Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt. Het is een ritme, een cyclische beweging waarin je telkens opnieuw terugkeert, steeds een laag dieper.
Mijn ‘why’ is niet bedacht aan een bureau, maar geboren uit vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen. Maandenlang heb ik eraan gesleuteld: schrijven, schrappen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals mijn coachees dat ook doen.
De Creaybeckxtunnel. Ik reed, aan de lijn met een vriend, toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, mijn adem stokte, mijn borst werd strak. Alleen nog tranen en beven.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, zelfs als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Overtuigd zijn dat stilstaan falen is.
Pas toen mijn hoofd stilviel, hoorde ik wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in die stilte vond ik de tussenruimte: tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn strijd zichtbaar: de scherpe helderheid van de econoom en de zachte bedding van de empaat. Jarenlang vochten ze in mij. Tot ik ontdekte dat het mijn kracht werd toen ik beide toeliet. De econoom in mij kan de bedding verleggen of een route vinden om door obstakels heen te gaan. De empaat zorgt dat de rivier, jij, zich veilig voelt, ook als het water bijna opdroogt.
Jij bent het water. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of niet weten hoe. Mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen. Zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten, in je eigen tempo en ritme.
Ik denk aan een co-creatiegesprek dat begon met: “Ik weet het niet meer.” Geen plannen, geen doelen, alleen ruimte. De paar druppels stroom die er waren, groeiden langzaam. Co-creatie is voor mij samen in een bedding stappen waarin jouw waarheid mag ontstaan, soms versterkt door andere specialisten.
En aan die ochtend in het bos, voeten diep in het mos, geur van aarde om me heen. Thuiskomen bleek niet één groot besluit, maar telkens opnieuw kiezen voor aanwezigheid. Of dat moment waarop we de bedding iets anders legden en het water weer kabbelen kon.
In mijn werk leeft ook de wetenschap. Dr. Huber ziet gezondheid als veerkracht. Dr. Peseschkian spreekt over vier dimensies van balans. Dr. Seligman toont hoe positieve emoties, betrokkenheid, relaties, zingeving en prestaties samen een vervuld leven vormen.
Thuiskomen is geen eindpunt. De bedding blijft, bewegend, warm, verwachtend, zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Read more...
Zelfleiderschap is geen strak stappenplan, geen prestatie, geen project dat je ooit ‘af’ hebt. Het is rauw, menselijk en vaak ongemakkelijk. Maar ook bevrijdend.
In deze blog neem ik je mee in wat zelfleiderschap écht betekent, los van de maskers, de goeroetaal en de perfectie.
Ik vertel waarom thuiskomen in jezelf begint bij keuzes maken die niet altijd leuk zijn, maar wel waarachtig. Waarom je het niet alleen hoeft te doen, en hoe een goede coach je niet komt fixen, maar je spiegelt tot je jezelf herkent.
Zelfleiderschap vraagt moed én mildheid. Volhouden én loslaten. Het vraagt dat je blijft waar het schuurt, en toch zacht bent voor jezelf op de dagen dat alles even teveel is.
Ik geloof dat jij de bedding bent die je zoekt. En ik herinner je eraan.
Lees mee als je klaar bent om niet harder, maar echter te gaan leven. Als je voelt dat er iets mag kantelen. En dat dit niet morgen hoeft, maar nu mag beginnen, stap voor stap, in jouw ritme.
Read more...
De ochtend na de storm is vreemd stil. De lucht is uitgewrongen, de plassen spiegelen zacht terug wat boven hen hing.
Het is alsof alles fluistert: het ergste lawaai is voorbij, nu begint het werk.
Niet het harde werk van duwen en volhouden, maar het stille werk van blijven.
Blijven bij jezelf. Bij wat waar is. Bij wat pijn deed en nog nadreunt in je lichaam.
In een eerdere blog schreef ik dat geluk geen zonnestraal is.
Vandaag zie ik geluk eerder als de damp die opstijgt uit warme stenen na regen.
Subtiel, bijna onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel. Het is de bedding waarin je neerkomt.
Thuiskomt in jezelf.
Jarenlang leefde ik alsof ik de storm was. Veel doorgaan, veel perfectionisme, veel verantwoordelijkheid.
