Zelfleiderschap is geen strak stappenplan, geen prestatie, geen project dat je ooit ‘af’ hebt. Het is rauw, menselijk en vaak ongemakkelijk. Maar ook bevrijdend.
In deze blog neem ik je mee in wat zelfleiderschap écht betekent, los van de maskers, de goeroetaal en de perfectie.
Ik vertel waarom thuiskomen in jezelf begint bij keuzes maken die niet altijd leuk zijn, maar wel waarachtig. Waarom je het niet alleen hoeft te doen, en hoe een goede coach je niet komt fixen, maar je spiegelt tot je jezelf herkent.
Zelfleiderschap vraagt moed én mildheid. Volhouden én loslaten. Het vraagt dat je blijft waar het schuurt, en toch zacht bent voor jezelf op de dagen dat alles even teveel is.
Ik geloof dat jij de bedding bent die je zoekt. En ik herinner je eraan.
Lees mee als je klaar bent om niet harder, maar echter te gaan leven. Als je voelt dat er iets mag kantelen. En dat dit niet morgen hoeft, maar nu mag beginnen, stap voor stap, in jouw ritme.
Read more...
Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt. Het is een ritme, een cyclische beweging waarin je telkens opnieuw terugkeert, steeds een laag dieper.
Mijn ‘why’ is niet bedacht aan een bureau, maar geboren uit vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen. Maandenlang heb ik eraan gesleuteld: schrijven, schrappen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals mijn coachees dat ook doen.
De Creaybeckxtunnel. Ik reed, aan de lijn met een vriend, toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, mijn adem stokte, mijn borst werd strak. Alleen nog tranen en beven.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, zelfs als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Overtuigd zijn dat stilstaan falen is.
Pas toen mijn hoofd stilviel, hoorde ik wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in die stilte vond ik de tussenruimte: tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn strijd zichtbaar: de scherpe helderheid van de econoom en de zachte bedding van de empaat. Jarenlang vochten ze in mij. Tot ik ontdekte dat het mijn kracht werd toen ik beide toeliet. De econoom in mij kan de bedding verleggen of een route vinden om door obstakels heen te gaan. De empaat zorgt dat de rivier, jij, zich veilig voelt, ook als het water bijna opdroogt.
Jij bent het water. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of niet weten hoe. Mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen. Zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten, in je eigen tempo en ritme.
Ik denk aan een co-creatiegesprek dat begon met: “Ik weet het niet meer.” Geen plannen, geen doelen, alleen ruimte. De paar druppels stroom die er waren, groeiden langzaam. Co-creatie is voor mij samen in een bedding stappen waarin jouw waarheid mag ontstaan, soms versterkt door andere specialisten.
En aan die ochtend in het bos, voeten diep in het mos, geur van aarde om me heen. Thuiskomen bleek niet één groot besluit, maar telkens opnieuw kiezen voor aanwezigheid. Of dat moment waarop we de bedding iets anders legden en het water weer kabbelen kon.
In mijn werk leeft ook de wetenschap. Dr. Huber ziet gezondheid als veerkracht. Dr. Peseschkian spreekt over vier dimensies van balans. Dr. Seligman toont hoe positieve emoties, betrokkenheid, relaties, zingeving en prestaties samen een vervuld leven vormen.
Thuiskomen is geen eindpunt. De bedding blijft, bewegend, warm, verwachtend, zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Read more...
In mijn leven heb ik bij veel verschillende vormen van gesprekstherapie gezeten, wat er ook op de deur stond, therapeut, psycholoog, coach.
Vaak verliep het hetzelfde.
Je stapt binnen, er wordt snel naar je dossier gekeken, een paar vragen gesteld,
en net op het moment dat je voelt dat je iets echt wilt zeggen, gaat er een wekker.
De sessie is voorbij.
Je voelt de spanning van iemand in de wachtzaal, en je woorden blijven steken.
Zeker in het begin, wanneer het toch al lastig is om los te komen, voelt dat als dichtklappen op het moment dat er juist iets open wilde gaan.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed.
Geen wekker, geen haast, geen blik op de klok.
Vooral in de eerste periode gaf hij me alle tijd. Soms veel langer dan een uur.
Dat werd voor mij een keerpunt.
Pas toen merkte ik wat er mogelijk is als je niet op de klok leeft.
