Het is gek hoe je lichaam het weet vóór jij het beseft.
Een blik, een woord, een grap, een stilte en iets in mij dook al onder.
Mijn adem verschoof. Mijn schouders kantelden. Mijn zenuwstelsel ging in alarm.
Een blik, een woord, een grap, een stilte en iets in mij dook al onder.
Mijn adem verschoof. Mijn schouders kantelden. Mijn zenuwstelsel ging in alarm.
Maar ik lachte. Zoals altijd. Zacht. Vertraagd.
Dat is hoe het begint bij mij. Een shift.
Niet met een klap, maar met een kanteling.
Een flits van ongemak die ik vroeger negeerde.
Niet met een klap, maar met een kanteling.
Een flits van ongemak die ik vroeger negeerde.
Ik ben die signalen lang voorbijgelopen.
Omdat ik ze herkende van vroeger.
Van hen die me leerden dat liefde iets was wat je moest verdienen.
Door stil te zijn. Door flexibel te zijn. Door zacht te blijven. Door geen ruimte in te nemen.
Omdat ik ze herkende van vroeger.
Van hen die me leerden dat liefde iets was wat je moest verdienen.
Door stil te zijn. Door flexibel te zijn. Door zacht te blijven. Door geen ruimte in te nemen.
En dus lachte ik. Ook toen ik voelde dat zijn woord beet.
Ik lachte omdat het veiliger leek dan iets te zeggen.
Omdat mijn zenuwstelsel dacht: nu niet, anders verlies je het.
En het gekke is… ik dacht dat dát liefde was.
Ik lachte omdat het veiliger leek dan iets te zeggen.
Omdat mijn zenuwstelsel dacht: nu niet, anders verlies je het.
En het gekke is… ik dacht dat dát liefde was.
Ik ken dit patroon vanbinnen en vanbuiten.
Het meisje in mij weet precies hoe ze moet buigen. Hoe ze moet voelen wat de ander voelt.
Hoe ze haar eigen waarheid fluisterzacht moet maken, zodat hij zich niet ongemakkelijk voelt.
Het meisje in mij weet precies hoe ze moet buigen. Hoe ze moet voelen wat de ander voelt.
Hoe ze haar eigen waarheid fluisterzacht moet maken, zodat hij zich niet ongemakkelijk voelt.
Liefde was in mijn geschiedenis geen bedding, maar een test.
Een veld vol mijnen waar ik met perfecte precisie leerde lopen.
Een veld vol mijnen waar ik met perfecte precisie leerde lopen.
Psychologen noemen het fawning.
Een stressreactie die je niet doet vechten of vluchten, maar doet verdwijnen.
Je past je aan. Je wordt begripvol, lief, onzichtbaar. Je overleeft.
Je past je aan. Je wordt begripvol, lief, onzichtbaar. Je overleeft.
Maar deze keer... deed ik iets anders. Deze keer bleef ik.
Niet bij hem. Bij mij. Hij zei iets. Of niets. De inhoud is al vervaagd.
Wat bleef, was mijn lichaam dat voelde.
Niet bij hem. Bij mij. Hij zei iets. Of niets. De inhoud is al vervaagd.
Wat bleef, was mijn lichaam dat voelde.
En ik deed het ondenkbare. Ik sprak. Beleefd.
Geen drama. Geen verwijt. Alleen waarheid.
Geen drama. Geen verwijt. Alleen waarheid.
En toen werd het stil. Hij keek me aan. Verward.
En zweeg.
En zweeg.
Vroeger had die stilte me gebroken. Ik had haar gevuld met excuses.
Met verzachting. Met zelfverloochening.
Met verzachting. Met zelfverloochening.
Maar deze keer bleef ik staan. Onzeker. Trillend.
Maar stevig. In mijn waarheid. In mijn lijf.
In mijn keuze om mezelf niet wéér te verliezen.
Maar stevig. In mijn waarheid. In mijn lijf.
In mijn keuze om mezelf niet wéér te verliezen.
Wat ik voelde, was nieuw. Zachter dan trots. Dieper dan blijdschap.
Het was… rust. Een soort zindering van thuiskomen.
Alsof mijn lichaam zei: eindelijk.
Het was… rust. Een soort zindering van thuiskomen.
Alsof mijn lichaam zei: eindelijk.
En ik wist: ik ben veilig. Niet omdat de ander blijft.
Maar omdat ik mezelf niet meer verlaat.
Maar omdat ik mezelf niet meer verlaat.
Dat moment werd mijn keerpunt. Mijn kleine bevrijding.
Want elke keer dat je een oude reflex onderbreekt, elke keer dat je een grens bewaakt, maak je in je brein een nieuw pad aan. Je hersenen leren: het is veilig om mezelf te zijn. Je activeert je parasympathisch zenuwstelsel dat deel van je lichaam dat weet wat rust is. Wat waarheid is.
Niet omdat de buitenwereld verandert. Maar omdat jij besluit: ik wacht niet meer. Ik hoop niet meer op een blik, een woord, een bevestiging. Mijn liefde is geen smeekbede. Ze is een spiegel. Voor wie durft kijken.
Ik schrijf dit niet om hem de les te spellen, maar om jou, lezer, mee te nemen in iets wat velen van ons herkennen: het moment waarop je beseft dat je je waarheid niet langer aanpast om bemind te worden.
Je spreekt ze. Of je zwijgt.
Maar altijd vanuit kracht.
Maar altijd vanuit kracht.
En dat, lieve jij, is geen verwachting.
Dat is vrijheid.
Dat is vrijheid.
Herken je dit soort momenten in je eigen leven?
Wanneer je voelt dat er iets veranderd is in jezelf niet luid, maar onomkeerbaar?
Wanneer je voelt dat er iets veranderd is in jezelf niet luid, maar onomkeerbaar?
Laat het me weten. Deel je verhaal. Of hou het stil in je hart.
Alles is welkom.
Alles is welkom.
#Storyzaterdag #Zelfzorg #VuurEnZachtheid #GeenSmeekbedeMaarSpiegel
👉 Download Gratis:
0 Comments