Zelfleiderschap is geen strak stappenplan, geen prestatie, geen project dat je ooit ‘af’ hebt. Het is rauw, menselijk en vaak ongemakkelijk. Maar ook bevrijdend.
In deze blog neem ik je mee in wat zelfleiderschap écht betekent, los van de maskers, de goeroetaal en de perfectie.
Ik vertel waarom thuiskomen in jezelf begint bij keuzes maken die niet altijd leuk zijn, maar wel waarachtig. Waarom je het niet alleen hoeft te doen, en hoe een goede coach je niet komt fixen, maar je spiegelt tot je jezelf herkent.
Zelfleiderschap vraagt moed én mildheid. Volhouden én loslaten. Het vraagt dat je blijft waar het schuurt, en toch zacht bent voor jezelf op de dagen dat alles even teveel is.
Ik geloof dat jij de bedding bent die je zoekt. En ik herinner je eraan.
Lees mee als je klaar bent om niet harder, maar echter te gaan leven. Als je voelt dat er iets mag kantelen. En dat dit niet morgen hoeft, maar nu mag beginnen, stap voor stap, in jouw ritme.
Read more...
Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt. Het is een ritme, een cyclische beweging waarin je telkens opnieuw terugkeert, steeds een laag dieper.
Mijn ‘why’ is niet bedacht aan een bureau, maar geboren uit vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen. Maandenlang heb ik eraan gesleuteld: schrijven, schrappen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals mijn coachees dat ook doen.
De Creaybeckxtunnel. Ik reed, aan de lijn met een vriend, toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, mijn adem stokte, mijn borst werd strak. Alleen nog tranen en beven.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, zelfs als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Overtuigd zijn dat stilstaan falen is.
Pas toen mijn hoofd stilviel, hoorde ik wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in die stilte vond ik de tussenruimte: tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn strijd zichtbaar: de scherpe helderheid van de econoom en de zachte bedding van de empaat. Jarenlang vochten ze in mij. Tot ik ontdekte dat het mijn kracht werd toen ik beide toeliet. De econoom in mij kan de bedding verleggen of een route vinden om door obstakels heen te gaan. De empaat zorgt dat de rivier, jij, zich veilig voelt, ook als het water bijna opdroogt.
Jij bent het water. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of niet weten hoe. Mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen. Zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten, in je eigen tempo en ritme.
Ik denk aan een co-creatiegesprek dat begon met: “Ik weet het niet meer.” Geen plannen, geen doelen, alleen ruimte. De paar druppels stroom die er waren, groeiden langzaam. Co-creatie is voor mij samen in een bedding stappen waarin jouw waarheid mag ontstaan, soms versterkt door andere specialisten.
En aan die ochtend in het bos, voeten diep in het mos, geur van aarde om me heen. Thuiskomen bleek niet één groot besluit, maar telkens opnieuw kiezen voor aanwezigheid. Of dat moment waarop we de bedding iets anders legden en het water weer kabbelen kon.
In mijn werk leeft ook de wetenschap. Dr. Huber ziet gezondheid als veerkracht. Dr. Peseschkian spreekt over vier dimensies van balans. Dr. Seligman toont hoe positieve emoties, betrokkenheid, relaties, zingeving en prestaties samen een vervuld leven vormen.
Thuiskomen is geen eindpunt. De bedding blijft, bewegend, warm, verwachtend, zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Read more...
In mijn leven heb ik bij veel verschillende vormen van gesprekstherapie gezeten, wat er ook op de deur stond, therapeut, psycholoog, coach.
Vaak verliep het hetzelfde.
Je stapt binnen, er wordt snel naar je dossier gekeken, een paar vragen gesteld,
en net op het moment dat je voelt dat je iets echt wilt zeggen, gaat er een wekker.
De sessie is voorbij.
Je voelt de spanning van iemand in de wachtzaal, en je woorden blijven steken.
Zeker in het begin, wanneer het toch al lastig is om los te komen, voelt dat als dichtklappen op het moment dat er juist iets open wilde gaan.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed.
Geen wekker, geen haast, geen blik op de klok.
Vooral in de eerste periode gaf hij me alle tijd. Soms veel langer dan een uur.
Dat werd voor mij een keerpunt.
Pas toen merkte ik wat er mogelijk is als je niet op de klok leeft.
