De afgelopen veertien dagen waren intens. Ik ging house-sitten bij mijn ex, en dat betekende: terug samenleven met Zorro, mijn oude hond. Het voelde vertrouwd én verwarrend tegelijk. Het bos, de rust, de paarden – en toch ook zoveel oud zeer dat zich tussen de bomen liet zien.
Het afscheid van Zorro sneed diep. Hij liep weg zonder omkijken. Alsof het voor hem klaar was. Maar bij mij brak er iets open. Ik heb gehuild en geschreeuwd als een wolf. Trilbuien schudden mijn lijf wakker. Niet in paniek, maar in waarheid. Mijn lichaam wist het al lang: het was tijd om los te laten.
En dus liet ik los. Niet met haat. Maar met zachtheid. Ik bedankte de verhalen die me ooit beschermden, maar me nu alleen nog tegenhielden. Ik keek ze in de ogen, en liet ze achter. Te laat, misschien. Maar niet zonder zin.
Tegelijk begon iets nieuws te trillen. Kleine signalen. Een straaltje licht in een modderplas. De geur van nat gras. Vriendinnen die naast me kwamen zitten zonder iets op te lossen. Mijn lijf dat langzaam zachter werd. Mijn hoofd dat leerde: ik hoef het niet te begrijpen om het te mogen voelen.
En daar, ergens in die chaos, vond ik iets wat ik niet verwachtte: geluk. Geen zonnestraal. Geen climax. Maar een glinstering in de regen. Een zachtheid die bleef.
Ik schreef mijn zielsverlangens opnieuw. Voelbaar. Echt. Alsof ze eindelijk als een kleedje rond mijn schouders passen. Ik deel ze in mijn Facebookgroep, voor wie nieuwsgierig is.
Misschien herken jij dit ook. Dat geluk geen eindstation is, maar een sensatie. Iets dat je kunt toelaten, midden in de storm. Iets dat verschijnt wanneer je durft te blijven kijken.
Juist dan!
Read more...
Een to-do lijst die verdacht veel leek op een militaire missie.
Een tekst die ik vijf keer herschreef en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Een tekst die ik vijf keer herschreef en nog steeds niet goed genoeg vond.
Een stem in mijn hoofd die fluisterde: "Als het niet perfect is, waarom begin je er dan aan?"
Die stem woonde jarenlang bij mij.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke beslissing, elke relatie.
En hij bepaalde mijn ritme: strak, vol, gecontroleerd.
Hij zat aan tafel bij elk project, elke beslissing, elke relatie.
En hij bepaalde mijn ritme: strak, vol, gecontroleerd.
Nooit spontaan. Nooit vrij.
Wat niemand zag, was de eenzaamheid achter dat perfectionisme.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, ook als anderen zeiden dat het goed was.
Het stilstaan. Het niet-durven. Het eindeloos twijfelen, ook als anderen zeiden dat het goed was.
Ik geloofde het pas als ik het zelf voelde, maar dat gebeurde zelden.
Want de lat schoof altijd nét iets verder.
Ik stelde projecten uit tot het momentum voorbij was.
Ik verstuurde geen mails omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ voelde.
Ik liet mijn gezicht niet zien op sociale media als het beeld niet scherp genoeg was of de tekst niet briljant klonk.
Ik dacht dat ik veilig was zolang ik controle had.
Ik verstuurde geen mails omdat de slotzin ‘nog niet helemaal juist’ voelde.
Ik liet mijn gezicht niet zien op sociale media als het beeld niet scherp genoeg was of de tekst niet briljant klonk.
Ik dacht dat ik veilig was zolang ik controle had.
Maar precies daarin zat de illusie: er is geen echte veiligheid in beheersing.
Controle is geen bedding.
Het is een kramp. Een schijnzekerheid die voelt als grip, maar eigenlijk verstijft.
Het is een kramp. Een schijnzekerheid die voelt als grip, maar eigenlijk verstijft.
En ik zie het overal terug: bij mensen met verantwoordelijkheden, met zorg, met dromen.
Ze willen krachtig zijn én zacht blijven, presteren én verbinden, zorgen én stralen.
Alsof het allemaal tegelijk moet.
Alsof ze pas ‘goed genoeg’ zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Ze willen krachtig zijn én zacht blijven, presteren én verbinden, zorgen én stralen.
Alsof het allemaal tegelijk moet.
Alsof ze pas ‘goed genoeg’ zijn als ze op elk vlak uitblinken.
Maar dat beeld is ingeprent. Niet ingeademd.
De ommekeer bij mij kwam niet met tromgeroffel.
Geen groots moment. Wel een reeks kleine verzetsdaden.
Een story posten zonder make-up.
Een blog publiceren zonder hem eindeloos te herschrijven.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst negeerde en koos voor Netflix.
Geen groots moment. Wel een reeks kleine verzetsdaden.
Een story posten zonder make-up.
Een blog publiceren zonder hem eindeloos te herschrijven.
Een vrijdagavond waarop ik mijn to-do lijst negeerde en koos voor Netflix.
Niet als vlucht. Maar als keuze. Omdat rust ook ruimte maakt.
En langzaam groeide er iets anders: flow.
Niet dat vage begrip waar ik ooit mijn wenkbrauwen bij optrok, maar een ervaring van adem, aanwezigheid en mildheid.
Niet dat vage begrip waar ik ooit mijn wenkbrauwen bij optrok, maar een ervaring van adem, aanwezigheid en mildheid.
Flow was de ochtend dat ik stilstond bij de dauw op het gras.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was voelen dat ik mag leven, ook als het niet perfect is.
