Het besef kwam onverwacht, niet aan een tafel vol koffie en gesprekken, maar in de zachtheid van mijn zetel. Mijn inner-circle zit niet in afspraken of etiquette, maar in aanwezigheid. In mensen die blijven wanneer alles stilvalt. In wie mijn bedding is: de veilige ondergrond waarop mijn rivier mag stromen, ook als er rotsblokken zijn. Vrienden, familie, zielsverwanten. Niet iedereen die bloed deelt, deelt bedding. En soms hoort één ziel bij alledrie. Dit blog gaat over dat verschil: tussen wie blijft en wie verdwijnt. Over de onzichtbare maar onmisbare rol van je inner-circle. Over trauma’s, crisis, afscheid en hoe bedding je zacht doet landen. En ja, ook over hoe ik, als coach, die bedding wil zijn. Niet als redder, niet als fixer, maar als stevige aanwezigheid. Zodat jouw rivier ook weer kan stromen. Dit is mijn ode aan de vijf. Aan zij die mij dragen. Aan zij die ik draag.
Read more...
Thuiskomen in jezelf is geen eindpunt. Het is een ritme, een cyclische beweging waarin je telkens opnieuw terugkeert, steeds een laag dieper.
Mijn ‘why’ is niet bedacht aan een bureau, maar geboren uit vallen, opstaan, doorvoelen, zoeken en opnieuw beginnen. Maandenlang heb ik eraan gesleuteld: schrijven, schrappen, afstemmen met anderen. En nog steeds groeit ze met mij mee, zoals mijn coachees dat ook doen.
De Creaybeckxtunnel. Ik reed, aan de lijn met een vriend, toen plots het licht in mij uitging. Mijn handen klemden om het stuur, mijn adem stokte, mijn borst werd strak. Alleen nog tranen en beven.
Burn-out.
Mijn hoofd had de signalen jaren genegeerd. Misschien herken jij het: blijven doorgaan, zelfs als je lichaam al fluistert dat het op is. Taken afvinken terwijl je slaap onrustig is en je hoofd vol mist zit. Overtuigd zijn dat stilstaan falen is.
Pas toen mijn hoofd stilviel, hoorde ik wat mijn lichaam al die tijd had gefluisterd. En in die stilte vond ik de tussenruimte: tussen moeten en mogen, tussen doorgaan en thuiskomen, tussen het verhaal dat je altijd vertelde en de waarheid die in je cellen ligt opgeslagen.
Daar werd ook mijn strijd zichtbaar: de scherpe helderheid van de econoom en de zachte bedding van de empaat. Jarenlang vochten ze in mij. Tot ik ontdekte dat het mijn kracht werd toen ik beide toeliet. De econoom in mij kan de bedding verleggen of een route vinden om door obstakels heen te gaan. De empaat zorgt dat de rivier, jij, zich veilig voelt, ook als het water bijna opdroogt.
Jij bent het water. Soms helder en vol, soms drooggevallen door chaos, wazigheid of niet weten hoe. Mijn missie is om de bedding te zijn waarin je altijd terug mag komen. Zelfleiderschap begint niet met het antwoord, maar met het verlangen om aanwezig te blijven in het niet-weten, in je eigen tempo en ritme.
Ik denk aan een co-creatiegesprek dat begon met: “Ik weet het niet meer.” Geen plannen, geen doelen, alleen ruimte. De paar druppels stroom die er waren, groeiden langzaam. Co-creatie is voor mij samen in een bedding stappen waarin jouw waarheid mag ontstaan, soms versterkt door andere specialisten.
En aan die ochtend in het bos, voeten diep in het mos, geur van aarde om me heen. Thuiskomen bleek niet één groot besluit, maar telkens opnieuw kiezen voor aanwezigheid. Of dat moment waarop we de bedding iets anders legden en het water weer kabbelen kon.
In mijn werk leeft ook de wetenschap. Dr. Huber ziet gezondheid als veerkracht. Dr. Peseschkian spreekt over vier dimensies van balans. Dr. Seligman toont hoe positieve emoties, betrokkenheid, relaties, zingeving en prestaties samen een vervuld leven vormen.
Thuiskomen is geen eindpunt. De bedding blijft, bewegend, warm, verwachtend, zodat je altijd weet: je bent welkom om terug te keren.
Read more...
Deze blog is geen klassiek verhaal met een plot. Geen herinnering aan een moment waarop alles veranderde. En toch is dit misschien één van de meest wezenlijke bewegingen die ik ooit gemaakt heb.