Als je mag landen, ademen, stilvallen en dan pas beginnen.
Sindsdien werk ik zelf ook op die manier.
Mijn sessies duren gemiddeld langer dan de gebruikelijke zestig minuten.
Niet om meer in minder tijd te proppen, maar om te werken in het natuurlijke ritme van de mens.
Onderzoek laat zien dat de maximale tijd van geconcentreerde focus bij volwassenen rond de negentig minuten ligt (Kahneman, 2011, Thinking Fast and Slow). Daarom zorg ik voor ruimte om rustig te openen, een volle kern van focus te hebben en zonder gejaagdheid af te ronden.
Tussen sessies in neem ik bewust tijd om zelf te landen, te verwerken en op te laden.
Zo stap ik steeds opnieuw volledig aanwezig in elk proces.
Ik weet dat er veel manieren zijn om een sessie in te vullen, en dat sommige professionals bewust kiezen voor een korter, strakker kader.
Mijn keuze is anders.
Ik heb ervaren dat het voor veel mensen juist het verschil maakt wanneer er tijd is om echt te zakken en zonder klokdruk te werken.
Coaching bij mij is geen bandwerk, maar een bedding.
Een veilige ruimte waarin je kunt thuiskomen in jezelf, zonder haast, zonder oordeel.
Maar het is ook een tussenruimte, die waardevolle plek tussen moeten en mogen, tussen wat je altijd vertelde en wat er diep vanbinnen leeft.
Onze sessies bestaan niet alleen uit gesprekken.
Je krijgt ook oefeningen, reflectievragen, actiepunten of methodieken mee, zodat je tussen de sessies door kunt blijven groeien.
De echte waarde van mijn trajecten zit niet alleen in wat er in het gesprek gebeurt, maar vooral in wat je ermee doet in je dagelijks leven.
En dat is nooit vrijblijvend. Zelfleiderschap is essentieel. Hoeveel van wat je meekrijgt neem je serieus, hoe werk je aan je eigen groei tussen onze gesprekken in. Loop je ergens vast, dan mag je me mailen. Ik antwoord snel, zodat je verder kunt in plaats van te blijven hangen.
Mijn kracht zit in mijn dualiteit.
Ik combineer het heldere denken en de structuur van een econoom met de gevoeligheid en diepe afstemming van een empaat.
Dat maakt dat onze tijd samen zowel veilig als richtinggevend is.
Je krijgt ruimte om te landen en concrete handvatten om in beweging te komen.
Wat er in de sessie gebeurt mag doorwerken in jouw dagelijks leven.
Je gaat niet naar huis met alleen woorden, maar met inzichten, oefeningen en acties die je helpen om zelf leiderschap te nemen over je proces.
En op het moment dat jij voelt, dit werkt, dit klopt, is dat voor mij net zo’n fantastisch gevoel als voor jou.
Reflectie voor jou: hoeveel ruimte gun jij jezelf om echt te landen, in een gesprek, in je dag, in je leven, voor je het volgende stuk van je weg begint?
Read more...
Online coachen roept vaak de gedachte op dat het minder echt zou zijn dan fysieke gesprekken.
Alsof nabijheid enkel mogelijk is in dezelfde ruimte, alsof een scherm een muur optrekt.
Ook ik dacht er lang zo over. Tot ik het probeerde en ontdekte dat mijn overtuiging een illusie was.
Ik heb zelf bij veel therapeuten en coaches gezeten.
Vaak voelde het als bandwerk: praten, knikken, noteren, een wekker die bruusk afsloot net wanneer ik opende.
Het deed me eerder dichtklappen dan thuiskomen.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed: geen klok, maar ruimte. Geen haast, maar luisteren.
Die ervaring veranderde mijn kijk en werd mijn leidraad.
Coachen gaat voor mij nooit over de stoel of de kamer waarin je zit.
Het gaat over aanwezigheid, bedding, veiligheid.
En eerlijk, na een paar minuten online praten valt het scherm weg.
Jij in je veilige plek, ik in de mijne.
Geen muren, geen muffe wachtkamer, geen afleiding.
Alleen aandacht en de vrijheid om te ademen.
Ik herinner me Hilde, die absoluut niet online wilde werken.
Tot ze haar been brak.
Die eerste sessie noemde ze magisch.