Flow was niet méér doen, maar minder vasthouden.
Flow was voelen dat ik mag leven, ook als het niet perfect is.
Sinds ik dat toelaat, leef ik anders.
Niet minder gedreven, maar wel zachter.
Niet minder ambitieus, maar wel oprechter.
En volgens onderzoek? Creatiever, helderder, veerkrachtiger.
Niet omdat ik heb opgegeven. Maar omdat ik ben gaan toelaten. Er zijn. Zonder bewijzen.
Dus als je dit leest, vraag ik je dit:
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week iets doet dat gewoon goed genoeg is?
Waar hou jij jezelf nog tegen omdat het niet perfect is?
En wat zou er gebeuren als je deze week iets doet dat gewoon goed genoeg is?
Laat dat de uitnodiging zijn.
Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering van binnenuit.
Net luid genoeg om je in beweging te brengen.
Read more...Geen opdracht. Geen extra to-do.
Maar een fluistering van binnenuit.
Net luid genoeg om je in beweging te brengen.
In mijn verjaardagsmaand gaf ik mezelf een ongemakkelijke uitdaging: elke dag zichtbaar zijn.
Wat begon als een liefdevolle zelfzorgchallenge, groeide uit tot een rauwe confrontatie met de stemmetjes in mijn hoofd.
Belemmerende gedachten die me klein hielden, kwamen luid en genadeloos terug.
Maar dit keer keek ik ze aan.
Dit is het verhaal van angst, moed, paarden… en
thuiskomen in mezelf.
Read more...
Hoe ik leerde opstaan met belemmerende gedachten!
Wat als de stemmen in je hoofd niet de waarheid spreken, maar echo's zijn van oude patronen, doorgegeven uit liefde en angst? In deze diep persoonlijke blog neem ik je mee in mijn verhaal over innerlijke stemmen, parentificatie, de onzichtbare kracht van onze ouders en de weg naar heling. Over hoe ik, als dochter van een wolvin en een levensavonturier, leerde opstaan — met belemmerende gedachten in mijn rug, maar niet langer aan het stuur. Over hoe ik kintsugi werd: gebroken, gelijmd, en glanzend in mijn eigen verhaal.
Read more...
In deze blog worden de uitdagingen en emoties besproken die gepaard gaan met het ontdekken van persoonlijke zielsverlangens. Het beschrijft een intieme reis waarin je jezelf kwetsbaar opstelt om die diepgewortelde verlangens te vinden, zelfs als dat betekent dat je confronterende en ongemakkelijke gevoelens moet doorstaan. Berit vertelt hoe het proces van introspectie niet alleen leidt tot helderheid, maar ook tot een gevoel van vervulling en een nieuw begin.
De blog legt uit dat het vinden van zielsverlangens niet altijd logisch is en vaak overgave in plaats van controle vereist. Berit benadrukt dat het ontdekken van deze verlangens een transformerende ervaring is, die terugkomende thema's van authenticiteit en innerlijke vrede kan onthullen. Het onderstreept het belang van tijd, stilte, en de bereidheid om oude patronen los te laten zodat deze verlangens zich kunnen manifesteren.
Als onderdeel van een persoonlijk groeipad, worden zielsverlangens gepresenteerd als essentiële elementen voor veerkracht en mentale weerbaarheid. Ze worden vergeleken met een innerlijk vuur waar men omheen danst, versterkt door ondersteunende waarden. Met deze inzichten nodigt de blog lezers uit om verder na te denken over hun eigen innerlijke verlangens en authentieke zelf, met de vraag: "Wat zou je ziel fluisteren als je de ruis van buiten stillegde?"
Read more...
Dit blogverhaal is een persoonlijke en emotionele reis door mijn reflectie op het leven, verteld vanuit het symbolische moment van mijn 52ste verjaardag. Een dag die ik jarenlang liever vergat, omdat hij scherpe randen had — maar die ik dit jaar eindelijk durf te omarmen.
Ik deel open en kwetsbaar hoe ik ooit verstrikt raakte in een destructieve relatie met een narcistische partner, en hoe ik langzaam maar vastberaden mijn eigen stem en missie terugvond. De pijn, het isolement, het verlies van mezelf: het maakte ooit deel uit van mijn dagelijks bestaan.
Maar de echte last begon al veel vroeger. De scheiding van mijn ouders, het verlies van mijn eerste grote liefde, de prestatiedruk die ik mezelf oplegde… het vormde een rugzak die mijn leven jarenlang domineerde. Ik leefde niet — ik overleefde. Tot ik, stap voor stap, leerde om mezelf te accepteren. Om echt thuis te komen in wie ik ben.
Vandaag weet ik wat mijn missie is: anderen begeleiden naar hun eigen kracht — in hun leven, hun loopbaan, hun essentie. Mijn reis is er één van zelfzorg en persoonlijke groei, en ik vertel ze niet om terug te kijken, maar om vooruit te leven.
Voor mij is zelfzorg niet oppervlakkig, maar iets diepgaands: het durven leven van mijn waarheid, het stellen van grenzen, het omarmen van mijn eigen menselijkheid — ook als die kwetsbaar is. Vanuit mijn ervaring als coach wil ik anderen helpen hun eigen pad van heling en kracht te bewandelen.
Deze verjaardag is geen eindpunt, maar een begin. Een nieuw hoofdstuk waarin ik bewust, aanwezig en dankbaar wil leven.
En daarom stel ik jou de vraag die mij het diepst raakte:
Als jij terugkijkt naar wie je tien jaar geleden was — wat zou je haar willen zeggen dat ze nog niet wist?
