Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt. Het is een ritme, een cyclische beweging waarin je telkens opnieuw terugkeert, steeds een laag dieper.
Mijn ‘why’ is niet bedacht aan een bureau, maar geboren uit vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen. Maandenlang heb ik eraan gesleuteld: schrijven, schrappen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals mijn coachees dat ook doen.
De Creaybeckxtunnel. Ik reed, aan de lijn met een vriend, toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, mijn adem stokte, mijn borst werd strak. Alleen nog tranen en beven.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, zelfs als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Overtuigd zijn dat stilstaan falen is.
Pas toen mijn hoofd stilviel, hoorde ik wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in die stilte vond ik de tussenruimte: tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn strijd zichtbaar: de scherpe helderheid van de econoom en de zachte bedding van de empaat. Jarenlang vochten ze in mij. Tot ik ontdekte dat het mijn kracht werd toen ik beide toeliet. De econoom in mij kan de bedding verleggen of een route vinden om door obstakels heen te gaan. De empaat zorgt dat de rivier, jij, zich veilig voelt, ook als het water bijna opdroogt.
Jij bent het water. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of niet weten hoe. Mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen. Zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten, in je eigen tempo en ritme.
Ik denk aan een co-creatiegesprek dat begon met: “Ik weet het niet meer.” Geen plannen, geen doelen, alleen ruimte. De paar druppels stroom die er waren, groeiden langzaam. Co-creatie is voor mij samen in een bedding stappen waarin jouw waarheid mag ontstaan, soms versterkt door andere specialisten.
En aan die ochtend in het bos, voeten diep in het mos, geur van aarde om me heen. Thuiskomen bleek niet één groot besluit, maar telkens opnieuw kiezen voor aanwezigheid. Of dat moment waarop we de bedding iets anders legden en het water weer kabbelen kon.
In mijn werk leeft ook de wetenschap. Dr. Huber ziet gezondheid als veerkracht. Dr. Peseschkian spreekt over vier dimensies van balans. Dr. Seligman toont hoe positieve emoties, betrokkenheid, relaties, zingeving en prestaties samen een vervuld leven vormen.
Thuiskomen is geen eindpunt. De bedding blijft, bewegend, warm, verwachtend, zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Read more...
Online coachen roept vaak de gedachte op dat het minder echt zou zijn dan fysieke gesprekken.
Alsof nabijheid enkel mogelijk is in dezelfde ruimte, alsof een scherm een muur optrekt.
Ook ik dacht er lang zo over. Tot ik het probeerde en ontdekte dat mijn overtuiging een illusie was.
Ik heb zelf bij veel therapeuten en coaches gezeten.
Vaak voelde het als bandwerk: praten, knikken, noteren, een wekker die bruusk afsloot net wanneer ik opende.
Het deed me eerder dichtklappen dan thuiskomen.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed: geen klok, maar ruimte. Geen haast, maar luisteren.
Die ervaring veranderde mijn kijk en werd mijn leidraad.
Coachen gaat voor mij nooit over de stoel of de kamer waarin je zit.
Het gaat over aanwezigheid, bedding, veiligheid.
En eerlijk, na een paar minuten online praten valt het scherm weg.
Jij in je veilige plek, ik in de mijne.
Geen muren, geen muffe wachtkamer, geen afleiding.
Alleen aandacht en de vrijheid om te ademen.
Ik herinner me Hilde, die absoluut niet online wilde werken.
Tot ze haar been brak.
Die eerste sessie noemde ze magisch.
Ze zei: “Nu wil ik niet anders. De tijd die ik win, geef ik aan mijn gezin en mijn dieren.
Geen reistijd, geen kosten, geen energieverlies.”
Hoe vaak kost een fysieke afspraak je al energie nog voor het gesprek begint, met files, parkeerzoektochten, regenbuien. Online start meteen in aanwezigheid.
De wetenschap bevestigt dit. Onderzoek toont aan dat online en telefonische interventies minstens even effectief zijn als fysieke sessies bij thema’s als angst, depressie en stress. In sommige studies geeft meer dan tachtig procent van de deelnemers aan dat online therapie beter of gelijkwaardig voelt. Ons brein reageert vooral op toon, woorden en aandacht, niet op muren. Het scherm wordt transparant zodra er verbinding is.
Wat ik zelf merk, is dat online werken mijn sessies dieper maakt. Omdat de ruis wegvalt.
Omdat ik geen tijd verlies in verkeer. Omdat ik de ruimte heb om voor te bereiden en nadien weer te landen.
Mijn sessies duren gemiddeld 100 min. Dat geeft tijd om rustig te starten en veilig af te ronden, zonder klok die meeduwt. En die rust voelen coachees ook.
Mijn statement is helder: Online is, voor mij, zeker geen noodoplossing. Het is de beste keuze. Effectiever, toegankelijker, veiliger en menselijker.
Durf je oordeel los te laten. Zelfs al voor twintig minuten. Boek een gratis kennismaking, klik hier, ervaar het zelf. Je zal merken dat het scherm snel wegvalt, en wat overblijft is wat echt telt: aanwezigheid, aandacht en een bedding waarin jij weer kan thuiskomen in jezelf.
Read more...
Ik weet nog hoe ik daar zat, alleen in mijn auto. Buiten reed het verkeer gewoon door, binnen zakte de grond onder me weg. Alles wat me overeind had gehouden, mijn wilskracht, mijn discipline, mijn flink zijn, was ineens op.
Wat volgde was geen rechte weg omhoog, maar een kronkelend pad vol vallen en opstaan, moedeloosheid en kleine succesjes. Ik moest leren luisteren naar iets dat ik nooit had vertrouwd: mijn eigen lichaam.
