toon, woorden en aandacht, niet op muren. Het scherm wordt transparant zodra er verbinding is.
Wat ik zelf merk, is dat online werken mijn sessies dieper maakt. Omdat de ruis wegvalt.
Omdat ik geen tijd verlies in verkeer. Omdat ik de ruimte heb om voor te bereiden en nadien weer te landen.
Mijn sessies duren gemiddeld 100 min. Dat geeft tijd om rustig te starten en veilig af te ronden, zonder klok die meeduwt. En die rust voelen coachees ook.
Mijn statement is helder: Online is, voor mij, zeker geen noodoplossing. Het is de beste keuze. Effectiever, toegankelijker, veiliger en menselijker.
Durf je oordeel los te laten. Zelfs al voor twintig minuten. Boek een gratis kennismaking, klik hier, ervaar het zelf. Je zal merken dat het scherm snel wegvalt, en wat overblijft is wat echt telt: aanwezigheid, aandacht en een bedding waarin jij weer kan thuiskomen in jezelf.
Read more...
Moe zijn leek ooit normaal. Iedereen liep toch leeg, iedereen had toch een hoofd in mist en een lijf dat te weinig deed wat je wilde. Tot mijn systeem me stillegde. Niet zacht, maar met een crash: adem die stokte, benen die trilden, een trap die ik niet meer op kon. Wat voelde als falen, werd mijn redding.
Mijn lichaam bleek nooit mijn vijand. Het hield mijn waarheid vast, tot ik niet meer kon ontsnappen. In de kou van mijn balkon, blote voeten op de stenen, tranen langs mijn wangen, fluisterde ik: ik besta, en ik hoef niets te dragen dat niet van mij is. Daar groeiden wortels, niet in de aarde, maar in mezelf.
Ik zie het ook bij de mensen die ik begeleid. Een man wiens maag protesteerde na jaren doorgaan. Een vrouw die begon te beven toen stilte haar eindelijk vond. Het lichaam spreekt waar woorden zwijgen. Zoals Bessel van der Kolk schrijft: the body keeps the score.
En precies daar ligt een sleutel. Volgens arts Machteld Huber betekent gezondheid niet de afwezigheid van klachten, maar het vermogen je aan te passen en trouw te blijven aan jezelf. Luister je naar de signalen van je lichaam, dan vergroot je je veerkracht. Psycholoog Martin Seligman voegt eraan toe dat veerkracht niet gaat om altijd winnen, maar om telkens terug te keren met behoud van waardigheid.
Aarden werd mijn dagelijkse ritueel. Niet zweverig, maar eerlijk. Waar zit spanning, waar leegte, waar rust? Het voelt rauw, soms pijnlijk, maar het is een thuiskomen. Want veerkracht groeit niet door harder te duwen, maar door zachter te landen. Niet door te doen alsof alles onder controle is, maar door toe te geven dat je lichaam al lang wist wat jij niet wilde horen.
Vandaag weet ik dat herstel ook op celniveau begint, vanbinnen uit. Bewust kiezen voor balans maakt verschil. Het geeft stevigheid en zachtheid. Het maakt dat je niet hoeft te wachten tot je breekt, maar mag luisteren naar de kleine signalen.
Misschien mag je jezelf de vraag stellen: waar in jouw lichaam ligt een waarheid die je hoofd nog niet durft te erkennen?
Als dit binnenkomt en je wil weten wat herstel op celniveau voor jou kan betekenen ook bij burn-out, maak dan een gratis afspraak in mijn agenda.
Read more...
In mijn leven heb ik bij veel verschillende vormen van gesprekstherapie gezeten, wat er ook op de deur stond, therapeut, psycholoog, coach.
Vaak verliep het hetzelfde.
Je stapt binnen, er wordt snel naar je dossier gekeken, een paar vragen gesteld,
en net op het moment dat je voelt dat je iets echt wilt zeggen, gaat er een wekker.
De sessie is voorbij.
Je voelt de spanning van iemand in de wachtzaal, en je woorden blijven steken.
Zeker in het begin, wanneer het toch al lastig is om los te komen, voelt dat als dichtklappen op het moment dat er juist iets open wilde gaan.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed.
Geen wekker, geen haast, geen blik op de klok.
Vooral in de eerste periode gaf hij me alle tijd. Soms veel langer dan een uur.
Dat werd voor mij een keerpunt.