Als je mag landen, ademen, stilvallen en dan pas beginnen.
Sindsdien werk ik zelf ook op die manier.
Mijn sessies duren gemiddeld langer dan de gebruikelijke zestig minuten.
Niet om meer in minder tijd te proppen, maar om te werken in het natuurlijke ritme van de mens.
Onderzoek laat zien dat de maximale tijd van geconcentreerde focus bij volwassenen rond de negentig minuten ligt (Kahneman, 2011, Thinking Fast and Slow). Daarom zorg ik voor ruimte om rustig te openen, een volle kern van focus te hebben en zonder gejaagdheid af te ronden.
Tussen sessies in neem ik bewust tijd om zelf te landen, te verwerken en op te laden.
Zo stap ik steeds opnieuw volledig aanwezig in elk proces.
Ik weet dat er veel manieren zijn om een sessie in te vullen, en dat sommige professionals bewust kiezen voor een korter, strakker kader.
Mijn keuze is anders.
Ik heb ervaren dat het voor veel mensen juist het verschil maakt wanneer er tijd is om echt te zakken en zonder klokdruk te werken.
Coaching bij mij is geen bandwerk, maar een bedding.
Een veilige ruimte waarin je kunt thuiskomen in jezelf, zonder haast, zonder oordeel.
Maar het is ook een tussenruimte, die waardevolle plek tussen moeten en mogen, tussen wat je altijd vertelde en wat er diep vanbinnen leeft.
Onze sessies bestaan niet alleen uit gesprekken.
Je krijgt ook oefeningen, reflectievragen, actiepunten of methodieken mee, zodat je tussen de sessies door kunt blijven groeien.
De echte waarde van mijn trajecten zit niet alleen in wat er in het gesprek gebeurt, maar vooral in wat je ermee doet in je dagelijks leven.
En dat is nooit vrijblijvend. Zelfleiderschap is essentieel. Hoeveel van wat je meekrijgt neem je serieus, hoe werk je aan je eigen groei tussen onze gesprekken in. Loop je ergens vast, dan mag je me mailen. Ik antwoord snel, zodat je verder kunt in plaats van te blijven hangen.
Mijn kracht zit in mijn dualiteit.
Ik combineer het heldere denken en de structuur van een econoom met de gevoeligheid en diepe afstemming van een empaat.
Dat maakt dat onze tijd samen zowel veilig als richtinggevend is.
Je krijgt ruimte om te landen en concrete handvatten om in beweging te komen.
Wat er in de sessie gebeurt mag doorwerken in jouw dagelijks leven.
Je gaat niet naar huis met alleen woorden, maar met inzichten, oefeningen en acties die je helpen om zelf leiderschap te nemen over je proces.
En op het moment dat jij voelt, dit werkt, dit klopt, is dat voor mij net zo’n fantastisch gevoel als voor jou.
Reflectie voor jou: hoeveel ruimte gun jij jezelf om echt te landen, in een gesprek, in je dag, in je leven, voor je het volgende stuk van je weg begint?
Read more...
In mijn verjaardagsmaand gaf ik mezelf een ongemakkelijke uitdaging: elke dag zichtbaar zijn.
Wat begon als een liefdevolle zelfzorgchallenge, groeide uit tot een rauwe confrontatie met de stemmetjes in mijn hoofd.
Belemmerende gedachten die me klein hielden, kwamen luid en genadeloos terug.
Maar dit keer keek ik ze aan.
Dit is het verhaal van angst, moed, paarden… en
thuiskomen in mezelf.
Read more...
Een to-do lijst die verdacht veel leek op een militaire missie.
Een tekst die ik vijf keer herschreef en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Een tekst die ik vijf keer herschreef en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Die stem woonde jarenlang bij mij.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke beslissing, elke relatie.
En hij bepaalde mijn ritme: strak, vol, gecontroleerd.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke beslissing, elke relatie.
En hij bepaalde mijn ritme: strak, vol, gecontroleerd.
Nooit spontaan. Nooit vrij.
Wat niemand zag, was de eenzaamheid achter dat perfectionisme.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, ook als anderen zeiden dat het goed was.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, ook als anderen zeiden dat het goed was.
Ik geloofde het pas als ik het zelf voelde, maar dat gebeurde zelden.
Want de lat schoof altijd nét iets verder.