Een shift van willen naar kunnen. Van zoeken naar zijn. Van verhalen in mijn hoofd naar een zachte bedding in mijn lijf.
Ik neem je mee in wat het voor mij betekende om te stoppen met mezelf te verliezen in het verlangen naar liefde, erkenning of veiligheid en om die veiligheid stap voor stap zélf te worden. Niet als project. Niet als doel. Maar als waarheid die zich stilaan in mij settelde.
Je leest over hoe ik ooit dacht dat nabijheid via een scherm niet kon bestaan en hoe online coaching intussen voelt als een veilige ruimte waarin alles aanwezig mag zijn. Over hoe ik werk als coach: vanuit mijn paradox, met zowel hoofd als hart, structuur én zachtheid, helderheid én diepgang. Over wat ik aanreik: geen traject, maar een tussenruimte. Een plek tussen moeten en mogen. Een bedding waarin je niet gefixt wordt, maar herinnerd aan wie je in wezen bent. En ook: waarom ik geloof in cyclisch groeien, in terugkeren, in lagen afpellen.
Misschien herken je iets.
Misschien roept het iets op.
Misschien opent het een kleine deur naar jezelf.
Misschien roept het iets op.
Misschien opent het een kleine deur naar jezelf.
Ik ben benieuwd naar wat jij voelt.
Reageer gerust of mail me via hallo@beritbel.be.
Reageer gerust of mail me via hallo@beritbel.be.
Laat dit verhaal niet alleen van mij zijn.
Laat het ook een bedding zijn waar jij even mag rusten.
Read more...Laat het ook een bedding zijn waar jij even mag rusten.
Online coachen roept vaak de gedachte op dat het minder echt zou zijn dan fysieke gesprekken.
Alsof nabijheid enkel mogelijk is in dezelfde ruimte, alsof een scherm een muur optrekt.
Ook ik dacht er lang zo over. Tot ik het probeerde en ontdekte dat mijn overtuiging een illusie was.
Ik heb zelf bij veel therapeuten en coaches gezeten.
Vaak voelde het als bandwerk: praten, knikken, noteren, een wekker die bruusk afsloot net wanneer ik opende.
Het deed me eerder dichtklappen dan thuiskomen.
Tot ik iemand ontmoette die het anders deed: geen klok, maar ruimte. Geen haast, maar luisteren.
Die ervaring veranderde mijn kijk en werd mijn leidraad.
Coachen gaat voor mij nooit over de stoel of de kamer waarin je zit.
Het gaat over aanwezigheid, bedding, veiligheid.
En eerlijk, na een paar minuten online praten valt het scherm weg.
Jij in je veilige plek, ik in de mijne.
Geen muren, geen muffe wachtkamer, geen afleiding.
Alleen aandacht en de vrijheid om te ademen.
Ik herinner me Hilde, die absoluut niet online wilde werken.
Tot ze haar been brak.
Die eerste sessie noemde ze magisch.
Ze zei: “Nu wil ik niet anders. De tijd die ik win, geef ik aan mijn gezin en mijn dieren.
Geen reistijd, geen kosten, geen energieverlies.”
Hoe vaak kost een fysieke afspraak je al energie nog voor het gesprek begint, met files, parkeerzoektochten, regenbuien. Online start meteen in aanwezigheid.
De wetenschap bevestigt dit. Onderzoek toont aan dat online en telefonische interventies minstens even effectief zijn als fysieke sessies bij thema’s als angst, depressie en stress. In sommige studies geeft meer dan tachtig procent van de deelnemers aan dat online therapie beter of gelijkwaardig voelt. Ons brein reageert vooral op toon, woorden en aandacht, niet op muren. Het scherm wordt transparant zodra er verbinding is.
Wat ik zelf merk, is dat online werken mijn sessies dieper maakt. Omdat de ruis wegvalt.
Omdat ik geen tijd verlies in verkeer. Omdat ik de ruimte heb om voor te bereiden en nadien weer te landen.
Mijn sessies duren gemiddeld 100 min. Dat geeft tijd om rustig te starten en veilig af te ronden, zonder klok die meeduwt. En die rust voelen coachees ook.
Mijn statement is helder: Online is, voor mij, zeker geen noodoplossing. Het is de beste keuze. Effectiever, toegankelijker, veiliger en menselijker.