Pas toen merkte ik wat er mogelijk is als je niet op de klok leeft.
Als je mag landen, ademen, stilvallen en dan pas beginnen.
Sindsdien werk ik zelf ook op die manier.
Mijn sessies duren gemiddeld langer dan de gebruikelijke zestig minuten.
Niet om meer in minder tijd te proppen, maar om te werken in het natuurlijke ritme van de mens.
Onderzoek laat zien dat de maximale tijd van geconcentreerde focus bij volwassenen rond de negentig minuten ligt (Kahneman, 2011, Thinking Fast and Slow). Daarom zorg ik voor ruimte om rustig te openen, een volle kern van focus te hebben en zonder gejaagdheid af te ronden.
Tussen sessies in neem ik bewust tijd om zelf te landen, te verwerken en op te laden.
Zo stap ik steeds opnieuw volledig aanwezig in elk proces.
Ik weet dat er veel manieren zijn om een sessie in te vullen, en dat sommige professionals bewust kiezen voor een korter, strakker kader.
Mijn keuze is anders.
Ik heb ervaren dat het voor veel mensen juist het verschil maakt wanneer er tijd is om echt te zakken en zonder klokdruk te werken.
Coaching bij mij is geen bandwerk, maar een bedding.
Een veilige ruimte waarin je kunt thuiskomen in jezelf, zonder haast, zonder oordeel.
Maar het is ook een tussenruimte, die waardevolle plek tussen moeten en mogen, tussen wat je altijd vertelde en wat er diep vanbinnen leeft.
Onze sessies bestaan niet alleen uit gesprekken.
Je krijgt ook oefeningen, reflectievragen, actiepunten of methodieken mee, zodat je tussen de sessies door kunt blijven groeien.
De echte waarde van mijn trajecten zit niet alleen in wat er in het gesprek gebeurt, maar vooral in wat je ermee doet in je dagelijks leven.
En dat is nooit vrijblijvend. Zelfleiderschap is essentieel. Hoeveel van wat je meekrijgt neem je serieus, hoe werk je aan je eigen groei tussen onze gesprekken in. Loop je ergens vast, dan mag je me mailen. Ik antwoord snel, zodat je verder kunt in plaats van te blijven hangen.
Mijn kracht zit in mijn dualiteit.
Ik combineer het heldere denken en de structuur van een econoom met de gevoeligheid en diepe afstemming van een empaat.
Dat maakt dat onze tijd samen zowel veilig als richtinggevend is.
Je krijgt ruimte om te landen en concrete handvatten om in beweging te komen.
Wat er in de sessie gebeurt mag doorwerken in jouw dagelijks leven.
Je gaat niet naar huis met alleen woorden, maar met inzichten, oefeningen en acties die je helpen om zelf leiderschap te nemen over je proces.
En op het moment dat jij voelt, dit werkt, dit klopt, is dat voor mij net zo’n fantastisch gevoel als voor jou.
Reflectie voor jou: hoeveel ruimte gun jij jezelf om echt te landen, in een gesprek, in je dag, in je leven, voor je het volgende stuk van je weg begint?
Read more...
De ochtend na de storm is vreemd stil. De lucht is uitgewrongen, de plassen spiegelen zacht terug wat boven hen hing.
Het is alsof alles fluistert: het ergste lawaai is voorbij, nu begint het werk.
Niet het harde werk van duwen en volhouden, maar het stille werk van blijven.
Blijven bij jezelf. Bij wat waar is. Bij wat pijn deed en nog nadreunt in je lichaam.
In een eerdere blog schreef ik dat geluk geen zonnestraal is.
Vandaag zie ik geluk eerder als de damp die opstijgt uit warme stenen na regen.
Subtiel, bijna onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel. Het is de bedding waarin je neerkomt.
Thuiskomt in jezelf.
Jarenlang leefde ik alsof ik de storm was. Veel doorgaan, veel perfectionisme, veel verantwoordelijkheid.
Het werkte, tot het niet meer werkte.
Ik begreep toen nog niet dat het niet de storm is die je breekt, maar hoe je jezelf vasthoudt terwijl hij over je heen trekt.
Wat ik leerde na de regen, is dat blijven een werkwoord is.
Je voeten voelen dragen. Je adem terug in je buik leggen.
Niet teruggrijpen naar oude verhalen, en ook niet hals over kop springen naar nieuwe.
Blijven vraagt moed, zachtheid en herhaling.