Het werkte, tot het niet meer werkte.
Ik begreep toen nog niet dat het niet de storm is die je breekt, maar hoe je jezelf vasthoudt terwijl hij over je heen trekt.
Wat ik leerde na de regen, is dat blijven een werkwoord is.
Je voeten voelen dragen. Je adem terug in je buik leggen.
Niet teruggrijpen naar oude verhalen, en ook niet hals over kop springen naar nieuwe.
Blijven vraagt moed, zachtheid en herhaling.
Positieve Gezondheid leerde me dat gezondheid niet betekent dat je zonder symptomen leeft, maar dat je kunt meebewegen met het leven en tegelijk je regie voelt. Het PERMA-model laat zien dat kleine, herhaalde keuzes niet enkel je emoties voeden, maar ook je verbinding, je betekenis, je balans. Consequentie is kracht, niet intensiteit.
Ik leerde het niet uit boeken, maar door eenvoud. Mijn voeten op koude tegels. Mijn rug tegen een muur.
Mijn dieren die geen drama maken, maar elke dag vertragen, rusten, bewegen, herbeginnen.
De paradox is geruststellend: je hebt geen heldendaad nodig, je hebt herhaling nodig.
Rust blijkt niet spectaculair. Grenzen stellen geen vuurwerk. Zelfzorg is vaak: vroeg naar bed, een wandeling zonder doel, vijf minuten niets.
Maar juist daarin begint je lichaam je opnieuw te geloven.
En misschien is dat de essentie: dat je niet hoeft te wachten tot de zon schijnt.
Dat je ook in natte straten thuis kunt komen.
Dat je trouw mag zijn aan je lichaam, je hart, je ritme.
Wanneer ik elke ochtend mijn voeten voel op mijn terras, adem tot in mijn buik en zacht zeg: ik ben hier, begint voor mij een leven dat klopt.
Niet in de zonnestraal, wel in de warme damp die langzaam optrekt.
En misschien mag jij jezelf vandaag ook die vraag stellen:
welke kleine, herhaalbare keuze wil ik maken, zodat mijn lichaam voelt dat ik blijf?
Read more...
Grenzen stellen is een uitputtende marathon, geen snelle sprint. Het is een proces van vallen en weer opstaan, waarbij je steeds tegen onzichtbare muren aanloopt. Het vraagt om zelfreflectie en de moed om te erkennen waar je te ver gaat en waar je grenzen uit angst of liefde voor jezelf trekt.
Dieren kunnen ons veel leren over grenzen. Een angstige hond kan duidelijk zijn grens aangeven zonder wraak of agressie, en een paard kan zonder twijfel zijn ruimte opeisen. Deze lessen hebben ons geholpen om zelfvertrouwen en respect voor onze eigen grenzen te ontwikkelen.
Grenzen zijn geen rigide muren, maar kunnen variëren van zachte linten tot stevige hekken. Het is een balanceeract om te voorkomen dat je jezelf opsluit of verliest. Door zelfliefde en mildheid te oefenen, kunnen we onze grenzen blijven herzien en groeien, wat leidt tot gezondere relaties en minder stress.
Read more...
Het moderne leven zit vol met verantwoordelijkheden en verwachtingen, wat vaak de behoefte aan 'me-time' tot een illusie maakt. Maar zelfzorg is niet alleen haalbaar, het is essentieel. Het draait om het vinden van balans op emotioneel, fysiek, mentaal en spiritueel niveau, en het zonder schuldgevoel tijd voor jezelf maken.
Emotionele zelfzorg betekent ruimte geven aan je gevoelens, of dat nu praten, schrijven of gewoon een goede huilbui is. Fysieke zelfzorg vraagt aandacht voor je lichaam door regelmatige beweging, gezonde voeding en voldoende rust. Mentale zelfzorg houdt in dat je je geest zowel stimuleert als ontspant, terwijl spirituele zorg zorgt voor betekenis en verbinding in je leven.
Regelmatige zelfzorg verbetert je mentale gezondheid, vermindert stress en bevordert je algemeen welzijn. Door regelmatige me-time in te plannen als een onmisbare afspraak in je agenda, kun je beter omgaan met de dagelijkse uitdagingen. Zelfzorg is geen egoïsme, maar een investering in jezelf, waardoor je beter voor anderen kan zorgen. Dus zetten we de waterkoker aan en genieten we van welverdiende rust.