Ik stelde projecten uit tot het momentum voorbij was.
Ik verstuurde geen mails omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ voelde.
Ik liet mijn gezicht niet zien op sociale media als het beeld niet scherp genoeg was of de tekst niet briljant klonk.
Ik dacht dat ik veilig was zolang ik controle had.
Ik verstuurde geen mails omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ voelde.
Ik liet mijn gezicht niet zien op sociale media als het beeld niet scherp genoeg was of de tekst niet briljant klonk.
Ik dacht dat ik veilig was zolang ik controle had.
Maar precies daarin zat de illusie: er is geen echte veiligheid in beheersing.
Controle is geen bedding.
Het is een kramp. Een schijnzekerheid die voelt als grip, maar eigenlijk verstijft.
Het is een kramp. Een schijnzekerheid die voelt als grip, maar eigenlijk verstijft.
En ik zie het overal terug: bij mensen met verantwoordelijkheden, met zorg, met dromen.
Ze willen krachtig zijn én zacht blijven, presteren én verbinden, zorgen én stralen.
Alsof het allemaal tegelijk moet.
Alsof ze pas ‘goed genoeg’ zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Ze willen krachtig zijn én zacht blijven, presteren én verbinden, zorgen én stralen.
Alsof het allemaal tegelijk moet.
Alsof ze pas ‘goed genoeg’ zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Maar dat beeld is ingeprent. Niet ingeademd.
De ommekeer bij mij kwam niet met tromgeroffel.
Geen groots moment. Wel een reeks kleine verzetsdaden.
Een story posten zonder make-up.
Een blog publiceren zonder hem eindeloos te herschrijven.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst negeerde en koos voor Netflix.
Geen groots moment. Wel een reeks kleine verzetsdaden.
Een story posten zonder make-up.
Een blog publiceren zonder hem eindeloos te herschrijven.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst negeerde en koos voor Netflix.
Niet als vlucht. Maar als keuze. Omdat rust ook ruimte maakt.
En langzaam groeide er iets anders: flow.
Niet dat vage begrip waar ik ooit mijn wenkbrauwen bij optrok, maar een ervaring van adem, aanwezigheid en mildheid.
Niet dat vage begrip waar ik ooit mijn wenkbrauwen bij optrok, maar een ervaring van adem, aanwezigheid en mildheid.
Flow was de ochtend dat ik stilstond bij de dauw op het gras.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was voelen dat ik mag leven, ook als het niet perfect is.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was voelen dat ik mag leven, ook als het niet perfect is.
Sinds ik dat toelaat, leef ik anders.
Niet minder gedreven, maar wel zachter.
Niet minder ambitieus, maar wel oprechter.
En volgens onderzoek? Creatiever, helderder, veerkrachtiger.
Niet omdat ik heb opgegeven. Maar omdat ik ben gaan toelaten. Er zijn. Zonder bewijzen.
Dus als je dit leest, vraag ik je dit:
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week iets doet dat gewoon goed genoeg is?
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week iets doet dat gewoon goed genoeg is?
Laat dat de uitnodiging zijn.
Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering van binnenuit.
Net luid genoeg om je in beweging te brengen.
Read more...Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering van binnenuit.
Net luid genoeg om je in beweging te brengen.
Het besef kwam onverwacht, niet aan een tafel vol koffie en gesprekken, maar in de zachtheid van mijn zetel. Mijn inner-circle zit niet in afspraken of etiquette, maar in aanwezigheid. In mensen die blijven wanneer alles stilvalt. In wie mijn bedding is: de veilige ondergrond waarop mijn rivier mag stromen, ook als er rotsblokken zijn. Vrienden, familie, zielsverwanten. Niet iedereen die bloed deelt, deelt bedding. En soms hoort één ziel bij alledrie. Dit blog gaat over dat verschil: tussen wie blijft en wie verdwijnt. Over de onzichtbare maar onmisbare rol van je inner-circle. Over trauma’s, crisis, afscheid en hoe bedding je zacht doet landen. En ja, ook over hoe ik, als coach, die bedding wil zijn. Niet als redder, niet als fixer, maar als stevige aanwezigheid. Zodat jouw rivier ook weer kan stromen. Dit is mijn ode aan de vijf. Aan zij die mij dragen. Aan zij die ik draag.
Read more...