Positieve Gezondheid leerde me dat gezondheid niet betekent dat je zonder symptomen leeft, maar dat je kunt meebewegen met het leven en tegelijk je regie voelt. Het PERMA-model laat zien dat kleine, herhaalde keuzes niet enkel je emoties voeden, maar ook je verbinding, je betekenis, je balans. Consequentie is kracht, niet intensiteit.
Ik leerde het niet uit boeken, maar door eenvoud. Mijn voeten op koude tegels. Mijn rug tegen een muur.
Mijn dieren die geen drama maken, maar elke dag vertragen, rusten, bewegen, herbeginnen.
De paradox is geruststellend: je hebt geen heldendaad nodig, je hebt herhaling nodig.
Rust blijkt niet spectaculair. Grenzen stellen geen vuurwerk. Zelfzorg is vaak: vroeg naar bed, een wandeling zonder doel, vijf minuten niets.
Maar juist daarin begint je lichaam je opnieuw te geloven.
En misschien is dat de essentie: dat je niet hoeft te wachten tot de zon schijnt.
Dat je ook in natte straten thuis kunt komen.
Dat je trouw mag zijn aan je lichaam, je hart, je ritme.
Wanneer ik elke ochtend mijn voeten voel op mijn terras, adem tot in mijn buik en zacht zeg: ik ben hier, begint voor mij een leven dat klopt.
Niet in de zonnestraal, wel in de warme damp die langzaam optrekt.
En misschien mag jij jezelf vandaag ook die vraag stellen:
welke kleine, herhaalbare keuze wil ik maken, zodat mijn lichaam voelt dat ik blijf?
Read more...
Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt. Het is een ritme, een cyclische beweging waarin je telkens opnieuw terugkeert, steeds een laag dieper.
Mijn ‘why’ is niet bedacht aan een bureau, maar geboren uit vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen. Maandenlang heb ik eraan gesleuteld: schrijven, schrappen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals mijn coachees dat ook doen.
De Creaybeckxtunnel. Ik reed, aan de lijn met een vriend, toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, mijn adem stokte, mijn borst werd strak. Alleen nog tranen en beven.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, zelfs als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Overtuigd zijn dat stilstaan falen is.
Pas toen mijn hoofd stilviel, hoorde ik wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in die stilte vond ik de tussenruimte: tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn strijd zichtbaar: de scherpe helderheid van de econoom en de zachte bedding van de empaat. Jarenlang vochten ze in mij. Tot ik ontdekte dat het mijn kracht werd toen ik beide toeliet. De econoom in mij kan de bedding verleggen of een route vinden om door obstakels heen te gaan. De empaat zorgt dat de rivier, jij, zich veilig voelt, ook als het water bijna opdroogt.
Jij bent het water. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of niet weten hoe. Mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen. Zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten, in je eigen tempo en ritme.
Ik denk aan een co-creatiegesprek dat begon met: “Ik weet het niet meer.” Geen plannen, geen doelen, alleen ruimte. De paar druppels stroom die er waren, groeiden langzaam. Co-creatie is voor mij samen in een bedding stappen waarin jouw waarheid mag ontstaan, soms versterkt door andere specialisten.
En aan die ochtend in het bos, voeten diep in het mos, geur van aarde om me heen. Thuiskomen bleek niet één groot besluit, maar telkens opnieuw kiezen voor aanwezigheid. Of dat moment waarop we de bedding iets anders legden en het water weer kabbelen kon.
In mijn werk leeft ook de wetenschap. Dr. Huber ziet gezondheid als veerkracht. Dr. Peseschkian spreekt over vier dimensies van balans. Dr. Seligman toont hoe positieve emoties, betrokkenheid, relaties, zingeving en prestaties samen een vervuld leven vormen.
Thuiskomen is geen eindpunt. De bedding blijft, bewegend, warm, verwachtend, zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Read more...
Wat als boosheid geen teken van breuk is, maar een poort naar verbinding?
In deze blog neem ik je mee in een ervaring die me tot in mijn lijf raakte, en hoe ik koos om te blijven staan in plaats van te verdwijnen.
Over woede die geen explosie werd, maar bedding.
Over grenzen die pas voelbaar worden als ze overschreden zijn.
Over het verschil tussen pleasen en voelen.
Dit is een verhaal over kracht in kwetsbaarheid, en over de moed om jezelf niet te verliezen.
Misschien herken jij je erin.
Read more...