Uit die crash groeide mijn missie. Geen strak plan, maar een bedding die ik eerst voor mezelf moest worden. Van daaruit ontstond Cyclus 1: Herstel & Herinneren. In co-creatie, lichter en zachter dan vroeger, met ruimte voor kleine stappen die door herhaling nieuwe natuur worden.
Op 7 oktober laat ik dit werk de wereld in, tijdens het webinar Herstel & Herinneren: terug thuiskomen bij jezelf.
Mijn verhaal is geen afgerond hoofdstuk, maar een levend, lerend verhaal. Kwetsbaarheid is mijn kracht geworden. En misschien herken jij iets in mijn woorden. Want elk verhaal is uniek, en toch spiegelen we elkaar.
Read more...
Zelfleiderschap is geen strak stappenplan, geen prestatie, geen project dat je ooit ‘af’ hebt. Het is rauw, menselijk en vaak ongemakkelijk. Maar ook bevrijdend.
In deze blog neem ik je mee in wat zelfleiderschap écht betekent, los van de maskers, de goeroetaal en de perfectie.
Ik vertel waarom thuiskomen in jezelf begint bij keuzes maken die niet altijd leuk zijn, maar wel waarachtig. Waarom je het niet alleen hoeft te doen, en hoe een goede coach je niet komt fixen, maar je spiegelt tot je jezelf herkent.
Zelfleiderschap vraagt moed én mildheid. Volhouden én loslaten. Het vraagt dat je blijft waar het schuurt, en toch zacht bent voor jezelf op de dagen dat alles even teveel is.
Ik geloof dat jij de bedding bent die je zoekt. En ik herinner je eraan.
Lees mee als je klaar bent om niet harder, maar echter te gaan leven. Als je voelt dat er iets mag kantelen. En dat dit niet morgen hoeft, maar nu mag beginnen, stap voor stap, in jouw ritme.
Read more...
De ochtend na de storm is vreemd stil. De lucht is uitgewrongen, de plassen spiegelen zacht terug wat boven hen hing.
Het is alsof alles fluistert: het ergste lawaai is voorbij, nu begint het werk.
Niet het harde werk van duwen en volhouden, maar het stille werk van blijven.
Blijven bij jezelf. Bij wat waar is. Bij wat pijn deed en nog nadreunt in je lichaam.
In een eerdere blog schreef ik dat geluk geen zonnestraal is.
Vandaag zie ik geluk eerder als de damp die opstijgt uit warme stenen na regen.
Subtiel, bijna onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel. Het is de bedding waarin je neerkomt.
Thuiskomt in jezelf.
Jarenlang leefde ik alsof ik de storm was. Veel doorgaan, veel perfectionisme, veel verantwoordelijkheid.
Het werkte, tot het niet meer werkte.
Ik begreep toen nog niet dat het niet de storm is die je breekt, maar hoe je jezelf vasthoudt terwijl hij over je heen trekt.
Wat ik leerde na de regen, is dat blijven een werkwoord is.
Je voeten voelen dragen. Je adem terug in je buik leggen.
Niet teruggrijpen naar oude verhalen, en ook niet hals over kop springen naar nieuwe.
Blijven vraagt moed, zachtheid en herhaling.
Positieve Gezondheid leerde me dat gezondheid niet betekent dat je zonder symptomen leeft, maar dat je kunt meebewegen met het leven en tegelijk je regie voelt. Het PERMA-model laat zien dat kleine, herhaalde keuzes niet enkel je emoties voeden, maar ook je verbinding, je betekenis, je balans. Consequentie is kracht, niet intensiteit.
Ik leerde het niet uit boeken, maar door eenvoud. Mijn voeten op koude tegels. Mijn rug tegen een muur.
Mijn dieren die geen drama maken, maar elke dag vertragen, rusten, bewegen, herbeginnen.
De paradox is geruststellend: je hebt geen heldendaad nodig, je hebt herhaling nodig.
Rust blijkt niet spectaculair. Grenzen stellen geen vuurwerk. Zelfzorg is vaak: vroeg naar bed, een wandeling zonder doel, vijf minuten niets.
Maar juist daarin begint je lichaam je opnieuw te geloven.
En misschien is dat de essentie: dat je niet hoeft te wachten tot de zon schijnt.
Dat je ook in natte straten thuis kunt komen.
Dat je trouw mag zijn aan je lichaam, je hart, je ritme.
Wanneer ik elke ochtend mijn voeten voel op mijn terras, adem tot in mijn buik en zacht zeg: ik ben hier, begint voor mij een leven dat klopt.
Niet in de zonnestraal, wel in de warme damp die langzaam optrekt.
En misschien mag jij jezelf vandaag ook die vraag stellen:
welke kleine, herhaalbare keuze wil ik maken, zodat mijn lichaam voelt dat ik blijf?
Read more...
Grenzen stellen is een uitputtende marathon, geen snelle sprint. Het is een proces van vallen en weer opstaan, waarbij je steeds tegen onzichtbare muren aanloopt. Het vraagt om zelfreflectie en de moed om te erkennen waar je te ver gaat en waar je grenzen uit angst of liefde voor jezelf trekt.
Dieren kunnen ons veel leren over grenzen. Een angstige hond kan duidelijk zijn grens aangeven zonder wraak of agressie, en een paard kan zonder twijfel zijn ruimte opeisen. Deze lessen hebben ons geholpen om zelfvertrouwen en respect voor onze eigen grenzen te ontwikkelen.
Grenzen zijn geen rigide muren, maar kunnen variëren van zachte linten tot stevige hekken. Het is een balanceeract om te voorkomen dat je jezelf opsluit of verliest. Door zelfliefde en mildheid te oefenen, kunnen we onze grenzen blijven herzien en groeien, wat leidt tot gezondere relaties en minder stress.
Read more...