Durf je oordeel los te laten. Zelfs al voor twintig minuten. Boek een gratis kennismaking, klik hier, ervaar het zelf. Je zal merken dat het scherm snel wegvalt, en wat overblijft is wat echt telt: aanwezigheid, aandacht en een bedding waarin jij weer kan thuiskomen in jezelf.
Read more...
De ochtend na de storm is vreemd stil. De lucht is uitgewrongen, de plassen spiegelen zacht terug wat boven hen hing.
Het is alsof alles fluistert: het ergste lawaai is voorbij, nu begint het werk.
Niet het harde werk van duwen en volhouden, maar het stille werk van blijven.
Blijven bij jezelf. Bij wat waar is. Bij wat pijn deed en nog nadreunt in je lichaam.
In een eerdere blog schreef ik dat geluk geen zonnestraal is.
Vandaag zie ik geluk eerder als de damp die opstijgt uit warme stenen na regen.
Subtiel, bijna onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel. Het is de bedding waarin je neerkomt.
Thuiskomt in jezelf.
Jarenlang leefde ik alsof ik de storm was. Veel doorgaan, veel perfectionisme, veel verantwoordelijkheid.
Het werkte, tot het niet meer werkte.
Ik begreep toen nog niet dat het niet de storm is die je breekt, maar hoe je jezelf vasthoudt terwijl hij over je heen trekt.
Wat ik leerde na de regen, is dat blijven een werkwoord is.
Je voeten voelen dragen. Je adem terug in je buik leggen.
Niet teruggrijpen naar oude verhalen, en ook niet hals over kop springen naar nieuwe.
Blijven vraagt moed, zachtheid en herhaling.
Positieve Gezondheid leerde me dat gezondheid niet betekent dat je zonder symptomen leeft, maar dat je kunt meebewegen met het leven en tegelijk je regie voelt. Het PERMA-model laat zien dat kleine, herhaalde keuzes niet enkel je emoties voeden, maar ook je verbinding, je betekenis, je balans. Consequentie is kracht, niet intensiteit.
Ik leerde het niet uit boeken, maar door eenvoud. Mijn voeten op koude tegels. Mijn rug tegen een muur.
Mijn dieren die geen drama maken, maar elke dag vertragen, rusten, bewegen, herbeginnen.
De paradox is geruststellend: je hebt geen heldendaad nodig, je hebt herhaling nodig.
Rust blijkt niet spectaculair. Grenzen stellen geen vuurwerk. Zelfzorg is vaak: vroeg naar bed, een wandeling zonder doel, vijf minuten niets.
Maar juist daarin begint je lichaam je opnieuw te geloven.
En misschien is dat de essentie: dat je niet hoeft te wachten tot de zon schijnt.
Dat je ook in natte straten thuis kunt komen.
Dat je trouw mag zijn aan je lichaam, je hart, je ritme.
Wanneer ik elke ochtend mijn voeten voel op mijn terras, adem tot in mijn buik en zacht zeg: ik ben hier, begint voor mij een leven dat klopt.
Niet in de zonnestraal, wel in de warme damp die langzaam optrekt.
En misschien mag jij jezelf vandaag ook die vraag stellen:
welke kleine, herhaalbare keuze wil ik maken, zodat mijn lichaam voelt dat ik blijf?
Read more...Mijn stem hapert waar mijn pen vloeit over coaching, trauma, bedding en de kracht van kleine klanken
Wat als je stem stokt waar je woorden vrij stromen?
Wat als je pen zonder schroom je diepste waarheid neerschrijft, maar je keel nog fluistert in plaats van spreekt?
In deze rauwe, eerlijke blog neem ik je mee in mijn persoonlijke zoektocht naar stemvrijheid. Ik vertel over hoe mijn stem al vroeg werd gesmoord, door overtuigingen, door patronen, door mensen die me leerden dat stilte veiliger was dan waarheid. Over hoe woede me deze keer niet liet zwijgen.
Maar ook over iets wonderlijks: dat mijn stem wel klinkt wanneer ik coach. En wanneer ik draag. Dat mijn coachees, en de vrouwen van mijn inner circle, mijn echte stem al kennen, zelfs als ik haar zelf nog niet volledig durf te beluisteren.
Het is een verhaal over stilte en geluid, over trauma en bedding, over Jade de vuur-merrie, en over vrouwen die je grond zijn. Over rouwen, rauwen en weer leren klinken.
Voor wie ooit zijn stem verloor.
Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
Read more...Of haar nu stil voelt trillen in de diepte.
Je bent niet alleen.