Read more...
In mijn leven heb ik bij veel verschillende vormen van gesprekstherapie gezeten, wat er ook op de deur stond, therapeut, psycholoog, coach.
Vaak verliep het hetzelfde.
Je stapt binnen, er wordt snel naar je dossier gekeken, een paar vragen gesteld,
en net op het moment dat je voelt dat je iets echt wilt zeggen, gaat er een wekker.
De sessie is voorbij.
Je voelt de spanning van iemand in de wachtzaal, en je woorden blijven steken.
Zeker in het begin, wanneer het toch al lastig is om los te komen, voelt dat als dichtklappen op het moment dat er juist iets open wilde gaan.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed.
Geen wekker, geen haast, geen blik op de klok.
Vooral in de eerste periode gaf hij me alle tijd. Soms veel langer dan een uur.
Dat werd voor mij een keerpunt.
Pas toen merkte ik wat er mogelijk is als je niet op de klok leeft.
Als je mag landen, ademen, stilvallen en dan pas beginnen.
Sindsdien werk ik zelf ook op die manier.
Mijn sessies duren gemiddeld langer dan de gebruikelijke zestig minuten.
Niet om meer in minder tijd te proppen, maar om te werken in het natuurlijke ritme van de mens.
Onderzoek laat zien dat de maximale tijd van geconcentreerde focus bij volwassenen rond de negentig minuten ligt (Kahneman, 2011, Thinking Fast and Slow). Daarom zorg ik voor ruimte om rustig te openen, een volle kern van focus te hebben en zonder gejaagdheid af te ronden.
Tussen sessies in neem ik bewust tijd om zelf te landen, te verwerken en op te laden.
Zo stap ik steeds opnieuw volledig aanwezig in elk proces.
Ik weet dat er veel manieren zijn om een sessie in te vullen, en dat sommige professionals bewust kiezen voor een korter, strakker kader.
Mijn keuze is anders.
Ik heb ervaren dat het voor veel mensen juist het verschil maakt wanneer er tijd is om echt te zakken en zonder klokdruk te werken.
Coaching bij mij is geen bandwerk, maar een bedding.
Een veilige ruimte waarin je kunt thuiskomen in jezelf, zonder haast, zonder oordeel.
Maar het is ook een tussenruimte, die waardevolle plek tussen moeten en mogen, tussen wat je altijd vertelde en wat er diep vanbinnen leeft.
Onze sessies bestaan niet alleen uit gesprekken.
Je krijgt ook oefeningen, reflectievragen, actiepunten of methodieken mee, zodat je tussen de sessies door kunt blijven groeien.
De echte waarde van mijn trajecten zit niet alleen in wat er in het gesprek gebeurt, maar vooral in wat je ermee doet in je dagelijks leven.
En dat is nooit vrijblijvend. Zelfleiderschap is essentieel. Hoeveel van wat je meekrijgt neem je serieus, hoe werk je aan je eigen groei tussen onze gesprekken in. Loop je ergens vast, dan mag je me mailen. Ik antwoord snel, zodat je verder kunt in plaats van te blijven hangen.
Mijn kracht zit in mijn dualiteit.
Ik combineer het heldere denken en de structuur van een econoom met de gevoeligheid en diepe afstemming van een empaat.
Dat maakt dat onze tijd samen zowel veilig als richtinggevend is.
Je krijgt ruimte om te landen en concrete handvatten om in beweging te komen.
Wat er in de sessie gebeurt mag doorwerken in jouw dagelijks leven.
Je gaat niet naar huis met alleen woorden, maar met inzichten, oefeningen en acties die je helpen om zelf leiderschap te nemen over je proces.
En op het moment dat jij voelt, dit werkt, dit klopt, is dat voor mij net zo’n fantastisch gevoel als voor jou.
Reflectie voor jou: hoeveel ruimte gun jij jezelf om echt te landen, in een gesprek, in je dag, in je leven, voor je het volgende stuk van je weg begint?
Read more...