Ze zei: “Nu wil ik niet anders. De tijd die ik win, geef ik aan mijn gezin en mijn dieren.
Geen reistijd, geen kosten, geen energieverlies.”
Hoe vaak kost een fysieke afspraak je al energie nog voor het gesprek begint, met files, parkeerzoektochten, regenbuien. Online start meteen in aanwezigheid.
De wetenschap bevestigt dit. Onderzoek toont aan dat online en telefonische interventies minstens even effectief zijn als fysieke sessies bij thema’s als angst, depressie en stress. In sommige studies geeft meer dan tachtig procent van de deelnemers aan dat online therapie beter of gelijkwaardig voelt. Ons brein reageert vooral op toon, woorden en aandacht, niet op muren. Het scherm wordt transparant zodra er verbinding is.
Wat ik zelf merk, is dat online werken mijn sessies dieper maakt. Omdat de ruis wegvalt.
Omdat ik geen tijd verlies in verkeer. Omdat ik de ruimte heb om voor te bereiden en nadien weer te landen.
Mijn sessies duren gemiddeld 100 min. Dat geeft tijd om rustig te starten en veilig af te ronden, zonder klok die meeduwt. En die rust voelen coachees ook.
Mijn statement is helder: Online is, voor mij, zeker geen noodoplossing. Het is de beste keuze. Effectiever, toegankelijker, veiliger en menselijker.
Durf je oordeel los te laten. Zelfs al voor twintig minuten. Boek een gratis kennismaking, klik hier, ervaar het zelf. Je zal merken dat het scherm snel wegvalt, en wat overblijft is wat echt telt: aanwezigheid, aandacht en een bedding waarin jij weer kan thuiskomen in jezelf.
Read more...
Ik weet nog hoe ik daar zat, alleen in mijn auto. Buiten reed het verkeer gewoon door, binnen zakte de grond onder me weg. Alles wat me overeind had gehouden, mijn wilskracht, mijn discipline, mijn flink zijn, was ineens op.
Wat volgde was geen rechte weg omhoog, maar een kronkelend pad vol vallen en opstaan, moedeloosheid en kleine succesjes. Ik moest leren luisteren naar iets dat ik nooit had vertrouwd: mijn eigen lichaam.
Uit die crash groeide mijn missie. Geen strak plan, maar een bedding die ik eerst voor mezelf moest worden. Van daaruit ontstond Cyclus 1: Herstel & Herinneren. In co-creatie, lichter en zachter dan vroeger, met ruimte voor kleine stappen die door herhaling nieuwe natuur worden.
Op 7 oktober laat ik dit werk de wereld in, tijdens het webinar Herstel & Herinneren: terug thuiskomen bij jezelf.
Mijn verhaal is geen afgerond hoofdstuk, maar een levend, lerend verhaal. Kwetsbaarheid is mijn kracht geworden. En misschien herken jij iets in mijn woorden. Want elk verhaal is uniek, en toch spiegelen we elkaar.
Read more...
Ik was altijd de harde werker. De sterke, de loyale, degene die nooit klaagde en altijd doorging. Van buiten leek het kracht, van binnen was het vaak overleven.
Presteren gaf me applaus en erkenning, maar het was vluchtig, alsof ik telkens water dronk in een woestijn. Even verlicht, maar nooit verzadigd.
Wetenschappers als Martin Seligman, Machteld Huber en Nossrat Peseschkian bevestigen wat ik zelf doorleefde: welzijn gaat veel verder dan prestaties. Het draait om balans tussen hoofd, hart, lichaam en ziel. Om trouw blijven aan jezelf, niet om harder je best te doen. Prestatie kan je tijdelijk overeind houden, maar welzijn brengt je echt thuis.
Vandaag weet ik dat welzijn geen luxe is. Het is de bedding die je draagt, de plek waar je adem vindt, de bron die je telkens opnieuw herinnert: je bent al genoeg.
In mijn nieuwe blog deel ik mijn weg van prestatie naar welzijn. En in mijn gratis webinar “Herstel & Herinneren” op dinsdag 7 oktober 2025 om 19.30u neem ik je mee in diezelfde beweging: van moeten naar mogen, van uitputting naar bedding.
Misschien is dit jouw moment om de lat eindelijk neer te leggen.
Read more...
